Foxtrot

Negen jaar na zijn claustrofobische tankthriller Lebanon doet Samuel Moaz je het angstzweet opnieuw ruiken, dit keer met een drieluik dat zich, met zijn mix van stijlen en toonaarden en zijn ingenieuze puzzelstructuur, laat bekijken als een doordachte, doorleefde allegorie van Israël als staat-in-constante-crisis. In het eerste deel, dat zich afspeelt in een klinisch koele designflat, krijgen de ouders van een jonge dienstplichtige te horen dat hun zoon is gesneuveld, met alle familiale horror en tragiek van dien. In het tweede, dat zich afspeelt aan een afgelegen Palestijns checkpoint, blijkt de jongen in kwestie springlevend, en lijk je naar een surrealistische oorlogsfarce te hebben gezapt. In het derde luik slaat het geweld onvermijdelijk toe en kapseizen de toon en look richting brutaal realisme. Het is alsof Moaz wil aantonen dat de complexiteit van oorlog en conflict niet in één verhaal of stijl kan worden gevat, maar dat vroeg of laat iedereen het gelag betaalt, of die nu het leven ziet als een rigide reeks routines of als een langgerekte, absurde komedie. Antwoorden pretendeert Maoz niet te hebben, maar dat maakt de intellectuele scherpte en emotionele stootkracht van Foxtrot er niet minder op, wel integendeel. Een fascinerende film over Israeli’s en Palestijnen, ouders en kinderen, leven en dood, die met scherp op hoofd én hart mikt.