Isolde

Hoe staat u tegenover Air-achtige, door oude synths opgeroepen flou artistique? Hoe lang kunt u vol bewondering naar trendy retrobehang staren? Kwesties die de eerste sololangspeler van Isolde Lasoen naar boven spit. De Gentse zangeres en muzikante stuurt met Cartes Postales aan op kekke en pronte orkestrale pop, hoofdzakelijk in ontwapenend Frans gezongen, deels ook in het Engels. Maar de overdaad aan strijkers doet het muiltje knellen. ‘Une fille jolie/ N’est pas une Barbie/ C’est bien réel/ Tais-toi, sois belle‘, zingt Lasoen in het fraaie Les Belles, maar nogal wat titels staan hier juist zwijgend popperig te wezen, als muziekdoosdeuntjes die de dominantie van vorm over inhoud vieren. Rubberen baslijntjes tillen Provocateur en Cartes postales françaises nog wel boven het maaiveld uit.