Felix Van Groeningen is de Gentse regisseur van ‘Steve + Sky’ en ‘Dagen zonder lief’. Hij heeft net de opnames van de verfilming van ‘De helaasheid der dingen’ afgerond, die volgend jaar in de zalen komt.

Felix Van Groeningen in de leegte. Zo zou ik het portret samenvatten. De opnames van De helaasheid der dingen zitten er net op, en dan is het altijd even afkicken van al die mensen om je heen. Na twee maanden intens samenwerken is het normaal dat je je dan een beetje eenzaam voelt. Gisteren heb ik mijn klop gekregen: plots besefte ik dat ik weer in de gewone wereld zat, waar ik weer gewone dingen moet doen: rekeningen betalen, schoonmaken. Ik voelde me volslagen leeg en uitgeput. Twee maanden alles moeten geven: dat laat zijn sporen na.

Ik heb het portret getekend op een leeg blad uit mijn krabbelschriftje. De symboliek van een leeg blad, weet je wel. Want hoe moe ik ook ben na de opnames, ik voel de zin al weer opborrelen om met iets nieuws te beginnen. Ik ben al naar een nieuw scenario aan het uitkijken, en heb wat vage plannen om er zelf één te schrijven. Al mijn ideeën krabbel ik in zo’n schriftje neer, maar voorlopig is het nog akelig leeg. Verdiende leegte, maar toch: leegte.

Heb ik geen handen op het portret? Was me nog niet opgevallen. Het enige detail dat ik doelbewust heb getekend, zijn de stekskes van mijn kapsel. Het hoofdpersonage van De helaasheid der dingen is een veertienjarig jongetje, en voor de film heeft hij twee maanden met een nektapijt moeten rondlopen. Zeer tegen zijn zin: anno 2008 is het niet bepaald een hip kapsel. Uit solidariteit heb ik me dan zelf ook maar een nektapijt laten knippen. Method directing zeg maar, maar ik was toch blij toen die haren er na de opnames af mochten.

Een groot tekentalent ben ik niet, neen. Valt het zo hard op? Nochtans: ik heb vanaf het derde middelbaar kunstschool gevolgd, ik zou het dus eigenlijk wel moeten kunnen. Ik denk dat ik er gewoon de fantasie niet voor heb. Misschien wel een beetje vreemd voor een man wiens leven rond beelden draait, ja. Maar het is vooral fotografie die me bij mijn films inspireert. Mijn getekende storyboards zijn toch voor niemand begrijpelijk behalve voor mij. En dus heb ik een databank van vierduizend foto’s bij mij voor het geval dat ik op de set moet uitleggen wat voor shot ik zoek. Y tu mamá también, De battre mon coeur s’est arrêté, Eternal Sunshine of the Spotless Mind, Cidade de Deus: al mijn lievelingsfilms zitten in die databank. Al moet ik wel waarschuwen: De helaasheid der dingen wordt toch een heel ander soort film.

Geert Zagers