Voer voor psychologen – ‘In Treatment’, de soberste serie uit de HBO-stal, blijkt verrassend genoeg ook een van de sterkste.

Reeks: ****

Extra’s: *

(Warner Home Video)

Reeks. Eerlijk gezegd had ik van de drie HBO-reeksen die eind april uitgekomen zijn ( Generation Kill, Flight of the Conchords en deze box) bij In Treatment de minst hoge verwachtingen. Daar zit het uiterst sobere concept natuurlijk voor iets tussen. In In Treatment volgen we namelijk de sessies van een psychiater met vier van zijn patiënten: elke aflevering (van telkens zowat 25 minuten) toont één afzonderlijke sessie en na elk blok van vier zien we hoe de psychiater zelf zijn hart bij een collega gaat uitstorten. In Treatment klinkt dus een beetje als een versie van The Sopranos waarin je enkel de scènes in het kantoor van dokter Melfi te zien krijgt, en hoe goed die ook waren, voor zo’n ‘compilatie’ zou ik toch niet meteen gaan zitten.

Maar zoals Dirk Vijnck zou zeggen: ik heb me schromelijk vergist. Ook al bestaat In Treatment voor 90 procent uit mensen die in een kantoor met elkaar zitten te praten, de serie is allesbehalve saai of eentonig. Integendeel, na een paar minuten in de eerste aflevering (waarin dokter Paul Weston – een briljante Gabriel Byrne – van een patiënte te horen krijgt dat ze al een jaar op hem verliefd is) weet je dat je je vooroordelen mag opbergen. En dan besef je dat In Treatment eigenlijk televisie in zijn puurste vorm is: enkele personages die met elkaar spreken en je zo een inkijk in hun bestaan geven. De verhalen zijn weinig opbeurend, want een mens gaat niet naar de psychiater om zijn geluk te belijden, maar de serie slaagt er toch in om je beetje bij beetje helemaal in de wereld van patiënten en dokter mee te trekken. En dat terwijl je veel van de mensen over wie ze praten – hun familie, collega’s… – zelden of nooit te zien krijgt.

Visueel heeft In Treatment natuurlijk veel weg van verfilmd toneel, maar met veelvuldige en inventieve reactieshots slagen de makers er toch in om alles een zekere dynamiek te geven – los van het feit dat je door die close-ups nog meer inzicht in de denkwereld van de personages krijgt. Kortom : dit is nog maar eens een Amerikaanse dramareeks die niet te missen is voor iedereen die van tv houdt.

Extra’s. Geen, maar je krijgt wel een extra schijfje met een aflevering van Rome, Entourage, The Sopranos en Carnivale.

Stefaan Werbrouck