’t Zeetje lokt naast dagtoeristen ook cinefielen, en daar is de 3e editie van het Filmfestival van Oostende niet vreemd aan. De Master Selection is voor Maurice Engelen, de man achter de soundtrack van Falling en Ben X én te horen in Basic Instinct en Bad Lieutenant. Zeven favorieten van de elektropionier van Praga Khan en Lords of Acid.

Der blaue Engel Josef von Sternberg, 1930

Een oude universiteitsprofessor valt voor de charmes van cabaretdanseres Lola (Marlene Dietrich), wat hemuiteindelijk in de goot doet belanden.

Maurice Engelen: ‘Ik heb die film als kind op tv gezien en hij is me altijd bijgebleven. Dat Marlene Dietrich een grote Duitse ster was die later naar Amerika is getrokken, dat het een van de eerste en invloedrijkste talkies was en dat de film geregisseerd is door Von Sternberg, die een affaire had met Dietrich zijn dingen die ik pas later te weten ben gekomen. Als kind was ik gewoon gegrepen door dat ongelooflijk treurige verhaal over een vent die verliefd wordt op een fatale vrouw en eindigt als een zielige clown. Hopelijk kan het de jeugd van nu boeien, ook al is het een zwart-witfilm van bijna tachtig jaar oud met een veel tragere opbouw en montage dan ze gewend zijn. Amerikaanse jongeren hebben daar minder last van. Die kennen nog de klassiekers met Humphrey Bogart, Clark Gable en hun collega’s omdat die er nog steeds op tv komen.’

Blackboard Jungle Richard Brooks, 1955

Een idealistische leraar (Glenn Ford) komt op een multiculturele probleemschool terecht en heeft moeite omde straatschoffies in de pas te houden.

Engelen: ‘Als deze film al één ding duidelijk maakt, dan wel dat opvoedkundige en multiculturele problemen van alle tijden zijn. In Amerika doken die zorgen al op in de jaren 50, bij ons kwamen ze een stuk later. Dat de jeugd van tegenwoordig stouter is dan die van vroeger durf ik dan ook te betwijfelen, al hebben jongeren nu wel minder discipline. Ze worden aan meer stimuli blootgesteld en er wordt minder nadruk gelegd op autoriteit. Gaf een leraar je in mijn tijd een klap om je oren, dan kreeg je er zeker nog één van je pa bij. Nu sturen de ouders meteen een advocaat op hem af.’

Taxi Driver Martin Scorsese, 1976

Een vereenzaamde Vietnamveteraan (Robert de Niro) doolt elke nacht met zijn taxi rond door de mean streetsvan New York en ontfermt zich over een tienerhoertje.

Engelen: ‘Het gaat over een gast die met afschuw kijkt naar de verdorven wereld om hem heen, hunkert naar de normen en waarden van weleer en daardoor compleet begint te flippen. Ook dat is een verhaal waarin iedereen zich kan herkennen. We hebben allemaal wel eens naar het nieuws zitten kijken met het idee: ‘Die zouden ze moeten afknallen.’ Wat Scorsese de jongste jaren doet, interesseert me minder, maar zijn films uit de jaren 70 gingen bijna altijd over moreel dubbelzinnige figuren en de strijd tussen goed en kwaad – Mean Streets, Raging Bull en vooral deze Taxi Driver.’

Last Tango in Paris Bernardo Bertolucci, 1972

Een jonge Parisienne (Maria Schneider) begint een clandestiene affaire met een oudere Amerikaan (Marlon Brando) die slechts één voorwaarde stelt: dat het enkel om de seks draait.

Engelen: ‘Een affaire louter voor de seks zonder te weten met wie je te doen hebt, is de fantasie van velen. Vaak loopt het echter fout en is het moeilijk om lust en liefde van elkaar gescheiden te houden. Indertijd was de film een enorm schandaal, al blijft het naar hedendaagse normen erg braaf. Ik heb hem als 12-jarige snaak in een buurtcinema gezien. Officieel mocht dat niet, maar die kleine lokale bioscopen hadden het financieel vaak lastig en waren allang blij dat er nog eens veertig frank in de kassa kwam. Ik heb zo als tiener trouwens veel KNT-films gezien – van Tirolersekskomedies over Pasolini’s Il Decameron tot de kungfufilms van Bruce Lee. Ik denk trouwens niet dat kinderen censureren veel zin heeft, zeker nu niet. Op het internet vind je de meest extreme dingen. En wees gerust: de kids van nu hebben vaak meer gezien dan hun ouders.’

Crimes of Passion Ken Russell, 1984

Joanna Crane (Kathleen Turner) is overdag een succesvolle ontwerpster, maar ’s nachts de libertijnse hobbyhoer China Blue. Het brengt priester Peter Shayne (Anthony Perkins) danig in de war.

Engelen: ‘Obsessie, decadentie en dubbellevens zijn thema’s die me altijd hebben beziggehouden en in deze film worden ze tot in het extreme doorgetrokken. Eén beeld is me altijd bijgebleven: dat van de priester en het zedenloze meisje onder een neonverlicht kruis met daarop ‘ Jesus saves you‘. Amerika hangt vol van die dingen. Ik kan niet beweren dat ik verder een groot Russellkenner ben. Ik ben meer op de verhalen gericht dan op de regisseurs. Ik ken de grote namen wel, maar ik ben geen cinefiel die wekelijks naar de cinema trekt. Ik kijk vooral naar films op dvd of betaal-tv.’

Leaving Las Vegas Mike Figgis, 1995

Een alcoholverslaafde Hollywoodscenarist (Nicolas Cage) heeft het met het leven wel gehad en trekt naarLas Vegas om er zich dood te zuipen. Een hoertje (Elisabeth Shue) brengt hem echter nog even aan het twijfelen.

Engelen: ‘Mijn nummer Breakfast in Vegas is door deze film geïnspireerd. Het is een van de meest aangrijpende drama’s die ik ooit heb gezien omdat je niet anders kunt dan meeleven met een personage dat besluit om uit het leven te stappen. Een flinke stomp in je maag dus, maar wel heel menselijk en met een geweldige Nicolas Cage. Las Vegas is het perfecte decor voor zo’n fatalistisch verhaal. Ik ben er zelf meermaals geweest en qua kitsch en decadentie is het alles wat je ervan verwacht en minstens honderd keer erger. Het is een plek die me zowel aantrekt als afstoot, en die dubbelzinnigheden zoek ik graag op, ook in film of muziek.’

La pianiste Michael Haneke, 2001

Een jonge pianostudent wordtverliefd op zijn lerares (IsabelleHuppert), een frigide vrouw metstiekeme masochistische neigingen.

Engelen: ‘Ook hier heb je weer het verhaal van de fatsoenlijke burgervrouw die professioneel alles voor elkaar heeft, maar privé in een emo-tionele chaos leeft. Het gaat over het donkere kantje dat in elk van ons schuilt en over het onvermogen om dat steeds te onderdrukken. Ik heb de film ook gekozen wegens de mooie pianomuziek. Ik mag dan zelf dancemuziek maken, ik luister ook regelmatig naar klassiek en zet tijdens het werk wel eens een opera van Puccini op. Ik sta open voor alles en dat heeft me in mijn carrière altijd geholpen.’

Door Dave Mestdach