Huis van wantrouwen – ‘House M.D.’ doet in zijn derde seizoen zijn best om te veranderen. Het hoofdpersonage blijft gelukkig gewoon zichzelf.

Reeks: *** Extra’s: ** (Universal)

Reeks. Een patiënt wordt binnengebracht met onverklaarbare symptomen, zinkt steeds verder weg terwijl de dokters allerhande therapieen uitproberen en wordt op het nippertje gered dankzij een plotselinge ingeving van de chief: na twee reeksen begint het recept van ziekenhuisreeks House M.D. toch wel doorzichtig te worden, en ook in het derde seizoen zijn de meeste afleveringen op dezelfde manier opgebouwd. Al proberen de makers hier en daar toch voor wat variatie te zorgen, bijvoorbeeld met een subplot – verspreid over een tiental episodes – over een politieman die zich vastbijt in de drugsverslaving van House, of met een aflevering waarin de cynische dokter een band ontwikkelt met een verkracht meisje.

De vernieuwingen doen de serie zeker geen kwaad – al hadden we kunnen leven zonder de liefdesperikelen tussen Chase en Cameron – maar de belangrijkste troef is en blijft het hoofdpersonage, en dat is gelukkig niet veranderd. Eigenlijk is dat een klein mirakel: de ergerlijke, vuilgebekte misantroop Gregory House is op zich heel atypisch voor een Amerikaanse tv-reeks, en het was te verwachten dat de scherpste kantjes er gaandeweg van zouden worden afgevijld. Maar in dit derde seizoen wordt House nóg afstotelijker, met zijn vele psychologische spelletjes, zijn totale gebrek aan empathie en zijn nietsontziende egoïsme. Om één voorbeeldje te geven: als zijn beste vriend Wilson betrokken raakt in het politieonderzoek naar House en geen voorschriften meer mag uitschrijven, gaat House doodleuk zijn pillen pikken bij een kankerpatiënt van Wilson die net overleden is….

Desondanks is House geen eendimensionale bullebak, omdat de scenaristen – geholpen door Hugh Laurie, in de rol van zijn leven – tussen de vernietigende oneliners altijd net genoeg kwetsbaarheid en stille wanhoop laten doorschemeren. Dat maakt van de dokter een van de mooiste tv-personages van het moment, en van House M.D. een verslavende reeks, al zul je er vanwege de stereotiepe opbouw geen vijf afleveringen van na elkaar bekijken.

Extra’s. Enkele audiocommentaren, een documentaire over de muziek en de special effects, en een resem bloopers, die vooral interessant zijn om te zien hoe snel Laurie van zijn Amerikaans naar zijn Brits accent overschakelt als hij in de mist gaat.

Stefaan Werbrouck