Op ‘Intimacy’, de derde en werkelijk álle muren tussen rock en dance slechtende plaat van Bloc Party, legt zanger en ‘voice of a generation’ Kele Okereke meer dan enkel zijn ziel bloot. ‘Ik neem onze fans mee tussen mijn lakens.’

Een honderdtal’, zucht Kele Okereke wanneer we hem vragen hoeveel interviews hij sinds de digitale release van Intimacy al heeft gegeven. ‘Liever geen vragen meer dus over onze keuze om de plaat eerst via het net uit te brengen en al helemáál niet over de overwegend elektronische sound van het album, if you don’t mind.’

We don’t. Over zijn geaardheid spreekt hij dan weer alleen in bedekte termen, ook al lijken songtitels als Ares, Trojan Horse en Zephyrus aan te geven dat Okereke niet onvertrouwd is met de Griekse beginselen. Evenmin bespreekbaar zijn Signs en Biko, twee songs op Intimacy die over het afscheid van een dierbare lijken te gaan. ‘Te persoonlijk’, aldus Okereke. ‘Ik praat er liever niet over, if you don’t mind.’

We don’t. Ook over het gevecht met Johnny Rotten waarin hij afgelopen zomer verwikkeld raakte nadat hij naar een mogelijke reünie van PiL had gepolst, wil Okereke met geen woord reppen. ‘Geen vragen over het Rotten-incident, if you don’t mind.’

We do.

Waarom wil je daar niet over praten?

Kele Okereke: Een juridische kwestie: ik mág er niet over praten.

Rottens aanval zou door racisme zijn ingegeven, was her en der te lezen.

Okereke: Sorry, maar zelfs dáárover mag ik geen uitspraken doen.

Iets anders dan. Sinds jullie vorige plaat, waarop je het lege uitgaansleven in Oost-Londen op de korrel nam, word je in Engeland wel eens ‘The Voice of a Generation’ genoemd.Ben je daar blij om?

Okereke: Niet echt, neen. Zo’n label zadelt me alleen maar met een onaangenaam verantwoordelijkheidsgevoel op. Ik wil geen rolmodel zijn, laat staan dat ik tot woordvoerder van ‘een generatie’ gebombardeerd wil worden. Akkoord, ik heb over een aantal zaken een uitgesproken mening en die laat ik soms ook horen in mijn songs, maar daarom vind ik nog niet dat ik de megafoon van mijn generatiegenoten ben.

Hoe reageerden jouw vrienden en kennissen in Oost-Londen op ‘A Weekend in the City’? Voelden ze zich niet beschimpt of belachelijk gemaakt?

Okereke: Sommigen wel, ja. Ze vonden me hypocriet omdat ik jarenlang zelf deel had uitgemaakt van het Londense nachtleven en ik hen in zekere zin had verraden. Ik begrijp die reactie wel, maar het staat een mens toch vrij om te evolueren, hé? Maar er waren er ook die zichzelf in A Weekend in the City herkenden en plots inzagen hoe leeg hun bestaan als party animal wel geworden was.

Heb jij jezelf ooit in een plaat herkend?

Okereke: Niet in een plaat, maar wel in een boek. Geen romanpersonages waarmee ik me zo goed kon vereenzelvigen als die van Another Country van James Baldwin.

Het boek over de muziekscene in GreenwichVillage anno 1960?

