Als tiener snoof, dealde en roofde hij. Op zijn 21e prijkte hij als rapper bovenaan de hitparade en als ondergoedmodel op affiches. Anno 2007 heeft hij een Oscarnominatie op zak en rijgt hij de filmhits aaneen: ‘Shooter’ speelt momenteel in de cinema; ‘The Departed’ komt weldra uit op dvd. De Amerikaanse droom volgens Mark Wahlberg.

Jeugddelinquent, ondergoedmodel, zanger, tv-producer en acteur: Mark Wahlberg is bijna even veelzijdig als Rik Torfs, al heeft het weinig gescheeld of hij was nooit verder dan de Boston State Prison geraakt. In zijn wonderjaren schuimde the artist formerly known as Marky Mark namelijk al dealend en jattend de mean streets en gevangenissen van Boston af, al hoef je in het Amerika van governator Ah-nuld en OJ Simpson duidelijk nooit te wanhopen. Op zijn 35e woont Wahlberg – al jaren clean, hardwerkend en godvrezend – in een luxevilla in Beverly Hills waar er dan ook geen wanted-posters met zijn jongensachtige, wat sullige kop aan de muur hangen, maar stills uit de beste films van zijn onderhand redelijk imposante acteercarrière.

Hoogtepunten daaruit: P.T. Andersons porno-epos Boogie Nights, David O. Russells Desert Storm-satire Three Kings, de turbulente blockbuster The Perfect Storm en de succesvolle remake van de heistmovie The Italian Job. Ruim voldoende hits dus om van Wahlberg, ondanks zijn schimmige verleden en zijn weinig verbijsterende looks, een van Tinseltowns meest betrouwbare leading men te maken.

Wat zijn status en sérieux betreft, ziet ook de toekomst er voor Wahlberg uitstekend uit. Zijn bijrol van vuilbekkende politie-inspecteur in Martin Scorseses The Departed (vanaf 9 mei op dvd) leverde hem drie maanden geleden zijn eerste Oscarnominatie op en met Shooter – de wraakthriller van Antoine ‘Training Day’ Fuqua die momenteel in de zalen loopt – bewijst hij ook als ouderwetse actieheld zijn mannetje te kunnen staan. Geef toe: geen onaardige prestaties voor een high school drop-out die als 16-jarige bij een roofoverval ooit iemands oog uitstak, een strafblad heeft dat lang genoeg is om over de muren van het Dendermondse cachot mee te klauteren en begin jaren 90 nog de kost verdiende door op het podium zijn broek af te steken en zijn Calvin Kleinslipje te showen. We brengen Wahlberg zijn verleden nog even in herinnering.

In ‘Shooter’, een actiethriller waarin je achternagezeten wordt door de flikken voor iets wat je niet gedaan hebt, neem je het recht in eigen handen. Herkenbaar?

Mark Wahlberg: Niet meer. Ik beschouw mezelf als een realistische pacifist. Het zou een perfecte wereld zijn mochten we alle wapens kunnen verbieden, maar we weten allemaal dat dat nooit het geval zal zijn. Als we proberen de bestaande wapens in handen te krijgen van mensen die het goed menen en die wapens énkel gebruiken om zichzelf te beschermen, dan zijn we al een flink eind op weg. Zelf heb ik allang geen wapen meer. Het risico dat je kinderen zichzelf wat aandoen als die dingen in huis rondslingeren, is veel te groot. Dat zou ik mezelf nooit vergeven.

Hoe ben je eigenlijk acteur geworden?

Wahlberg: Dankzij Danny de Vito. Oorspronkelijk was ik helemaal niet in acteren geïnteresseerd. Zeker niet toen mijn muziekcarrière vlot liep. Maar Danny de Vito – met wie ik samenspeelde in Renaissance Man – heeft me overtuigd van mijn talent en mijn filmpassie aangewakkerd. Ik ben zielsgelukkig dat ik ondertussen zoveel kansen heb gekregen om mezelf als acteur te bewijzen. Ik heb al doende kunnen leren van de besten, en van elke rol probeer ik zoveel mogelijk op te steken.

Je hebt een indrukwekkend palmares als acteur. En dat voor een ex-bajesklant.

Wahlberg: Ik dank God elke dag voor de kansen die hij me gegeven heeft, en noem hem zonder verpinken mijn redder. Ik geloof in God, en in het feit dat je later beoordeeld zult worden op basis van je daden. Dat brengt me als zondaar zonder weerga natuurlijk in een lastig parket, maar ik kan alleen maar hopen dat God ook een filmliefhebber is.

