Al jaren is Latijns-Amerika een broeihaard van talent in de elektronische muziekscene, en Mauricio Rebolledo is er een van de intrigerendste figuren. Geen conceptualist zoals Nicolas Jaar of Villalobos, maar een levensgenieter die tuk is op gitaren en snelle wagens. Op het tweedaagse strandfestival WeCanDance tekent hij als Pachanga Boys present, samen met zijn Duitse maatje Superpitcher.

Op zijn Skypeprofiel staat Xalapa, Vera Cruz, Mexico ingevuld als locatie, maar de breedband die ons tijdens het gesprek verbindt, loopt wel degelijk deels onder de Middellandse Zee, tussen Gent en Ibiza, waar Mauricio Rebolledo een tussenstop inlast voor hij een korte tournee door zijn thuisland Mexico onderneemt. Ibiza is niet meteen zijn favoriete feestbestemming, bekent Rebolledo: ‘Ik word er triest van wanneer ik al die afgetrainde en afgeborstelde mensen zie paraderen die er allemaal hetzelfde uitzien, allemaal gekleed in dezelfde kleren, dezelfde outfits die hun favoriete dj’s dragen. Gesponsorde dj’s, meestal. De buffer tussen die ‘artiesten’ en het gewone volk is nog het ergst: die hele entourage van managers, promotors, persoonlijke assistenten en assistenten van de persoonlijke assistenten. (lacht) Ik zal blij zijn dat ik weer even Mexicaanse lucht kan opsnuiven, de verandering van zuurstof zal me goed doen.’

Mauricio neemt op zijn trip naar zijn thuisland zijn beste maatje en collega dj/producer mee, Aksel ‘Superpitcher’ Schaufler, met wie hij sinds een jaar of zeven het duo Pachanga Boys – letterlijk vertaald: feestjongens – vormt. Maar het begon voor de sympathieke Mexicaan langer geleden, veertien jaar terug, toen hij op zijn slaapkamer een dj-booth improviseerde met twee discmans, een mengpaneel en twee kapotte speakers.

MAURICIO REBOLLEDO: En een kleine stroboscoop, gevonden op de rommelmarkt, die had ik ook! (lacht) Ik zat nog op de universiteit in Monterrey toen, en op mijn slaapkamertje probeerde ik mijn eigen versie te maken van wat ik dj’s in de clubs hoorde doen. Het was me niet om het mixen of de glorie te doen, ik wilde vooral sfeer creëren, verhaaltjes vertellen met muziek die ik goed vond. Van genres had ik geen benul. Na een paar jaar oefenen, en nadat ik héél veel dansvloeren had leeg gespeeld, viel er een vakantiejob als resident dj uit de lucht, in La Santanera, een club in de populaire badplaats Playa del Carmen. Een van de mannen van Thievery Corporation is er mede-eigenaar, en daar viel mijn vreemde mix van donkere, trage beats, ruige gitaren en robotachtige vocals een pak meer in de smaak. Ik woonde er op het strand en dacht na drie maanden mijn gewone leventje weer op te pikken. Ik ben er uiteindelijk vier jaar gebleven, vier jaar die mijn leven overhoop hebben gegooid.

De dj-microbe, ze kan serieus bijten.

REBOLLEDO: Platen draaien op zich heb ik – gelukkig – nooit al té serieus genomen, maar ik heb in die periode in La Santanera wel enorm veel mensen leren kennen, zoals Aksel, Matias Aguayo en Michael Mayer, de baas van het Kompakt-label. Zij hebben mijn kijk op muziek en de regels van de clubcultuur helemaal veranderd. Want er zijn geen regels, alles kan. Ergens wist ik dat wel, maar mijn ervaringen in Monterrey, waar de bazen van de clubs vonden dat ik niet genoeg latin shit of tribal house draaide, waren niet bepaald bemoedigend geweest.

Matias Aguayo is voor veel producers uit Latijns-Amerika een katalysator geweest, iemand die ze uit hun isolement haalde en op sleeptouw nam, naar Europa. Heeft hij voor jou ook zoveel betekend?

REBOLLEDO: Natuurlijk! ‘Isolement’ is het juiste woord. Jullie kijken naar Latijns-Amerika en zien dan in de eerste plaats Brazilië en Argentinië. Twee grote, vrij westerse landen. Maar in Chili, Peru, Colombia, Ecuador enzoverder loopt er óók veel getalenteerd volk rond. Alleen, ze hebben, net als ik in het afgelegen Xalapa, niet dezelfde toegang tot informatie en technologie als in West-Europa of de VS.

Toen ik in mijn platenbakken niet meer de nodige verfrissing vond, besloot ik zelf tracks te gaan maken, zoals dat bij veel dj’s gaat. Ik had echter geen gesofisticeerde software en totaal geen muzikale knowhow. Muziek maken leek voor mij even ingewikkeld als atoomwetenschap. Tot Matias, tijdens een kerstavond bij mijn ouders thuis, zijn laptop tevoorschijn haalde en enkel met zijn stem en een microfoon op enkele minuten tijd een track in elkaar knutselde. Dát heb ik vooral geleerd van hem: hoe primitief ook je middelen, hoe bescheiden ook je afkomst, niets mag je creativiteit in de weg staan. Toen Matias zeven jaar geleden met zijn label Cómeme begon, stond ik op de allereerste release, en niet veel later ben ik naar Europa verhuisd. Zonder hem waren we nu niet aan het praten, zo eenvoudig is het.

