Van angstaanjagende aliens over ingenieuze seriemoordenaars tot opgejaagde loners. Voor David Fincher zich aan het magisch realistische sprookje The Curious Case of Benjamin Button waagde, wendde hij alle middelen aan om zijn filmuniversum roetzwart te kleuren.

Alien3 (1992)

Nadat zowel Renny Harlin als Vincent Ward zijn ontslag had gegeven, werd Fincher te elfder ure ingehuurd als regisseur van dit sombere derde deel uit de succesvolle sciencefictionreeks. ‘De sets waren al gebouwd en het script werd ter plekke herschreven. De enige elementen die ik nog kon toevoegen waren de pikdonkere look en de operateske finale.’

Se7en (1995)

De noodlottige zoektocht naar een door de zeven hoofdzonden geïnspireerde seriemoordenaar werd ingeleid door de ‘opening credits from hell’. Extreme close-ups van eng uitziende schriftjes daveren over het scherm, terwijl een angstaanjagende remix van Nine Inch Nails’ Closer door de luidsprekers knalt. De grimmige toon was onmiddellijk gezet.

The Game (1997)

Ruimtelijke disoriëntatie troef in deze thriller over een solitaire zakenman die bij een macaber rollenspel betrokken raakt. Zijn afgeschermde leventje vol lange werkdagen in hypermoderne kantoorgebouwen en eenzame etentjes in chique restaurants ruimen het veld voor een paranoïde achtbaanrit in dreigende vertrekken en kale panden.

Fight Club (1999)

In deze ontregelende verfilming van Chuck Palahniuks bijtende bestseller over een clandestiene vechtvereniging experimenteerde Fincher met subtiele computereffecten om het vervreemdingseffect van zijn protagonist(en) extra in de verf te zetten. Of hoe een gekke Edward Norton zich plots in een Ikeacatalogus bevond.

Judith (2000)

Fincher drukte zijn inktzwarte stempel op deze videoclip van A Perfect Circle, een spin-off van Tool, door de camera voornamelijk op de in het donker gehulde voeten van de bandleden te richten. Als zanger Maynard James Keenan eindelijk in beeld verschijnt, lijkt hij meer op een gedaante uit een griezelprent dan op de frontman van een rockformatie.

Panic Room (2002)

David Koepps banale scenario over drie dieven die een moeder en haar dochter belagen, groeide in Finchers handen uit tot een cinematografische tour de force. ‘Ik probeerde de absolute duisternis op pellicule vast te leggen en gebruikte CGI om onmogelijke tracking shots doorheen muren en roosters weer te geven.’

Zodiac (2007)

Finchers op harde schijf geschoten case study van de ongrijpbare seriemoordenaar die San Francisco tijdens de jaren 60 terroriseerde, bevatte meer CGI-shots dan de gemiddelde blockbuster. ‘Tijdens de postproductie werden bloedspatten toegevoegd en nachtelijke scènes donkerder gemaakt. Zelfs de kleuren van de auto’s kregen een digitaleopsmukbeurt om het gevoel van de sixties te benadrukken.’

Door Steven Tuffin

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content