Neen, de lads van Metallica zijn géén gamesliefhebbers. Toch stonden ze hun naam af aan Guitar Hero. Uit liefde voor muziek, pretendeert de band, al zullen – nothing else matters! – hardevaluta ook wel een rol gespeeld hebben. Het verhaal achter een wereldwijd fenomeen met een omzet van twee miljard euro andstill counting , en een exclusief gesprek met drummer Lars Ulrich. ‘Ik zie er de lol niet van in!’

Het is dringen geblazen voor de deuren van het Hard Rock Café in Keulen. Jonge mannen, maar ook krasse knarren gehuld in vale spijkerjasjes en zwarte T-shirts proberen zo dicht mogelijk bij de dranghekken te komen. Metallica is in de stad neergestreken. Voor de band vanavond optreedt, vindt er hier nog een game-evenement plaats. Als de groepsleden arriveren, wordt het publiek wild. Camera’s flitsen, er wordt om handtekeningen geschreeuwd, sjaaltjes en vlaggen wapperen in de lucht. Veel tijd voor haar fans heeft Metallica echter niet. Er moeten interviews gedaan worden. Niet met de gespecialiseerde muziekpers, maar met gamejournalisten, life-stylemagazines en kranten. Die willen alles weten over de medewerking van de band met de game Guitar Hero: Metallica. De muziek lijkt haast bijzaak.

Culthit

Voor wie er echt geen idee van heeft: Guitar Hero is een muziekgame waarmee spelers zich een ware gitaarheld wanen. Toen Guitar Hero begin 2006 verscheen, dachten velen dat het om een gimmick ging. Het plastic speelgoedgitaartje dat je in de console prikte, leek leuk voor de jongere gamers, maar nauwelijks ernstig te nemen. De ontwikkelaar achter het spel, Harmonix, kon maar moeilijk een uitgever vinden en winkels namen de computergame in zeer beperkte mate in hun assortiment op – zo’n grote doos kostte alleen maar schapruimte.

Het onwaarschijnlijke gebeurde. Guitar Hero groeide al snel tot een culthit uit en kreeg lovende recensies. Geen kinderen, maar pubers en volwassenen doken op het nieuwe spelconcept dat zelfs de meest onmuzikale speler de illusie gaf een snarenwonder te zijn. In november van datzelfde jaar brachten de makers al een vervolg op de markt. Deze keer sponsorde clipzender MTV heuse Guitar Hero II-wedstrijden en het spel verscheen bovendien steeds vaker op niet voor de hand liggende locaties zoals beurzen, bioscopen en bibliotheken. De game was een voltreffer.

(Geen) Kinderspel

In basis is Guitar Hero een muzikale ritmegame. Maar terwijl in het verleden de games PaRappa the Rapper en Dance Dance Revolution in een sfeer van Japanse gekkigheid bleven hangen, spreekt Guitar Hero een veel groter publiek aan. Zowel mannen als vrouwen gaan er helemaal in op aangezien deze game voor velen het dichtst bij het echte werk in de buurt komt.

Het spel laat je een rock-‘n-rollper-sonage kiezen waarmee je jezelf tot de status van rockgod moet zien op te werken. En dat doe je door op verschillende moeilijkheidsniveaus diverse tracks zo goed mogelijk mee te spelen. De plastic gitaarcontroller waarmee het spel bediend wordt, heeft geen snaren maar wel een Strum Bar – een schakelaar in het midden van de gitaar. De verschillende akkoorden sla je aan met de vijf fel gekleurde Fret Buttons. Tot slot kun je met de zogenaamde Whammy speciale effecten aan je akkoorden geven.

Zodra je een bekend nummer gekozen hebt, glijden er gekleurde icoontjes over het scherm. Logischerwijze dien je op het moment dat de icoontjes de aanslaglijn passeren, de bijbehorende Fret Buttons op de plastic gitaar in te drukken én tegelijkertijd de snarenschakelaar aan te slaan. Mis je te veel aanslagen of druk je te vaak de verkeerde knop in, dan word je uitgejouwd door het publiek en – nog erger – kun je uit de band worden gezet. Verschillende moeilijkheidsniveaus zorgen ervoor dat het spel zowel voor beginners als voor snelle fanatici genoeg plezier en uitdaging biedt.

Moordende concurrentie

Zoals bij elke rockband die succes heeft en te snel te groot wordt, waren er ook bij Guitar Hero enkele slachtoffers van de roem te bespeuren. Ontwikkelaar Harmonix en speluitgever Red Octane kregen slaande ruzie en gingen uit elkaar. Red Octane werd opgeslokt door de grote Amerikaanse uitgever Activision, terwijl softwarereus Electronic Arts Harmonix inlijfde. Activison bracht Guitar Hero III uit en schoof in haar marketingcampagne sluw gitarist Slash naar voren. Harmonix’ antwoord was Rock Band, dat naast een plastic gitaarcontroller ook een drumstel, een microfoon en een 2e (bas)gitaar als spelcontrollers introduceerde. Spelers konden nu als band samenspelen, zolang ze maar 240 euro voor de hele set neertelden. Niet geheel verrassend deed Guitar Hero: World Tour (officieus Guitar Hero IV) dat trucje na door eveneens een complete set instrumenten aan te bieden – waarop de tegenpartij doodleuk reageerde met Rock Band 2.

