Vlees en bloed – Voor de liefhebber van camp & cult is het smullen geblazen met twee extravagante seventiesgriezelprenten.

Films: ** *Extra’s: * (Warped Vision)

Oorspronkelijk uitgebracht als Andy Warhol’s Frankenstein en Andy Warhol’s Dracula, laat de dvd-release de merknaam Warhol grotendeels achterwege. Zeer terecht, want Warhol had zo goed als niets te maken met de totstandkoming van beide films; zijn naam werd hoofdzakelijk als verkoopargument gebruikt. De films betekenden wel de definitieve doorbraak van regisseur Paul Morrissey, die lange tijd als het hulpje van de paus van de popart werd beschouwd, terwijl hij de echte maker was van vele films die onder de naam Warhol in roulatie gingen – niet de conceptuele experimenten uit de beginperiode van The Factory, wel de losjes geïmproviseerde kladwerkjes waarin Morrissey zijn eigen supersterren creëerde en menig seksueel taboe deed sneuvelen.

Morrisseys grootste ontdekking blijft de jonge god Joe Dallesandro, wiens aanzienlijke lichamelijke charmes hij schaamteloos en liefdevol exploiteerde in de gevierde trilogie Flesh, Trash en Heat. Ook in deze twee gruwelprenten is Dallesandro van de partij. Weerom worden zijn prestaties als dekhengst breed uitgemeten, maar de hoofdrol wordt in beide films vertolkt door de Duitse acteur Udo Kier, een van de coryfeeën uit de films van Fassbinder. Hoewel Kier er zowel als de baron die uit menselijke lichaamsdelen zijn beroemde monster samenstelt als in de rol van de bloedzuigende graaf uit Transsylvanië lustig op los cabotineert, zijn Flesh for Frankenstein en Blood for Dracula geen parodie- en maar met uitgestreken gezicht geserveerde campversies van de twee oer- mythes uit het gruwelarsenaal.

Het zijn wel degelijk kostuumfilms, maar Morrissey ‘moderniseert’ ze ook nadrukkelijk, bijvoorbeeld door zijn verwijzingen naar de obsessie van baron Frankenstein met het creëren van een superras en met de associaties die hij maakt tussen Dracula’s honger naar maagdenbloed en het afkicken van een drugsverslaafde. Bovenal maakt hij dankbaar gebruik van de nieuwe permissiviteit die in de jaren 70 de kop opstak om de seksuele ondertoon van het vampirisme expliciet te maken en de gore van de Frankensteinlegende in zijn volle glorie te etaleren. Beide films neigen dan ook vaak naar pure ( s)exploitation;Flesh for Frankenstein werd zelfs oorspronkelijk in het 3D-procedé Spacevision gedraaid, wat de toeschouwer met de neus op de afgehakte ledematen en uitgerukte vitale organen drukte.

De subversieve pret wordt ook nog versterkt door de luxeverpakking waarin Morrissey zijn vlees- en bloedfestijnen wikkelt. Geproduceerd door Carlo Ponti, gedraaid in de Romeinse Cinecittàstudio’s, voorzien van opulente production design, verrukkelijke kleurenfotografie van Luigi Kuveiller en een smachtende score in het klassieke idioom: Morrissey verwijst hier zijn sjofele undergroundprin- cipes kordaat naar de prullenmand en lonkt, alle verhoudingen in acht genomen, evenzeer naar de decadente esthetiek van een Visconti dan naar de goedkope sensaties uit de hoogdagen van de Hammerhorror.

Patrick Duynslaegher