Hoe gelovig ben je?

Wahlberg: Ik bid elke dag en ga elke zondag naar de mis, zelfs als ik aan het draaien ben.

Met permissie, maar is het dan niet vreemd dat je al jaren met je vriendin samenwoont, met haar ook twee kinderen hebt, maar nog altijd niet getrouwd bent – zoals het een orthodoxe katholiek betaamt?

Wahlberg: Ik sta niet te springen om te trouwen en ook niet om te scheiden. Mensen doen die dingen vaak overhaast. Mijn broer Jim zegt: Mark is zo’n typische katholiek met schuldcomplexen. Maar het is gewoon een kwestie van timing, van rijpen en volwassen worden. Als je je partner écht graag ziet, moet je hem die tijd ook gunnen. Soms denk ik wel eens: maak het jezelf toch niet zo moeilijk en doe gewoon zoals George Clooney, maar gelukkig weet ik me altijd te beheersen. (lacht)

Is dat inzicht er van de ene dag op de andere gekomen?

Wahlberg: Nee. Ik heb me definitief tot God gewend toen ik vooraan in de twintig was. Nadat ik in de gevangenis had gezeten en mijn broer Donnie (indertijd leadzanger van de populaire boysband New Kids on the Block, nvdr. ) mijn zangcarrière had helpen lanceren, begon ik vrij snel succes te hebben met Marky Mark and The Funky Bunch. Maar het zootje begon gewoon opnieuw: liegen, high worden, in het rond neuken… Het is dan pas dat ik God beloofd heb: ‘Genoeg gerotzooid. Ik ga een gezond en stabiel leven leiden.’ Sindsdien ben ik niet meer hervallen.

Hoe ben je eigenlijk in de gevangenis beland?

Wahlberg: Tussen mijn dertiende en mijn vijftiende had ik een serieuze cocaïneverslaving. En als 16-jarige heb ik 45 dagen van mijn twee jaar celstraf uitgezeten in een gevangenis voor volwassenen. Dat was het keerpunt in mijn leven. Op mijn 11e heb ik de school ingeruild voor de straat. Ik stond op, ritselde, dealde drugs en overviel mensen. Ik was gewoon tuig. Ik had opgesloten moeten worden en ze hadden de sleutel moeten weggooien. Als ik terugblik, moet ik dan ook heel hard lachen om mijn ouwe ik. Ik was zo arrogant om te denken dat ik the toughest kid in town was. Nu weet ik dat zoiets totaal geen belang heeft.

Als 16-jarige beland je niet zomaar in een gevangenis voor volwassenen. Mag ik vragen wat je uitgevreten had?

Wahlberg: In 1988 heb ik in Boston een Vietnamese vluchteling overvallen die uit een drogisterij kwam. Er onstond een vechtpartij en daarbij heb ik met een mes zijn oog geraakt. Ik ben daar niet trots op. Veel van mijn oude vrienden zitten trouwens nog altijd in de gevangenis. Een aantal anderen zijn dood.

Hoe is het zover kunnen komen?

Wahlberg: We waren arm, woonden in een ruige buurt en mijn moeder stond er alleen voor om negen kinderen op te voeden, wat simpelweg onmogelijk was. Nochtans is ze altijd bezorgd en streng voor me geweest. Nog steeds trouwens. Toen ik vorig jaar een acteerprijs kreeg, liet ik haar per limousine ophalen, maar doordat ik de chauffeur het verkeerde adres had gegeven, miste ze de ceremonie. Razend was ze. ‘Wie denk je wel dat je bent?’, schreeuwde ze. ‘Een filmster of zo? Je bent niéts.’ Als mijn moeder boos is en die Ierse-katholieke furie komt boven, lijkt ze sprekend op James Cagney. (lacht)

De meesten onder ons blikken met nostalgie terug op hun jeugd. Jij dus helemaal niet?