Tot nog toe blijft Guitar Hero echter commercieel de meest succesvolle serie, waarvan aan de lopende band nieuwe delen voorgesteld worden. Er zijn diverse spin-offs de revue gepasseerd – van een Rocks the 80s-editie met enkel gitaarnummers uit de jaren 80 tot handheld-versies voor de Nintendo DS. En er zullen dit jaar nog heel veel varianten volgen (zie kader).

‘Ik ben geen gamer’

Terug naar Keulen nu, waar te veel medewerkers van pr-bureaus, Metallica’s platenmaatschappij, de speluitgever van Guitar Hero en bandmanagers elkaar in de bar van het Hard Rock Café voor de voeten lopen. Hier draait het nu volledig om Guitar Hero: Metallica, en wij vroegen ons af wat de band zélf van deze heisa vindt.

Het is niet de eerste keer dat Acti-vision voor deze benadering kiest,Aerosmith ging Metallica vorig jaaral voor. Vinden jullie dat stiekem niet een beetje jammer?

Lars Ulrich (drummer): Ben je gek?! Toen wij jong waren, keken we op naar Aerosmith. Die jongens waren een groot voorbeeld voor ons. Het is eigenlijk wel toepasselijk dat zij ons ook hierin zijn voorgegaan.

Inmiddels is Metallica zelf een voorbeeld voor veel muzikanten. Naast een slordige 30 Metallicanummers staan er op Guitar Hero: Metallica nog eens 21 speelbare nummers van bands die Metallica hebben beïnvloed, met hen op tour zijn geweest of op het cover-album Garage Inc. staan. Tussen die 21 songs staan nummers van onder andere Thin Lizzy, Lynyrd Skynyrd, Judas Priest, Foo Fighters, System of a Down en Machinehead.

Was de keuze voor die bands een lastige?

Ulrich: Iedereen had zo zijn voorkeur, maar uiteindelijk is het een mooie mix geworden. In sommige gevallen was het wel heel lastig om de masteropnames terug te vinden. En die heb je nu eenmaal nodig. Tegenwoordig wordt alles netjes opgeslagen, maar vroeger werd een stuk slordiger met opnames omgegaan. Sommige acts zijn speciaal voor deze game de studio ingegaan om hun nummers opnieuw in te spelen.

Hoe bekend was jij met het fenomeen ‘Guitar Hero’?

Ulrich: Absoluut niet. Eerlijk: ik ben geen gamer. Ik zie er de lol niet van in om de hele dag aan een beeldscherm virtueel mensen door het hoofd te schieten. Mijn zoon daarentegen speelt wel games. Op een dag hoorde ik hem muziek van Deep Purple en Danzig neuriën. Ik vroeg hem: ‘Je bent veel te jong om die muziek te kennen, waar komt dit vandaan?’ Die kende hij dus uit Guitar Hero.

De affiniteit van Ulrichs zoon zal ongetwijfeld bijgedragen hebben aan Metallica’s enthousiasme over Guitar Hero, maar de loonfiche zal uiteraard de doorslag hebben gegeven. Meedoen aan Guitar Hero is voor een band simpelweg big business. Het ‘clearen’ van één enkel album kost al miljoenen, een game vol nummers brengt dus nog een pak meer op. Bovendien streelt het de ego’s van de artiesten. Naar verluidt belt Lenny Kravitz zowat wekelijks naar het hoofdkantoor van Activision in Santa Monica met de mededeling dat het nu toch echt wel eens tijd wordt dat hij in zijn eigen Guitar Hero-game mag optreden. Letterlijk, want ook de bandleden van Metallica komen in het muziekspel een voor een tot leven.

Mensen kunnen in ‘Guitar Hero: Metallica’ met jullie cartooneske alter ego’s spelen. Hoe was het om jezelf in een game te zien?

Ulrich(Grijnzend): Ik vind dat we er verdomd goed uitzien: minder rimpels, dubbele kin weg en wat strakkere lijven. Leve de moderne techniek!

Hebben jullie nu de game af is al eens gezellig samen voorde console staan rocken?

Ulrich: Ik moet je bekennen dat ik er helemaal niets van bak! Ik kan in Guitar Hero dus niet lekker drummen. Dat werkt gewoon niet. Ik ben het gewend om te luisteren als ik muziek maak, terwijl de game veel meer draait om te kijken naar wanneer je de noten moet inzetten. Ik kan in de game beter bas- gitaar spelen, dan dat ik drum. Maar ik ben sowieso niet heel goed in dit spelletje.

De meeste professionele muzikanten vinden dat ‘Guitar Hero’ weinig met écht muziek maken vandoen heeft.Ben je het daarmee eens?

Ulrich: Ik denk inderdaad dat mensen met een game als deze niet echt muziek leren spelen. Maar: gamers komen zo wel in contact met muziek die ze daarvoor misschien nooit zouden hebben beluisterd. Een hele nieuwe generatie luistert dus naar rockmuziek waarvan ik ook fan was. Dat is toch geweldig?

Door Jan Meijroos