Het genootschap van onvrijwillige dromers

Eerste zin Ik werd vroeg wakker.

Soms wordt de naam van de vertaler een keurmerk op zich: als Harrie Lemmens een Portugees vertaalt, mag je blind op de kwaliteit vertrouwen. Niet dat José Eduardo Agualusa zich na het winnen van de International Dublin Literary Award (voor zijn roman Een algemene theorie van het vergeten) nog moest bewijzen, maar elk duwtje richting deze auteur is meegenomen. En deze droomroman bewijst opnieuw zijn kunnen.

Tijdens de nadagen van een dictatoriaal regime in Angola raken de dromen en nachtmerries van een handvol hoofdpersonages met elkaar verstrengeld. De spil in die droomcentrifuge: de journalist Benchimol, die in een klein resort zijn kersverse scheiding probeert te verwerken en daar kennis maakt met Hossi Kaley, hoteluitbater en ex-guerrillastrijder. Kaley heeft een slecht geheugen – wat goed is voor zijn slecht geweten – maar beschikt wel over het talent om andermans onderbewustzijn binnen te dringen. Samen met de opstandige dochter van Benchimol raken ze verstrikt in een magisch-realistisch complot dat de regering doet wankelen. Deze haast profetische roman – toen het boek verscheen was er net een regimewissel aan de gang in Angola – is een ode aan de verbeelding én de menselijke veerkracht: literair en politiek verzet is nooit vergeefs. Grootse literatuur, dit.