Thomas Vanderveken kampeert tegenwoordig zowat in de Brusselse Bozar voor de Koningin Elisabethwedstrijd (te volgen op Canvas+, finale: zaterdag om 21.10 op Canvas). Heeft hij ook nog tijd voor andere cultuurbelevingen?

Als je er even tussenuit kan knijpen voor een film, ga je dan voor de nieuwe Indiana Jones of voor het Israëlische drama ‘Lemon Tree’?

Absoluut niet naar Indiana Jones. Daar heb ik nooit iets aan gevonden. Die onnozele naam alleen al klinkt als een garantie voor kitsch en rommel. Mijn voorkeur gaat naar psychologische drama’s die je blik op de wereld een beetje veranderen. Een geweldig voorbeeld is Dogville van Lars von Trier, waaruit blijkt dat mensen te verafschuwen dieren zijn. Lemon Tree spreekt mij dus wel aan. Omdat ik, zeker sinds Klaracollega Vincent Verelst er een reportage is gaan maken, geweldig geïntrigeerd ben door de Palestijnse gebieden. Ik heb de neiging om m’n vakantie door te brengen in landen die journalistiek interessant zijn, tot spijt van mijn vriendin.

Dan is de Essential dvd-box van ‘Sex & the City’, met maar liefst negentien schijfjes, evenmin aan jou besteed?

Mijn vriendin is dol op die reeks, dus heb ik ze zoals veel mannen moeten uitzien. Alhoewel, moeten: ik vond dat echt heel goed gemaakte humor en ik moet bekennen dat ik ervan heb genoten. Hier bij ons kan alleen Jan Eelen daar aan tippen. Die is geniaal. Voor Het Programma van Wim Helsen heb ik nog geen tijd gehad maar In De Gloria en Het Eiland heb ik al lang op dvd. Aangezien internetwinkels je tegenwoordig bestoken met kortingen ga ik eens kijken hoeveel die Sex & the City-box kost. Kan ik mijn vreemde vakantievoorkeur wat goedmaken bij mijn vriendin.

Kijk jij naar ‘Weerwolven’, dat deze keer op zoek gaat naar Pierre-Alain Volondat, de illustere winnaar van de Koningin Elisabethwedstrijd in 1983?

Ik zat voor tv toen Volondat op zo’n vreemde wijze op het podium verscheen. Dimitri Van Zeebroeck ken ik nog van bij JIMtv en hij is echt de geknipte persoon om een ongewone figuur als Volondat op een respectvolle manier te portretteren. Heel tragisch, zo getalenteerd zijn en moeten ondervinden dat dat niet volstaat in deze wereld. Je moet ook contacten kunnen leggen. Dit jaar is zang de discipline van de Koningin Elisabethwedstrijd. Net als veel mensen klaagt mijn moeder altijd dat die klassieke zang zo’n pijn kan doen aan de oren, maar ik vind dat eigenlijk de meest toegankelijke discipline omdat je met een stem een verhaal kan vertellen.

Terwijl jij de Koningin Elisabethwedstrijd verslaat, vindt aan de andere kant van het spectrum het Eurovisie Songfestival plaats. Hou je dat met een half oog in de gaten?

Als Klarapresentator ben ik tijdens de Eurosongfinale komen supporteren voor Ishtar. Ik gun hen ook een mooi resultaat maar voor de rest voel ik mij niet echt betrokken. Pas op, ik vind het goed dat er zoiets als het Songfestival is. Onlangs zag ik een documentaire over de vuurwerkramp in Enschede in 2000, dat was op de dag van het Songfestival. De documentairemaker had door de getuigenis van een man die glas in zijn achterhoofd had gekregen beelden gemonteerd van het festival toen, waarin de omroepster zei dat in Nederland vanwege de ramp geen televoting was gehouden. Dat greep me zo aan. Schokkend, maar tegelijk geruststellend dat het leven verder gaat.

Maandag 26 mei is een bijzonder muzikale dag, met verjaardagen van Al Jolson, Peggy Lee, Miles Davis, ‘Ziggy Stardust’-gitarist Mick Ronson, Stevie Nicks en Lenny Kravitz. Met wie bouw jij een feestje?

Ik kies Miles Davis en Lenny Kravitz. Voor een documentaire heb ik onlangs Jef Neve geïnterviewd en die haalt heel vaak Miles aan. Verhalen over hoe die er de laatste jaren zijn voeten aan veegde. (lacht) Maar als ik zijn muziek dan opleg, ben ik steeds weer ontroerd door de doorgedreven eenvoud ervan. Lenny Kravitz heb ik op rockfestivals dan weer zien soleren – of zeg maar: masturberen – alsof hij vergat dat er een publiek aanwezig was. Maar tegelijk heb ik veel bewondering voor zijn vakmanschap.

Hans Van Goethem