Hopen op de goden

Een jaar lang volgde Canvas twaalf kunstenaars uit zes verschillende disciplines, van schilders over beeldhouwers tot musici. Hopen op de goden registreert hun verzuchtingen, gevloek en euforie tijdens de creatie van nieuw werk, zoekt uit waar zij hun inspiratie uit putten en hoe ze die vertalen naar prikkelende artistieke creaties. Hun muzen zijn uiteenlopend. De Antwerpse schilder Fred Bervoets vertrouwt letterlijk op de goden en prijst hen voor hun hulp. Samen met beeldend kunstenaar Rinus Van de Velde bijt hij de spits af in de eerste aflevering. Al neemt die laatste die ‘goddelijke ingevingen’ met een grove korrel zout.

Rinus Van de Velde: Bij mij werkt het in ieder geval niet zo. (lacht) Ik hoop niet op een of andere god, daar ben ik te rationeel voor. Ik begrijp het wel van Fred, omdat hij ook een totaal andere kunstenaar is. Hij werkt alleen in zijn atelier en beantwoordt meer aan het romantische beeld dat we van kunstenaars hebben. Ik haal mijn inspiratie uit heel normale dingen, zoals boeken, films of door met de auto te rijden. Daar heb ik geen god voor nodig.

Wat mogen de kijkers verwachten van de aflevering over jou?

Van de Velde: Ik heb de docu zelf nog niet gezien, maar ik hoop dat hij een goede inkijk in het productieproces geeft. De filmploeg heeft me een jaar gevolgd, dus zul je hoe dan ook zien wat er allemaal bij het kunstenaarsschap komt kijken. Het wordt geen oppervlakkige docu met enkel maar clichébeelden, zoals ik die aan het tekenen of aan het roken ben. Je zult ook mijn vertwijfeling zien, en inzicht krijgen in de manier waarop ik mijn werk aan de wereld wil presenteren.

Wat heeft jou overtuigd om mee te werken aan de reeks?

Van de Velde: Toen ik hoorde dat het een duoportret met Fred zou worden, vond ik dat meteen een aantrekkelijk idee, omdat ik Fred een ongelooflijk goede kunstenaar vind. Ons oeuvre heeft meerdere raakvlakken. Zo zijn we allebei verhalenvertellers en heeft ons werk iets autobiografisch. Er zijn ook duidelijke verschillen. Die hebben voornamelijk te maken met de generatie en dus de traditie waarin we opgroeiden. Daardoor leek het me interessant om ons naast elkaar te zetten.

Hoop je dat het programma nieuwe interesse voor je werk zal opwekken?

Van de Velde: Ik geloof dat je als kunstenaar, zoals Jan Hoet altijd zei, de taak hebt om een predikant van je eigen werk te zijn, en er duiding bij te geven. Sowieso zullen er nieuwe mensen op afkomen, maar dat is niet de belangrijkste reden waarom ik ja heb gezegd. Ik werd eerder aangetrokken door de gedachte dat ik over twintig jaar samen met mijn vrienden naar het programma zal kunnen terugkijken, om te zien hoe jong we toen waren, of dat ik het aan mijn kinderen zal kunnen tonen.