‘0032’ beloofde diepgaande gesprekken met nieuwe Belgen, maar kwam niet verder dan het zoveelste rondje ‘Man Bijt Hond’-anekdotes.

Televisie heeft soms iets van een familiefeest: beide worden draaglijker naarmate je er minder van verwacht. Maar af en toe is het sterker dan onszelf en koesteren we wél hoge verwachtingen. Het overkwam me nog eens toen de makers van 0032 trots aankondigden dat ze niet uit het eeuwige docusoapvaatje zouden tappen, maar gekozen hadden voor duidelijke, dieper borende portretten van mensen. Een dappere keuze die wij luidkeels toejuichten en die ons de dagen tot de première zowaar deed aftellen. Hoeft het gezegd dat zulks wel op een afknapper moest uitdraaien?

0032 zou ons elf portretten brengen van nieuwe landgenoten. Larisa, afkomstig uit Oekraïne en op heden de bewoonster van een huis met oprit en garage in Wortegem-Petegem, gunde ons als eerste een inkijk in haar leven. Van achter haar kookpotten vertrouwde ze de kijker toe dat ze na zes jaar België al hoofdzakelijk Belgische kost bereidde. Daarop ging de bel: Larisa zou dertig worden en dat werd gevierd met vrienden, champagne en muziek uit het vaderland. We vernamen ook dat Larisa naar België was gekomen na de kernramp in Tsjernobyl, een gegeven dat uitvoerig geïllustreerd werd met foto’s en archiefbeelden. Hoe Larisa’s eerste dagen in België verliepen of wat er met de vader van haar dochter gebeurde, kwamen we niet te weten. Kennelijk was dat minder interessant dan dit nucleaire interludium.

Tussendoor doken ook sfeervol belicht de hoofden op van de mensen die de komende weken hun verhaal zullen doen, kwestie van ons warm te maken voor de volgende afleveringen (een Iraniër wiens eerste woordje Vlaams ‘vetzak’ was, dat wilden we voor geen geld ter wereld missen). Maar door al dat getussendoor veranderde het portret van Larisa stilaan in het tv-equivalent van gekabbelde melk die de smaak van alle groenten in de koelkast heeft geabsorbeerd.

De makers van 0032 zijn gepokt en gemazeld bij Man Bijt Hond, een programma waarin het ditjes-en-datjespro-cedé feilloos werkt. Maar een langere reportage waarin lustig om de essentie heen gekeuveld wordt, verliest zijn bestaansreden. Akkoord, het was aangrijpend om Larisa na al die jaren naar haar vaderland te zien terugkeren. ‘Ik herken het hier niet’, prevelde ze met tranen in de ogen. Pascale, haar man, stond er wat schaapachtig bij. Naar zijn gevoelens werd nauwelijks gepolst. Hoe ervoer hij de verschillen tussen geboren Belg en ingeweken Oekraïense? Wat deed het hem dat Larisa bang was om kinderen te krijgen vanwege de straling? Daarover bleven we in het ongewisse.

Pascale leek ons nochtans geen moeilijke man. Na een paar vodka’s op zijn trouwfeest toonde hij zich al helemaal ingeburgerd door in een geborduurd hemdje en met een dood dier op zijn hoofd de plaatselijke polka te dansen. Terug in België stopte Larisa de Oe- kraïense was in de machine en mijmerde ze tijdens een frisse Belgische regenbui nog wat na over het leven hier en daar. Zelf waren we inmiddels ook al lang weggedroomd – naar een zonnig oord waar we om den brode geen ontgoochelende televisie moeten uitzitten.

Door Tine Hens

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content