Tarantino in zeldzaam nederige bui – Nu ook op Blu-ray, de minst irriterende en ook beste film van de koning van het citaat.

1997

Film: ****

Extra’s:

RCV

Quentin Tarantino kan zijn irritatie nauwelijks verbergen als je Jackie Brown zijn beste film noemt. Terwijl dat voor iedereen met ogen en hersens in zijn kop onweerlegbaar is, is Tarantino’s reactie best te begrijpen: Jackie Brown is de enige film die niet ontsproten is aan zijn pueriele, zelfbevlekkende cult-cinefiele dweepzucht. Komend van de even arrogante als getalenteerde Tarantino is deze vrij trouwe bewerking van de roman Rum Punch van de grote thrillerschrijver Elmore Leonard in de eerste plaats verbazend nederig. Het is de enige film waarin de regisseur van de deconstructivistische misdaadfilms Reservoir Dogs en Pulp Fiction en de revisionistische geschiedenisklucht Inglourious Basterds niet langer ostentatief wil laten zien wat hij allemaal heeft gezien, maar zich gewoon zonder enige nonsens van zijn taak kwijt.

Tarantino steunt hier volledig op de kwaliteiten van de oorspronkelijke roman: scherpe karaktertekeningen, wonderbaarlijke oneliners en die mengeling van menselijkheid en meedogenloosheid die zo typisch is voor de sukkelende criminelen die Leonard opvoert. Ook het vrolijk jongleren met cinefiele citaten laat hij achterwege, behalve dan in de centrale casting van Pam Grier. Dit icoon uit de seventies blaxploitation-films schittert in de titelrol van een slecht betaalde stewardess die wat bijklust als geldkoerier voor een wapenhandelaar. Door de FBI op heterdaad betrapt, besluit deze koele tante zowel overheid als opdrachtgever te belazeren. Volgt een ingewikkeld kluwen van bedrog en dubbelbedrog, waarbij ook een aantal raak getypeerde klungelende lowlifes zich niet onbetuigd laten: de altijd praatgrage oplichter Ordell Robbie (Samuel L. Jackson), de immer gedrogeerde strandmeid Melanie (Bridget Fonda), de gewezen bankrover Louis Gara (Robert DeNiro), die voortdurend apathisch naar tv zit te staren.

Het mooiste personage is echter Jackie Browns bondgenoot, de bemiddelaar bij het in borgtocht vrijlaten van criminelen Max Cherry, een glansrol voor een andere has been: Robert Forster, die in de jaren zestig zijn kortstondig moment van glorie kende als de in zijn blootje paardrijdende soldaat uit Reflections in a Golden Eye van John Huston.

Een nog grotere verrassing dan de ingetogenheid van Tarantino is dat je hier voor de eerste en enige keer ook echt iets geeft om de personages. Zonder dat we het in het snotje hebben, raken we stilaan begaan met de lotgevallen van Pam Grier en Robert Forster, ja zelfs ontroerd door wat uiteindelijk uitdraait op een onuitgesproken love story. Wie had dat ooit gedacht van de paus van de postmoderne pose?

Patrick Duynslaegher