Betreurde treurwilg – Bijna vier jaar nadat Elliott Smith harakiri pleegde, ligt ‘New Moon’ in de winkel: een moeilijk in één ruk uit te zitten dubbelaar, waarop toch weer heel wat fraais mee te neuriën valt.

New Moon Domino singer-songwriter

Hoewel wij leven en werk van de fel betreurde Elliott Smith op eenvoudig verzoek weten te reproduceren – voor wie écht aandringt, rammelen we zelfs alle -triviale release- en concertdata, leuke weetjes en saillante details af – sloegen we in het aanschijn van deze recensie onze Rough Guide to Rock nog eens open op pagina 909. En wat lazen wij daar, opgetekend uit de mond van de bard zelve ? ‘There are two big enemies: bitterness and style. If I can escape them both, then I’ll be happy’.

Toen werd het ons toch even droef te moede. Niet alleen omdat onze muziekencyclopedie hopeloos gedateerd bleek – het betreffende artikel besluit met de zin ‘For Elliott Smith the future looks interesting’ – maar vooral ook omdat de Amerikaan zijn ambities maar half heeft kunnen waarmaken. Door modes en trends heeft Smith zich nooit laten dicteren, aan verbittering is hij helaas wél ten prooi gevallen. Amper vijf platen ver in zijn nog volop bloeiende carrière werd de singer-songwriter een paranoïde, aan heroïne verslaafde kluizenaar die met onbekwame spoed op zijn vroegtijdige einde afstormde. Op 21 oktober 2003 gaf Smith er de brui aan door zichzelf tot tweemaal toe een mes tussen de ribben te planten.

Precies een jaar na die harakiri verscheen From A Basement On The Hill, de half afgewerkte plaat die hij na zijn dood achterliet en, niet geheel ongecontesteerd, door producer Rob Schnapf en zijn ex-vriendin Joanna Bolme werd voltooid. Nog eens drie jaar later is het tweede postume album van Elliott Smith een feit. Voor u ‘lijkenpikkerij!’ schreeuwt: de dubbelaar zal aan het tarief van een gewone cd worden verkocht en een aanzienlijk deel van de opbrengst gaat naar Outside In, een vereniging die hulp biedt aan dakloze jongeren in Portland.

Hoewel we de 24 songs op New Moon van de platenfirma niet mogen beschouwen als veredelde demo’s, zijn ze ook niet veel méér. Ze dateren allemaal uit de periode ’94-’97, toen de singer-songwriter aan platen als Elliott Smith en Either/Or werkte, en die speelde hij naar eigen zeggen óók bij elkaar op een viersporenrecorder in zijn kelder, bij vrienden thuis of in het magazijn van de plaatselijke kruidenier.

De rudimentaire sound en karige instrumentatie van songs als High Times en New Disaster betekenen dus allerminst een zwaktebod. Het kan ook niet anders of de titel van deze rariteitenplaat is een allusie op Pink Moon van Nick Drake: op New Moon horen we een op fluistertoon croonende Smith die zichzelf al fingerpickend begeleidt op de akoestische gitaar. Het zijn stuk voor stuk melancholische bespiegelingen van een gehavende ziel, steevast getoonzet op bitterzoete melodieën in de traditie van Alex Chilton en de late Beatles. Met het van Alex Chiltons Big Star geleende Thirteen staat er overigens ook een pracht van een cover op deze plaat.

Door de stilistische eenvormigheid – 24 keer man en gitaar – is deze dubbelaar een moeilijk in één ruk uit te zitten rit, maar in kleine doses valt er heel wat fraais mee te neuriën op New Moon. Voor één keer eens een postumiteit die niet rijmt op stommiteit.

Download nu

Vincent Byloo