Phil Bosschaerts (Mintzkov) ‘Weg met nostalgie’

Wat was je persoonlijke hoogtepunt van het jaar?

Philip Bosschaerts: Pukkelpop! Aanvankelijk zouden we in de Wablief spelen, maar op het allerlaatste moment verhuisden we naar de Club, waar zo’n vijfduizend man op ons stond te wachten. Best wel ontroerend.

Ben je helden van je tegen het lijf gelopen in de backstage?

Bosschaerts: Onlangs ben ik in Trix op John Schmersal toegestapt, de zanger van Enon, gewoon om te zeggen dat ik hun laatste single, Mr. Ratatatat, het beste nummer van het jaar vind. Maar voor de rest probeer ik mijn helden eigenlijk zoveel mogelijk te mijden. Zo ben ik Jon Spencer eens tegen het lijf gelopen. Heel vriendelijke man, maar klein!

Opvallende trends gespot dit jaar?

Bosschaerts: Vooral twee ergerlijke. Ten eerste: van nieuwe cd’s wordt almaar vaker een paar maanden na de release al een tweede versie uitgebracht met een extra nummer of zelfs een bonus-cd met livemateriaal. Daardoor worden de fans dus verplicht om dezelfde cd twee keer te kopen – je reinste geldklopperij. En ten tweede: groepen die een plaat integraal live opvoeren, zoals Sonic Youth deed met Daydream Nation of allerlei Belgische groepen in het kader van Rewind in de AB. Ik snap daar echt de meerwaarde niet van. Die groepen kunnen dat in mijn ogen alleen maar doen om nostalgische of financiële redenen en dat vind ik geen goeie motivatie om het podium op te stappen. Mintzkov hoeven ze dus niet meteen te vragen voor Rewind. Maar over 30 jaar, als er geen pensioenen meer zijn, denk ik daar misschien anders over (lacht).

Frank Vander linden (De Mens) ‘Leve mezelf’

Was het een succesvol jubileumjaar?

Frank Vander linden: Het heeft mij vooral vervuld van trots. Druk bij dit interview gerust een lijst af met mensen die er in 1992 één cent hadden om durven te verwedden dat De Mens nu nog zou bestaan. Het zal een korte lijst worden (lacht).

Heb je nog tijd overgehouden om muzikale ontdekkingen te doen?

Vander linden: Mijn favoriete albums van het jaar zijn eigenlijk drie platen die op papier alleen maar konden tegenvallen. Neem nu Shotter’s Nation van Babyshambles. Wie had gedacht dat Pete Doherty nog eens een goeie plaat zou maken, laat staan een redelijk fantastische? Hetzelfde met de soundtrack van I’m Not There, de Dylanbiopic. Tributeplaten staan doorgaans tjokvol verdienstelijke, maar hoogst overbodige covers. Maar op I’m Not There hebben álle covers een meerwaarde, echt straf. En van Grinderman had ik ook al niet veel goeds verwacht. Nick Cave die nog eens een rockplaat maakt, dat zag ik alleen maar slecht aflopen. Niet dus.

Ook een meesterwerk is Raising Sand van Robert Plant en Alison Krauss, al heb ik ze nog niet gehoord (lacht). Ik weet zeker dat ik ze fantastisch ga vinden, maar ik schep er een pervers genoegen om ze nog even op te sparen.

Welk concert is jou bijgebleven?

Vander linden: Lou Reed die Berlin integraal speelde in Vorst. Maar vooral Wilco in de Vooruit.

Iederéén zegt dat!

Vander linden: Wat wil je? De hele Belgische rockscene was present. Wie ons vaderlandse muzikantengild in één keer kapot wilde maken, moest die avond gewoon een bom onder de Vooruit leggen.

Johannes Verschaeve (The Van Jets) ‘Missie geslaagd’

Wat was jullie hoogtepunt?

Johannes Verschaeve: Eigenlijk was 2007 één lang hoogtepunt. Omdat onze plaat heel warm onthaald werd, én omdat we veel en in alle bescheidenheid ook veel goede concerten hebben gespeeld. Vooral ons eerste optreden op Werchter was heel speciaal. We moesten in de gietende regen openen op de Main Stage, maar het werd drie kwartier genieten.

Nog goeie optredens gezien op Werchter?

Verschaeve: De Klaxons waren fantastisch! Naar het schijnt waren ze strontzat en heeft de gitarist op het podium gekotst…

Tot twee keer toe zelfs!

Verschaeve: Wel, daar heb ik dus niets van gemerkt (lacht). Wilco heb ik dit jaar twee keer gezien: in de Handelsbeurs en op Dour. Ongelooflijk hoe ze voortdurend laveren tussen zeemzoete americana en stevige rock.

Hebben The Van Jets al hun eigen Spinal Tapverhaal?

Verschaeve: Jazeker! Voor ons optreden in de Vooruit enkele weken geleden hadden we de lichtman gevraagd om tussen de nummers alle lichten te doven, zodat we bij het begin van elk nummer een dramatisch effect konden creëren door de lichten te laten aanfloepen. Het resultaat was natuurlijk dat we in het duister onze setlist niet meer konden lezen. Vree ambetant!

(V.B.)