Message trop personnel – Het Franse popicoon Françoise Hardy heeft zich ertoe laten verleiden om haar leven, lijden en liefdes uitgebreid te beschrijven. Dat had ze beter niet gedaan.

Wat wisten we over Françoise Hardy voor haar autobiografie naast ons bed belandde? Dat ze achttien was ze toen ze zichzelf in 1962 uit de anonimiteit zong met Tous les garçons et les filles. Dat die hit haar, met vier miljoen verkochte exemplaren, meteen van een zorgeloos pensioen verzekerde. Dat Serge Gainsbourg haar drie jaar later verzocht om Comment te dire adieu inte zingen, de break-upsong die hij voor Brigitte Bardot schreef, en haar nog een pak andere songs aanreikte. Dat Mick Jagger haar probeerde te versieren en dat Bob Dylan ooit een bisronde weigerde tot hij er zeker van was dat zij hem na afloop backstage zou opzoeken. Dat haar huwelijk met Jacques Dutronc meer doornen dan rozen telt, maar dat ze – zijn affaire met Romy Schneider ten spijt – nog altijd een trouwboek delen. En dat ze, last but not least, een paar schitterende albums heeft gemaakt – Soleil (1970) en La Question (1971) bijvoorbeeld – en een kwadraat dito songs, wat haar een internationale schare geloofwaardige fans heeft opgeleverd, Damon Albarn voorop.

Genoeg spannende verhalen dus om haar autobiografie te verslinden. Helaas aarzelt la Hardy geen seconde om de verwachtingen in de kiem te smoren. Het begint al met de oorspronkelijke titel: Le désespoir des singes… et autres bagatelles verraadt een teveel aan zelfrelativering en new age gezwets ( de titel verwijst naar een Zuid-Amerikaans boomtype met bladeren als naalden, waardoor apen er niet kunnen inklimmen, nvdr. ). Nu ja, Le désespoir… is nog een pak minder misplaatst dan de Nederlandse titel Een roemrijk vrouwenleven – een teken aan de wand, want de vertaling laat in zijn geheel te wensen over.Van een vrouw met zo’n rijkgevulde carrière verwacht je op zijn minst een pak interessante inzichten. In de plaats daarvan krijg je een allegaartje van banale levensfilosofietjes, truttige confidenties en gekoketteer met onzekerheden, niet zelden gevolgd door een uitroepteken waarbij je alleen maar vraagtekens kunt plaatsen. Het lijken wel notities uit een poëziealbum – alsof ze nog altijd dat weifelende wichtje uit Tous les garçons et les filles is.

Françoise Hardy had zichzelf een groter plezier gedaan met een geromantiseerde biografie, dan met deze al te feitelijke mémoires. Haar turbulente relatie met haar zus (een celebrityjournaliste), de ontrouw van Jacques Dutronc, de pijnlijke euthanasie van haar moeder en de ontmoetingen met genieën als Dali: Michel Houellebecq, die ze een vriend noemt, had er gegarandeerd boeiende literatuur van gemaakt. En hij had het enigma – want dat was ze toch – niet helemaal ontsluierd.

Karel Degraeve

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content