Dat The Wire er zo realistisch uitziet, is voor een groot deel te danken aan medebedenker en -schrijver Ed Burns. Als ex-agent in Baltimore weet hij immers wel het een en ander over het drugsmilieu in de stad – een van zijn arrestaties leverde trouwens de inspiratie voor de afluisteroperatie uit het eerste seizoen. En omdat hij na zijn carrière bij de politie als leraar ging werken, zag hij ook hoe het onderwijssysteem – dat centraal staat in het vierde seizoen van The Wire – in elkaar zat. Ook met Generation Kill heeft Burns een persoonlijke link: als Vetnamveteraan weet hij perfect hoe absurd een oorlog kan zijn en kon hij zich erg goed in de ervaringen van de mannen van 1st Recon inleven.

Hoe reageerden de echte soldaten toen ze zagen hoe ze in beeld werden gebracht?

Ed Burns: Wel, we hebben één vertoning georganiseerd waar we de volledige serie aan de hele eenheid lieten zien, en dat was eerlijk gezegd het meest beangstigende moment van de hele productie. Maar ze reageerden heel goed. De meesten waren weg van het beeld dat van hen gegeven werd, al waren er toch een paar die vonden dat ze niet levensecht waren neergezet. Tot hun makkers hen zeiden: ‘ Dude, jij bent écht zo.’ En Josh Ray Person kon dan weer niet geloven dat Evan alles wat hij in zijn jeep gezegd had ook had opgeschreven. ( Lacht)

Wat betekent de titel eigenlijk?

Burns: Die verwijst naar een generatie die op een bepaalde manier gevoelloos is geworden tegenover geweld. Ik geef toe dat hij niet helemaal de lading dekt, want als je de personages in de serie beter leert kennen, dan zie je dat die soldaten echt heel gevoelig kunnen zijn. Dat maakt hen ook zo complex en paradoxaal: die kerels zijn getrainde moordenaars die hun werk doen en daar ook een zeker gevoel van trots en tevredenheid uithalen, maar zodra de gevechten afgelopen zijn, worden ze weer normale mensen. Ik was ook geweldig onder de indruk van de soldaten van 1st Recon: het zijn stuk voor stuk fantastische individuen.

Jullie wilden de morele vragen rond de oorlog in Irak vermijden en een serie maken die noch kritiek gaf, noch het leger ophemelde. Was het moeilijk om het scenario te schrijven met dat doelin het achterhoofd?

Burns: Dat was heel belangrijk voor David en mij. Er zit geen enkele boodschap in Generation Kill, wij wilden de kijkers gewoon die kerels tonen zoals wij hen ontmoet hebben. En ik durf te hopen dat we erin geslaagd zijn de stereotypes te overstijgen, dat we de soldaten hun eigen persoonlijkheid, hun eigen problemen en hun eigen condition humaine hebben kunnen geven. Ik denk ook dat Generation Kill beide kampen stof tot nadenken geeft. Als je tegen de oorlog in Irak bent, zul je ongetwijfeld af en toe tegenargumenten zien, maar het omgekeerde is evenzeer waar. Maar dat zat al in het boek van Evan. Weet je, dat boek heeft een prijs gekregen van het Marine Corps, en toen ik het las, dacht ik: Hoe is datin godsnaam mogelijk? Omdat ik het gelezen had als een hevige kritiek op alles wat ‘ the marines‘ vertegenwoordigen, terwijl zij erzich helemaal in konden herkennen.

Je bent zelf veteraan. Heeft de serieje kijk op oorlog veranderd?

Burns: Neen. Ik haat het nog altijd. Het is alleen nog tragischer om te weten dat we deze mannen in de strijd hebben geworpen voor een verkeerde oorlog, voor een oorlog gebaseerd op verzinsels. We hebben zoveel talent verspild aan een leugen. Ik weet uit mijn ervaringen in Vietnam dat als je als soldaat gewond raakt, je wilt geloven dat het voor de goede zaak was. Nu wordt steeds duidelijker dat deze oorlog – net als die in Vietnam – niet voor de goede zaak was, maar daarmee krijgt een gewonde soldaat zijn voet of arm natuurlijk niet terug. Vanuit dat standpunt vind ik dat we de mensen die voor de oorlog verantwoordelijk waren voor het gerecht zouden moeten slepen, omdat wat ze gedaan hebben een misdaad was.

Nicolas Clément. Copyright Focus Le Vif.