Ze noemt zichzelf een ‘drama queen’ en een ‘glamour puss’, en met de bijzonder straffe discoplaat ‘Overpowered’ voegt Roísín Murphy daar binnen afzienbare tijd wellicht het etiket ‘superster’ aan toe. De voormalige stoeipoes van Moloko over lust, liefde, zelfvertrouwen en haar eigen wet van Murphy: ‘Jaloerse mannen zijn zélf ontrouw’.

Roísín Murphy wil eerst in een andere zetel gaan zitten, want vanuit de canapé waarop ze zonet haar bevallige derrière heeft neergevlijd, kijkt ze uit op een spiegel. ‘Ik ben wel vreselijk narcistisch’, kraait ze, ‘maar hier een beetje naar mijn spiegelbeeld zitten kijken is zelfs voor mij too much.‘

Om maar meteen met de deur in huis te vallen, brengen wij If We’re In Love ter sprake, de single van haar inmiddels twee jaar oude solodebuut Ruby Blue, waarin Murphy zich beklaagde over mannen die met haar flirten, maar vervolgens weigeren de diepste draai te nemen. Of dat nummer door allerlei gefrustreerd mansvolk niet verkeerd geïnterpreteerd werd als een open invitation, willen we van Murphy weten.

Roísín Murphy: Integendeel, de meeste mannen hebben schrik van mij en durven me niet eens aan te spreken. Laat staan dat ze… (verontwaardigd) Zeg! Zie ik eruit als een push-over, als iemand die voor de eerste de beste op haar rug gaat liggen? Ik heb trouwens een lief, thank you very much.

Nogal wat songs op je nieuwe plaat lijken nochtans over foute mannen te gaan. Zo krijgt in ‘Checking On Me’ het jaloerse soort ervan langs.

Murphy: Ja, maar voor de duidelijkheid: dat gaat niet over mijn vriend (kunstenaar Simon Henwood; nvdr.). De tekst is ontstaan toen ik met mijn manager van New York naar Miami vloog en hij zowat om de vijf minuten door zijn achterdochtige vrouw werd opgebeld. Vandaar de zin: ‘All the way from New York City / calling me constantly’. Wat ik met dat nummer wil zeggen is dat een jaloerse partner wellicht zélf ontrouw is. Maar nogmaals: het gaat niet over mijn vriend. Die is zo onjaloers dat ik er soms kwaad van word.

Uit ‘Cry Baby’ leid ik af dat je het evenmin begrepen hebt op snotteraars. Ik dacht dat de Nieuwe Man net verondersteld werd af en toe een traantje weg te pinken?

Murphy: My god, no! Bespaar me snotteraars! Echte venten huilen niet. Maar meer algemeen wilde ik met dat nummer eens een kanttekening plaatsen bij de relativiteit van verdriet. Er zijn mensen die bij het minste in een hoekje zitten te grienen, terwijl er zoveel échte ellende is in de wereld.

In ‘Overpowered’ heb je het over oxytocine, het hormoon dat vrijkomt tijdens het orgasme.

Murphy: Is dat zo? Dat wist ik niet. Oxytocine is in ieder geval het hormoon dat verliefdheid veroorzaakt. Het is een stof in de hersenen die je tijdens de eerste weken van een verliefdheid die heerlijke high bezorgt. Ik lees graag over de biologische mechanismen die schuilgaan achter liefde en seks. In plaats van die zaken altijd zo te romantiseren zouden we er beter in nuchtere, zakelijke en wetenschappelijke termen over spreken. Ik vind ‘mijn liefdesobject’ bijvoorbeeld een goed alternatief voor ‘mijn lief’, terwijl ‘lustobject’ ook veel beter is dan ‘die gast die ik wel zie zitten’ (lacht).

‘Scarlett Ribbons’ lijkt een boodschap aan je vader, met wie je naar verluidt een moeilijke relatie hebt.

Murphy: Ik kan het heel goed met hem vinden, maar er zijn wel eens spanningen natuurlijk. Wat ik hem met dat nummer probeer duidelijk te maken is dat ik hem heel graag zie, dat ik nog altijd daddy’s little girl ben, maar dat hij me ook moet leren loslaten. Dat laatste lukt ‘m nog altijd niet. Maar ik ben mijn beide ouders heel erkentelijk voor de manier waarop ze me hebben opgevoed. Ze hebben me altijd gesteund, hebben me altijd het gevoel gegeven dat ik het slimste en knapste meisje van de wereld ben. Mijn onwrikbare zelfvertrouwen heb ik aan hen te danken. Toen ze scheidden – ik was amper vijftien – ben ik alleen gaan wonen. Ik had in de marginaliteit of in de prostitutie kunnen belanden, als zij niet zo’n zelfstandige meid van me hadden gemaakt.

Dat ik toch niet in de goot ben terechtgekomen, ligt natuurlijk ook aan Mark (Brydon, met wie ze tot 2003 een koppel vormde; nvdr.), op wie ik smoorverliefd werd en met wie ik Moloko heb opgericht. Hem tegen het lijf lopen was niets minder dan een mirakel. Zonder zijn aanmoediging was ik wellicht nooit zangeres geworden. Of in het beste geval een soort Marianne Faithfull (lacht).

Wat is de slechtste eigenschap die je van je ouders hebt geërfd?

Murphy: Mijn opvliegendheid! Zolang mijn ouders nog samenwoonden, was het elke dag kletterende ruzie. Er werd met deuren geslagen, met servies gegooid en af en toe ook al eens een vaas tegen de grond gekeild. Dat gevoel voor drama heb ik overgeërfd. Ik ben, zeker in mijn relaties, een ongelooflijke drama queen. Ik heb dat geruzie en gekibbel nódig, alsof ik om de zoveel tijd even mijn theatertje moet opvoeren. Als het te lang goed gaat in een relatie, begin ik zelfs spontaan boel te zoeken en mijn lief een beetje uit te dagen.

Jouw muziek wordt in Groot-Brittannië wel eens omschreven als ‘perv-pop’. Vind je dat een compliment?

Murphy:Oh yes, very much so. Ik wil in ieder geval dat mijn muziek sexy klinkt. Maar als sommigen er iets ranzigs in horen, ligt dat toch vooral aan hén. Meestal blijft de vettige praat in mijn teksten beperkt tot een subtiele suggestie. Het is bijvoorbeeld geen toeval dat alle woorden in Movie Star rijmen op ‘erection’.

Bij je platenfirma zijn ze er rotsvast van overtuigd dat je binnen afzienbare tijd de status van een Madonna of een Kylie zal bereiken. Maar wíl je dat eigenlijk wel?

Murphy: Ik voel me in ieder geval niet verwant aan Madonna of Kylie. Trouwens: die status gaan ze me nooit gunnen, want de mainstream vindt me veel te leftfield. Ze zien me haast als een elitaire avant-gardist, terwijl ik bij mijn weten nog nooit in Wire heb gestaan. Maar ik weet dat ik een heel toegankelijke discoplaat heb gemaakt en ik wil ze niet alleen in een of ander trendy getto horen, maar ook op de grote radiozenders. Ik schat het potentiële publiek voor deze plaat op negentig procent van de wereldbevolking. Dat is niks te veel voor een geniale glamour puss als ik. (lacht)

Door Vincent Byloo