Het Sterven Zoals Het Is – U vond ‘The Wire’ net niet realistisch genoeg?Probeer dan eens ‘Homicide’, het meesterlijke non-fictieboekdat mee aan de basis lag van de tv-reeks.

David Simon, Ambo-Anthos (oorspronkelijke titel: ‘Homicide. A Year on the Killing Streets’), 760 blz., euro27,95. In Knack Extra Boeken, uit eind oktober, kunt u een interview met David Simon lezen.

‘David Simon en ik delen dezelfde verslaving’, schrijft de Amerikaanse misdaadauteur Richard Price in zijn inleiding op Simons boek Homicide. ‘Wij willen er altijd en overal bij zijn als er iets gebeurt.’ In 1988 kreeg Simon, hier vooral bekend als de man achter de tv-serie The Wire, volop de kans om zijn verslaving bot te vieren. De man, toen 28, werkte al enkele jaren als journalist bij de krant The Baltimore Sun, waar hij zich op misdaadverslaggeving toegelegd had. Na lang aandringen kreeg hij eind 1987 uiteindelijk de toestemming van de politie van Bal-timore om een jaar lang een team ‘homicide detectives’ te volgen tijdens hun werkzaamheden. Simon nam vakantie bij de krant en trok twaalf maanden lang dag en (vooral) nacht de hort op met de onderzoekers, zogezegd als een politiestagiair, maar in werkelijkheid om alles wat hij zag en hoorde te noteren.

Simon wilde laten zien hoe rauw, afstompend en weinig glamoureus het werk van een moorddetective is, zeker in vergelijking met het beeld dat de meeste tv-series ophangen, en een stad als Baltimore, waar gemiddeld zowat 250 moorden per jaar worden gepleegd, is daarvoor natuurlijk het ideale decor. Echt opbeurend kun je het boek, dat chronologisch opgebouwd is, dan ook niet noemen: bijna achthonderd pagina’s lang krijg je de ene zinloze drugsmoord na de andere fout gelopen echtelijke ruzie te verwerken, met tussendoor een gewelddadige verkrachting of een brandstichting waarvan enkele onschuldige kinderen het slachtoffer worden. Toch kun je Homicide nauwelijks neerleggen, omdat Simon de detectives zo perfect beschrijft – overwerkt, ongemanierd, cynisch en vuilgebekt, maar wel zo intelligent dat ze meteen kunnen zien of een dood verdacht is of niet – en omdat je zo’n realistische inkijk krijgt op een moordonderzoek. Na het lezen besef je bijvoorbeeld dat de meeste ondervragingsscènes in doorsnee tv-series complete flauwekul zijn.

Toen Homicide in 1991 uitkwam, wilde The New York Times het niet eens bespreken, omdat het ‘maar een regionaal onderwerp’ was. Dankzij de tv-bewerking begin jaren 90 kreeg het toch de aandacht die het verdiende en werd het door diezelfde New York Times zelfs ‘een klassieker’ genoemd. Door het (relatieve) succes van The Wire – waarvan heel wat personages en verhaallijnen op het boek geïnspireerd zijn – komt het nu na bijna twintig jaar ook bij ons uit in vertaling. Niet te missen.

Stefaan Werbrouck