Okereke: Yep, dat boek las echt als the story of my life. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik vanuit mijn raciale, culturele en persoonlijke achtergrond een heel aparte kijk op de wereld heb, een wereldbeeld dat ik nooit echt aan iemand heb kunnen uitleggen. Maar in dat boek herkende ik mezelf helemaal (‘ Another Country’ handelt onder meer over interraciale relaties en biseksualiteit, nvdr. ). Ik ben door dat boek ook het succes van Bloc Party anders gaan bekijken. Dat wij het als atypische rockgroep tóch gemaakt hebben, is eigenlijk behoorlijk revolutionair. Wij zijn geen blanke working class uit Noord-Engeland én we houden ons niet aan de gangbare scheiding tussen pop, rock en dance: tot voor kort waren dat in Engeland allemaal redenen om genegeerd of doodgezwegen te worden. Ik ben er in alle bescheidenheid van overtuigd dat wij mee de muren tussen verschillende rassen en verschillende muziekgenres gesloopt hebben. Vroeger zag je nauwelijks of geen kleurlingen onder de indie kids, maar tegenwoordig merken we dat er een ongelooflijk verscheiden publiek naar onze concerten komt: blank én zwart, rock- én danceliefhebbers. Dat is heel natuurlijk geëvo-lueerd, want ik heb daarover nooit Grote Boodschappen verkondigd. (Mompelend) Anders kunnen ze weer het etiket ‘preker’ op mijn hoofd plakken.

Ben je daarom ook afgestapt van de maatschappijkritische teksten diejullie vorige plaat beheersten? ‘Intimacy’ is een veel persoonlijker plaat.

Okereke: Het is een persoonlijker plaat, dat is waar, maar aan die ommezwaai is zeker geen grote redenering voorafgegaan. Twee jaar geleden is mijn relatie op de klippen gelopen, de langste relatie die ik ooit gehad heb. Toen ik aan de songs die uiteindelijk op Intimacy zijn beland, begon te schrijven, werd mijn hoofd helemaal door die breuk in beslag genomen. Nogal logisch dus dat zo’n ingrijpende gebeurtenis zich dan als thema aan je opdringt.

Mogen we ‘Intimacy’ dan eenbreak-upalbum noemen?

Okereke: Neen, omdat ze over méér gaat dan alleen mijn persoonlijke liefdesverdriet. De plaat gaat over allerlei vormen van liefde, relaties, intimiteit en seks.

Er wordt op ‘Intimacy’ inderdaad heel wat afgevogeld. Overcompensatie?

Okereke: (Lacht) Onbewust misschien wel, maar seks is nu eenmaal een substantieel onderdeel van een relatie – om niet te zeggen het leukste onderdeel. Als je songs schrijft over een relatie, is het maar normaal dat je het ook over seks hebt. Alleen heb ik pas te laat beseft dat ik onze fans daardoor een wel héél intieme blik in mijn slaapkamer gun. Het voelt haast alsof ik hen op deze plaat mee onder mijn lakens neem.

Akkoord, maar wat bedoel je ingodsnaam met een zin als ‘I lovemy mind when I’m fucking you’?

Okereke: Dat spreekt toch voor zich? Als je aan het neuken bent, is je geest even helemaal leeg. Dan heb je geen kans om te piekeren. Dat is een van de mooiste voordelen van seks: het is zo animaal dat je geest tijdelijk uitgeschakeld is. Maar omgekeerd betekent het natuurlijk ook dat al je zorgen en twijfels keihard toeslaan wanneer je een tijdlang géén seks hebt. Dát is het moment om er liedjes over te schrijven. (Lacht)

Zal het je niet zwaar vallen om die persoonlijke songs live te brengen?

Okereke: Neen. Ik hoef echt niet alles emotioneel te herbeleven om een song te kunnen zingen. Integendeel, op het podium ben ik een performer en zijn mijn teksten gewoon woorden die ik zing. Je zult me op het podium niet zo gauw mijn polsen zien oversnijden. (Lacht)

Tot slot: wat doe je zoal om de verveling en routine op tournee tegen te gaan?

Okereke: Mijn persoonlijke favoriet: op de laptop van de andere groepsleden stiekem gore pornosites als home-page instellen. Altijd lachen als ze in een café of restaurant hun pc openklappen en er een woest spuitende penis op hun scherm verschijnt. Helaas hebben ze hun laptop ondertussen alle drie met een paswoord beveiligd. (Lacht)

INTIMACY

Op 27/10 uit bij Wichita

BLOC PARTY LIVE

12/2 en 13/2/2009AB, Brussel (uitverkocht)

State of the Artwork: de hoes van Intimacy

FOCUSKNACK .BE

Door Vincent Byloo