Vijf hoogtepunten uit de Intégrale Jacques Demy (Arte Vidéo). Twee titels (Les Parapluies de Cherbourg en Peau d’âne) zijn ook apart verschenen bij A-Film.

1. LOLA

(1960) Vanaf zijn eerste film, gedraaid in Cinemascope en glanzend zwart-wit, spatten het genot en de liefde voor de film van het doek, maar ook de melancholie bij het besef hoe vergankelijk geluk is. Anouk Aimée is onvergetelijk in de mythische rol van de nachtclubzangeres die in een banale havenstad het hoofd van haar minnaars op hol brengt terwijl ze zelf op de terugkeer van haar grote liefde wacht.

2. LES PARAPLUIES DECHERBOURG

(1964) De film en-chanté(een woordspeling die de betoverende kwaliteit vat van deze Franse musical waarin elke dialoog gezongen wordt) die Demy wereldberoemd maakte. Ondanks de uitbundige jazzy en speelse score van Michel Legrand, het raffinement van de pasteltinten en de verrukkelijke verschijning van een prille Catherine Deneuve is dit ook een donker liefdessprookje, overschaduwd door dood en verlies, standenverschillen en de oorlog in Algerije.

3. LES DEMOISELLES DE ROCHEFORT

(1966) Demy’s door en door Franse tweede musical tevens een grootse hommage aan de Hollywoodmusical. De Franse kuststad Rochefort wordt getransformeerd tot één groot podium waarop duellerende tweelingzusjes Catherine Deneuve en Françoise Dorléac hun romantische verlangens rondbazuinen. Ondanks de zwarte humor (Michel Piccoli speelt een moordlustige psychopaat met de naam Dutrouz!) wordt de film voortgestuwd door een euforische levensvreugde.

4. PEAU D’ANE

(1970) Demy brengt hulde aan Jean Cocteau in deze opulente bewerking van een zeventiende-eeuws sprookje met Catherine Deneuve in de dubbelrol van de koningin en haar dochter en Jean Marais als haar incestueuze vader. Zoals altijd bij Demy verbergt de frivole charme menige donkere ondertoon. Hoogglanzende kitsch in overdadige snoepkleurtjes, maar met zo veel overtuiging gebracht dat je wel door de knieën moet gaan.

5. UNE CHAMBRE EN VILLE

(1982) Opnieuw een volledig gezongen film, maar deze keer domineert de sociale onrust (een staking van de havenarbeiders van Nantes in de jaren 50) de gecompliceerde passies. Ondanks het afhaken van steractrice Catherine Deneuve en huiscomponist Michel Legrand (die door Dominique Sanda en Michel Colombier werden vervangen) werd dit pijnlijke fiasco aan de kassa Demy’s finale artistieke triomf .