In ‘Iedereen Eco’ (ma. 21.05 – één) meet Kobe Ilsen de ecologische voetafdruk van onder anderen Tomas De Soete. Hoe zit het met de culturele schoenmaat van die laatste?

Welke schone kan jou naar de bioscoop lokken: Tilda Swinton in ‘Julia’ of Cameron Diaz in ‘What Happens in Vegas’?

Er kan me de laatste jaren nog maar heel weinig naar de bioscoop lokken, wegens nauwelijks nog tijd voor. Ik kan me zelfs niet meer herinneren welke film het de laatste keer was. Zo’n romantische komedie als What Happens in Vegas bekijk ik alleen als er écht niets anders op tv is, dus mocht ik toch gaan dan kies ik voor een lekker heftig drama als Julia. Die Tilda Swinton heeft wel een heel knap gezicht, maar er is maar één filmster waar ik verliefd op zou kunnen worden: Scarlett Johansson.

Dus ook geen filmfestivals voor jou? In Leuven is er Docville, terwijl Flagey naar aanleiding van het festival van Cannes de Italiaanse Gouden Palmwinnaars nog eens bovenhaalt.

Daar zal Blowup van Michelangelo Antonioni ongetwijfeld tussen zitten. Die heb ik verschillende keren gehuurd toen in nog student aan de filmschool was, geweldige film. In die tijd heb ik ook heel wat obscure filmfestivalletjes afgeschuimd maar dat is er voor mij niet meer bij. Ik hou het ook niet meer zo gemakkelijk uit in een filmzaal. Vaak wil ik al na een half uur weg voor een sigaretje, een pintje en een babbel met vrienden.

In Gent gaat op 9 mei ‘Het Geslacht Borgia’ in première: een stuk van Toneelgroep Nunc, die bestaat uit acteurs die het mooie weer maken in ‘Sara’. Ben jij ook een fan?

In een toneelzaal zal je me ook niet gauw vinden. Omdat ik er zo weinig van afweet kan een stuk zwaar tegenvallen. En het is onmogelijk om dan de zaal uit te vluchten zonder de acteurs, die keihard hun best staan te doen, te schofferen. Met Sara ben ik trouwens evenmin mee, zoals met zoveel dingen. Ik begin er mijn devies van te maken: ‘Ik ben niet mee but I don’t care‘ (lacht). Ik kijk ook helemaal niet gericht tv. Als er iets is waarvoor ik probeer op te blijven is het Virus op Canvas. Lost in La Mancha vond ik geweldig, net als die ongelooflijk gore Britse animatie Monkey Dust en de Polar Special van Top Gear.

Variatie troef bij de nieuwe cd-releases deze week: De nieuwe Booka Shade is uit, net als de 21e van Sparks en ‘Zappa does Zappa’ door zoon Dweezil.

Booka Shade graag! Al koop ik daar geen cd’s van, maar maxi-singles, voor als ik ga draaien. Bijvoorbeeld de EP Mandarine Girl haal ik regelmatig boven. Ik vind het straf dat die Duitsers zowel commercieel als alternatief georiënteerde mensen in beweging krijgen. Sparks doet heel ver weg een klok luiden… Even googelen: This town ain’t big enough for the both of us? Da’s toch wel iets te veel bombast naar mijn smaak, maar ze hebben zo te zien ooit met Giorgio Moroder samengewerkt. Die kan voor mij dan weer niets misdoen.

Het zevende seizoen van ‘Magnum P.I.’ komt op zowaar zes dvd’s uit. Ben jij het soort dvd-junk dat zoiets koopt?

Gelukkig niet. Ik ben al verslaafd aan cd’s én vinylplaten. Mocht ik ook nog dvd’s verzamelen, dan ging ik failliet. Ik woon om de hoek van zowat de laatste platenwinkel in Gent, de Music Man, en daar hebben ze een speciaal bakske waar ze nieuwe dingen die mijn goesting zijn bijhouden. Ik koop bijna wekelijks platen, maar ik ben een belabberde collectioneur. Ik heb geen systeem, regelmatig vind ik iets niet terug en mijn collectie ligt verspreid over het hele huis. Uit veiligheidsoverwegingen, ook wel: alles in één kamer stockeren zou verzakkingsgevaar geven.

De geschiedenisles voor deze week: op 7 mei 1947 ging ‘Kraft Television Theater’ in première op de Amerikaanse tv. Een langlopende reeks die toen piepjong talent als James Dean en Grace Kelly lanceerde.

Wow, theater op tv. Dat klinkt zó hopeloos achterhaald… Maar als ik die namen hoor, dan zou ik er toch wel iets van willen zien. Nochtans ben ik niet iemand die iconen aanbidt. Mijn liefde voor The Beatles komt nog het dichtst in de buurt. Ik heb twee exemplaren van de ‘dubbele witte’ op vinyl. En hoewel ik weet dat ze nep zijn, kick ik er toch op dat die gelimiteerde-serienummers op de hoes maar met tien van elkaar verschillen.

Hans Van Goethem