Curator van het Klarafestival, saxofonist bij Aka Moon, muzikale bruggenbouwer: Fabrizio Cassol denkt niet in culturele vakjes. Hij laat zich dan ook door zowel Coltrane als Morricone meeslepen.

* Wat leest u zoal?

Veel te weinig. Ik ben 11 maanden per jaar in het buitenland, dus ik lees heel selectief. Mes Dibbouks van theatermaker Luc Bondy is een prachtige brievenroman over mensen die hij in zijn leven ontmoet heeft. En in Méthodes beschrijft de Franse poëet Francis Ponge in detail hoe zijn gedichten tot stand komen. Dat moeizame traject, dat normaal onzichtbaar blijft voor de lezer, is voor mij op zich al poëzie.

* Wie zo vaak onderweg is, is gedoemd om snertfilms te bekijken op het vliegtuig.

Dat valt nog mee. Onlangs zag ik nog Alpha Dog van Nick Cassavetes. Prima film, want ik was doodmoe en ik heb ‘m toch helemaal uitgekeken. Diep ontroerd was ik bij Spring, Summer, Fall, Winter… and Spring van de Zuid-Koreaan Kim Ki-duk. De film vertelt het verhaal van een boeddhistische monnik en zijn leerling. Ook Breath van dezelfde regisseur, dit jaar genomineerd voor een Gouden Palm in Cannes, is overweldigend in al zijn ingetogenheid.

* Is de muziek in een film belangrijk voor u?

De sfeer die Ennio Morricone schept in de spaghettiwesterns van Sergio Leone is onovertroffen. Maar ik ga niet naar de cinema om filmmuziek te horen. Soms hebben films zonder muziek de sterkste soundtrack. In Le Fils van de fantastische gebroeders Dardenne is de stilte bijvoorbeeld essentieel.

* Heeft u naast de Dardennes nog andere fetisjregisseurs?

Lars von Trier en Alejandro Gonzáles Iñárritu, de maker van Babel, 21 Grams en Amores Perros. Hun sterkte is dat ze met gewone verhalen over gewone mensen universele thema’s aansnijden. Ik mag zeker ook Pedro Almodóvar niet vergeten. Ik ontmoette hem in Madrid, want hij was komen kijken naar VSPRS, de voorstelling die ik speel samen met choreograaf Alain Platel.

* Met welke muziek bent u opgegroeid?

Thuis stond nooit muziek op, mijn moeder luisterde enkel naar radiozenders waar veel op gebabbeld werd. Mijn oudere broer heeft me The Police, The Sex Pistols en Led Zeppelin leren kennen. Van de Luikse jazzsaxofonist Jacques Pelzer erfde ik mijn passie voor Miles Davis en vooral John Coltrane. Coltrane linkt ongebreidelde creativiteit aan spiritualiteit. Hij is voor mij dé muzikant van de 20e eeuw.

* Welk genre ligt u helemaal niet?

Ik denk niet in termen van genres. In elke muziekstijl heb je individuen die extreem goed zijn en anderen die me muzikaal minder raken. Hetzelfde geldt trouwens voor kunstenaars.

* Welke kunstenaars raken u dan?

Caravaggio, voor zijn licht en zijn menselijkheid, en de Cobra-schilders voor hun ‘jazzy’ spirit. Ik hou van kunst die geïmproviseerd is: ik wil voelen dat artiesten zich hebben laten leiden door gevoelens. En ik wil hun werk zien evolueren tijdens hun carrière, zoals bij Picasso.

* Wat is voor u de opperste kunstvorm?

Opera, want dat is muziek, theater en choreo- grafie tegelijk. Tientallen kunstenaars uit verschillende branches moeten samenwerken om tot één perfect uitgekiende voorstelling te komen. Het is een totaalkunst waar nog plaats is voor veel vernieuwing. Ik blijf erbij: opera is een van de essentieelste kunstvormen.

Het Klarafestival van Vlaanderen loopt van 1 tot 14 september. Het verjaardagsconcert ’15 jaarAka Moon’ vindt op 7 en 8 september plaats in de KVS. Meer info op www.klarafestival.be. www.akamoon.com.

Thijs Demeulemeester