Wahlberg: Natuurlijk heb ik aan dat zondige leven ook lol beleefd. In het begin – ik was toen 12 – gingen we bijvoorbeeld vaak met vrienden naar de betere buurten van de stad. We namen eerst de bus en keerden daarna met de fietsen terug die we ginds gestolen hadden. En verder heb ik ook tientallen keren dezelfde auto van mijn buurman gejat zonder dat hij ooit in de gaten kreeg dat ik het was. Ik jatte hem ’s morgens en parkeerde hem ’s avonds terug voor zijn stoep zodat hij hem zeker terugvond en ik hem de dag erop gewoon opnieuw kon pikken. Op de duur beschouwde ik die auto zelfs als mijn persoonlijk vervoersmiddel. (gniffelt) Maar wees gerust: dat ligt allemaal achter me. Vandaag probeer ik iets terug te doen met de Mark Wahlberg Foundation die sociale projecten ondersteunt, buurtfeestjes oganiseert en jeugddelinquenten op het rechte pad helpt.

Dat ‘Entourage’ – de populaire tv-serie die je produceert en die op jouw eigen leven en entourage is gebaseerd – zo kleurrijk en saillant is, is duidelijk geen toeval.

Wahlberg: Nee. Vince de acteur ben ik zelf. Ari, zijn manager, is mijn agent. Johnny Drama is mijn neef die ooit mijn Marky Mark-workoutvideo choreografeerde. En E is mijn rechterhand en vertrouwensman Eric. Bepaalde personen wachten nog om door de reeks onsterfelijk te worden gemaakt, maar ik spaar hen bewust op aangezien mijn leven ondertussen lang niet meer zo kleurrijk en chaotisch is als toen. Ik ben zelfs zo saai geworden dat de schrijvers van de reeks hun inspiratie ondertussen elders moeten halen, wat ik eigenlijk wel een geruststellende gedachte vind. Ik ben zo gelukkig dat ik tegenwoordig opsta op het uur waarop ik vroeger ging slapen. Vroeger deed ik alles ’s nachts; nu overdag. Ik sta op om halfzeven, speel wat golf, ga naar de fitness, breng de kinderen naar school. En om halfnegen sta ik in de keuken.

Je carrière loopt dan ook gesmeerd. Al was passen voor ‘Brokeback Mountain’ misschien niet zo’n slimme zet?

Wahlberg: Ik heb er lang met Ang Lee over gepraat, maar nadat ik de eerste 15 pagina’s van het script gelezen had, moet ik eerlijk bekennen dat ik met de poepers zat. Het was allemaal zo expliciet… Op een zeker moment waren ze ook van plan om Joaquin Phoenix te casten, die ik goed ken van The Yards en als een broer beschouw. Begrijp me niet verkeerd: ik heb mijn broer ook ooit op de mond gekust – zij het om te lachen. Maar toen ik me realiseerde dat ik Joaquin wél passioneel zou moeten kussen in de film, ben ik beginnen freaken. Ik zei tegen Ang: ‘Je bent een héél talentvolle kerel en als je hier verder wilt over praten, moet je zeker nog maar eens bellen.’ Maar ik heb niks meer van hem gehoord. Gelukkig! (lacht)

Sommige mensen noemen je homofoob, vanwege je uitspraken over ‘Brokeback Mountain’ maar ook om je katholieke standpunten.

Wahlberg: Dat gerucht doet al de ronde van toen ik Boogie Nights maakte. Maar ik heb al tien jaar een make-upartiest die zo homofiel is als maar kan. Zijn favoriete film is trouwens Brokeback Mountain. Hij bracht de dvd mee naar mijn trailer tijdens het draaien van Invicible. Daar zaten we, een bende stoere kerels die de goorste machopraat aan het uitslaan waren, tot hij binnenkwam met dat piepstemmetje van hem: ‘Boys, it’s mooovie-day!’ Deze moéten jullie zien.’ (lacht)

Maar je hebt die film dus nog altijd niet gezien?

Wahlberg:It’s just not my thing, I guess. Ik weet dat het smaakvol gedaan is – ik trek die recensies niet in twijfel. Maar het is gewoon niets voor mij. Langs de andere kant: die lesbische scène met Gina Gershon en Jennifer Tilly in Bound heb ik ondertussen wél al verschillende keren teruggezien, dus misschien ben ik hypocriet. Ik moet dringend eens naar de videotheek. (lacht)

© Premiere / Vertaling en bewerking: Dave Mestdach

‘SHOOTER’

Nu in de bioscoop.

‘THE DEPARTED’

Vanaf 9/5 uit op dvd (Warner).

‘We Own the Night’

De nieuwe film van James Gray wordt in competitie vertoond op het festival van Cannes (16-27/5).

Door Holly Millea