Het is niet omdat je iets kan, dat je het ook in het openbaar moet doen, vind ik. Ik heb geen zin om, zoals veel muzikanten, een blog te schrijven, of de zoveelste ergerniscolumn. Omdat ik af en toe toch iets buiten de muziek doe, noemen ze mij een ‘creatieve duizendpoot’. Daar moet ik eens goed om lachen. ‘Hoe rijdt zo iemand met de auto?’, vraag ik me dan altijd af.

Alle kale mannen lijken een beetje op stripfiguren. Dat is mijn grote geluk, want anders had ik dit figuurtje nooit kunnen tekenen. Ik gebruik het soms als handtekening. Het is ook het enige dat ik een beetje fatsoenlijk op papier krijg.

Een goed liedje is een vergrootglas, een manier om de wereld te herbekijken. Mijn figuurtje kijkt een beetje verwonderd, en dat is hopelijk geen toeval. Mensen zeggen vaak: ‘Een goed liedje, dat moet doorleefd zijn.’ Dat kan, maar het moet vooral vol leven zitten, andermans leven, iedereen z’n leven. Een goed liedje gaat niet over de gevoelens van de singer-songwriter, maar over de gevoelens van de luisteraar.

De klare lijn van deze tekening, dat zit ook in onze muziek. De Mens klinkt meestal uitgebeend en direct. Zoals de pure, primitieve blues waar ik zo graag naar luister. De blues die ongeletterden speelden, omdat het hun enige uitdrukkingsmiddel was. Misschien weten wij wel te veel om echte blues te kunnen maken.

Ik ben hopelijk niet wat ik speel, of toch niet alleen dat. Ik zou bijvoorbeeld nooit een puur bluesnummer opnemen, omdat ik vind dat dat niet klinkt in het Nederlands. En ik ben een Bowiefreak, maar daarom moet ik dat niet bewijzen in mijn eigen muziek.

Soms zou ik graag een Cowboy Henk-kuif hebben. En ontzettend goed piano leren spelen in één dag. Maar daar houdt het ook mee op. Ik hou me niet meer bezig met wat anderen meer hebben, of beter kunnen. Het leven is te kort.

Ik heb Tipp-Ex gebruikt voor dit zelfportret, ja. Maar alleen om een paar theevlekken weg te werken. Stom, eigenlijk. Terwijl ik met die Tipp-Ex zat te kliederen, dacht ik: ‘Dat kunnen ze bij Focus toch wel weg-photoshoppen?’. En toch wou ik het zelf doen. Controlefreak? Haha. Maak daar ‘Frank heeft oog voor detail’ van (lacht).

‘Boegbeeld’, zo noemen ze mij soms bij De Mens, omdat een journalist me ooit zo noemde. ‘Waar is Boegbeeld?’ ‘Boegbeeld, bel mij eens terug.’ Ik ben nochtans niet graag de baas. Ik doe heel graag mijn zin, maar ik leg hem niet graag aan anderen op. Ik ben ook te lui om een goede baas te zijn, denk ik.

Frank Vander linden (45) is zanger/gitarist en boegbeeld van De Mens. Zopas verscheen hun nieuwe cd ‘Onder de duinen’. Alle info via www.demens.be

Opgetekend door Wouter Van Driessche