We nemen u niet kwalijk dat u zijn naam niet kent, maar zijn filmscores – ‘Shrek’, ‘The Chronicles of Narnia’, ‘Man on Fire’ – zijn verplichte stof. Harry Gregson-Williams (46) over zijn culturele demonen. ‘Muziek maken is kotsen.’

* Wat is het boek van uw leven?

Misdaad en straf van Dostojevski, een boek met een waanzinnige plot. Ik was 18 toen ik het las, een leeftijd waarop iedereen al kleppers uit de wereldliteratuur achter de kiezen had, behalve ik. Ik ben mijn inhaalbeweging begonnen bij de Russische klassiekers à la Tolstoi en Poesjkin en Dostojevski.

* Achteraf bekeken puberale literatuur?

Ik was in een destructieve periode toen ik ze las. Maar de passie die dergelijke boeken zo typeert, intrigeert me tot op vandaag. Ik heb zelfs nog mijn eigen exemplaar van Misdaad en straf thuis liggen. Als ik het vast neem, voel ik mijn agressie van toen meteen terug.

* Welke muziek zou u verzinnen bij de plot?

Ik hoor iets onrustigs, iets onafgewerkts, iets passioneels. Ik teer op passie. Ik kan bijvoorbeeld geen orkest dirigeren zonder mij volledig te geven. Een vriend noemt mijn dirigeerstijl zelfs ronduit ‘gevaarlijk’. Ik kan er niks aan doen, het komt van binnenin. Voor mij is muziek een soort van kotsen: het komt uit mijn buik en het moet er koste wat het kost uit.

* Wat is uw meest intense muziekervaring?

Ongetwijfeld toen ik voor het eerst Le Sacre du Printemps van Igor Stravinsky hoorde. Het stuk zit boordevol woede en passie. Ik kan nog altijd niet geloven dat iemand zo’n lawaai op partituur heeft kunnen zetten.

* Welke filmmuziek raakt u?

Het was Gabriel Yared (de componist van o.a. The English Patient; nvdr. ) die me de weg naar de filmmuziek heeft getoond. Toen ik zijn fijne melodietje in de film Betty Blue hoorde, wist ik wat ik met mijn leven moest aanvangen. Ik heb de film zelf maar één keer gezien, maar die melodie vergeet ik nooit meer.

* Inspireert kunst u?

In Los Angelos loopt een artiest rond die Trevor Goss heet. Hij maakt installaties met hologrammen die tonen hoe licht kan reflecteren gedurende de dag. Dat geeft me energie en hoop.

* U componeert vaak voor animatiefilms. Welke vindt u zelf goed?

De eerste Shrek, hoewel ik voor de sequels ook de muziek heb geschreven. Chicken Run vond ik fantastisch, omdat ik nog nooit zo’n verhaal had gezien. En Ratatouille was qua plot al even vernieuwend.

* De vreemde eend op uw cv: muziek voor de game ‘Metal Gear Solid’, editie 2 en 3. Que?

Het was een uitdaging, want een game heeft niet zo’n afgelijnde plot als een film. Maar om eerlijk te zijn: ik heb die spelletjes nooit gezien of gespeeld. Ik ben niet zo’n gamer.

* Zou u het wel zijn als u nu kind was?

Ik zou wellicht vooral zingen. Toen ik klein was, zongen we thuis allen samen liedjes uit The Jungle Book. Die passie voor zang ben ik nooit verloren. Tussen mijn 8 en 11 jaar was ik een koorknaap in een professioneel mannenkoor. We reisden de wereld rond om concerten te geven. Een tijd om nooit te vergeten.

* Wat was hét kippenvelmoment?

O Sacrum Convivium van Olivier Messiaen mogen inzetten: even naar adem happen en dan uit het niets dat hemelse beginakkoord horen. Dat zulke vocale muziek eigenlijk alleen maar uit lucht bestaat, en toch mensen zo kan raken, dat is toch wonderlijk?

‘Gone Baby Gone’, een film van Ben Affleck (zie ook pagina 8 e.v.) met muziek van Harry Gregson-Williams, komt op 26 december in de bioscoop. www.harrygregsonwilliams.com

Thijs Demeulemeester