Intussen heb je, naast je releases met Pachanga Boys, twee albums op je naam staan: het recent verschenen Mondo Alterado en het vijf jaar oude Super Vato. Van genres heb je geen kaas gegeten, zeg je net, dus bij deze: toen ik je debuut recenseerde, beschreef ik het als ‘met zwarte humor aangelengde technobeats en imaginaire soundtracks bij bloeddorstige B-films’.

REBOLLEDO:(lacht) Ik had het zelf niet beter kunnen bedenken. Humor is in elk geval enorm belangrijk voor mij. Ik neem muziek heel serieus, maar alleen als er ook mag gelachen worden. (lacht) Daarom heb ik het zo moeilijk met EDM en al die opgefokte Ibizatoestanden: zo serieus, allemaal. Zo berekend, zo voorspelbaar! Saai! Fake!

Ik kan me inbeelden dat de clubscene in Mexico een pak minder saai is.

REBOLLEDO: Het gaat er doorgaans iets meer rock-‘n-roll aan toe dan in Ibiza, zoveel is zeker. (grijnst) Ik moet je wel zeggen dat de horrorverhalen over Mexico die hier doorsijpelen helemaal niet representatief zijn voor het hele land. Het is niet zo dat de drugskartels in ieder donker hoekje klaarliggen om iemand te kidnappen of de keel over te snijden. Om eerlijk te zijn: ik voel me tegenwoordig veel minder op mijn gemak in Europa dan eender waar in Mexico. Wanneer je zoals ik zoveel tijd doorbrengt in luchthavens en stations merk je die dreiging continu. Tegenwoordig lijkt de waanzin nooit veraf, in Parijs, Berlijn of Brussel.

Een van de tracks op Mondo Alterado heet Life is Strange, Life is Hard, Life is Great. Je persoonlijke filosofie?

REBOLLEDO: Een filosofie zou ik het niet noemen, eerder een samenvatting van mijn leven de voorbije twee jaar. Een leven van pieken en dalen, professioneel en persoonlijk, een leven vol bitterzoete momenten en reality checks. Dat vormt de rode draad door de hele plaat.

Ook een track als Here Comes the Warrior (Super Short Version), die ondanks de titel net geen kwartier duurt?

REBOLLEDO: Het origineel duurt meer dan veertig minuten! Dat zit zo: ik ga ieder jaar naar Burning Man, een festival in de woestijn van Nevada, eigenlijk een soort bijeenkomst van kunstenaars en freaks van over de hele wereld. Twee jaar geleden heeft een vriend van mij er een installatie gemaakt, een gepimpte truck die hij My Little Warrior had gedoopt. Het treft dat The Warriors, een cultfilm uit de jaren tachtig van Walter Hill, net een van mijn favoriete films is. De hele esthetiek, die grauwe kleuren, de kostuums, de soundtrack: die film heeft een grotere invloed op me gehad dan eender welke muzikant. Dus was ik de uitgelezen persoon om een soundtrack te bedenken bij zijn installatie, en dat past dan weer perfect bij mijn fascinatie voor auto’s en andere gemotoriseerde voertuigen. Mijn broers waren autocoureurs, en toen we met de familie tijdens de vakantie roadtrips door Mexico maakten, beeldde ik me als kind vaak in dat ik onze familiewagen volgde op een racemotor, naast de autosnelweg. En dat terwijl mijn vader zijn collectie discotapes speelde in de wagen.

Ik begin te begrijpen waarom je muziek klinkt zoals ze klinkt.

REBOLLEDO: Dan was het je dus nog niet opgevallen dat de hoes van Mondo Alterado gebaseerd is op de filmposter van Risky Business, die flashy eightiesfilm met een jonge Tom Cruise? (grijnst) En mijn favoriete televisieserie ooit is Knight Rider. Dat maakt het plaatje compleet, niet?

Laten we Pachanga Boys niet vergeten. Wat zorgt ervoor dat dat meer is dan gewoon Rebolledo plus Superpitcher?

REBOLLEDO: Geen idee. Soms is één plus één meer dan twee, en dat is in ons geval zeker zo. Ik geloof dat ikzelf iets meer gefocust en muzikaler te werk ga bij Pachanga Boys, en dat Aksel wat minder romantisch en gesofisticeerd uit de hoek komt. Toen ik van Mexico naar Keulen verhuisde, was Aksel een van de eerste mensen met wie ik een geweldig goede klik had. Op een dag besloten we samen te werken en sindsdien bouwen we overal ter wereld feestjes. Meer moet je er niet achter zoeken.

In dat geval: amuseer jullie in Zeebrugge!

PACHANGA BOYS

Concerteert op 14/8 op WeCanDance.

VOLGENDE KEER

PUKKELPOP

door Jonas Boel

‘In Mexico liggen de kartels niet klaar om iemand de keel over te snijden. Ik voel me tegenwoordig veel minder op mijn gemak in Europa dan eender waar in Mexico.’ Mauricio Rebolledo