(D.M.)

Stone en coschrijver Stanley Weiser waren nog bezig aan het script toen het al uitlekte op het internet. Afgaande op die early draft mogen we met W Bush-bashing van de bovenste plank verwachten. Een voorsmaakje.

De jonge Dubya staat dronken te wankelen op een tafel in een kroeg. Er volgt een cut naar zijn vader, George Bush Sr., die hem de les spelt. ‘Als ik het me goed herinner,’ begint Bush de Oudere, ‘vond je de job met de sportartikelen maar niets. Voor het investeringsfonds werken bleek ook niet je ding, net als die klus met het olieboorplatform. Bij de National Guard ( waar Bush Jr. naartoe vluchtte om zijn legerdienst in Vietnam te ontlopen; nvdr. ) deed je het niet bijster goed. Maar waar ben je dan wél voor geschikt, Junior? Feestjes bouwen? Vrouwen versieren? Dronken rijden? Wie denk je dat je wel bent, een Kennedy? Je bent een Bush – gedraag je daar ook naar!‘

Nadat hij het nieuws krijgt dat hij toegelaten is in de Harvard Business School kraakt Dubya een fles bourbon. Hij rijdt terug naar huis en crasht in de voortuin. ‘ I’ve had enough of your crap!‘, briest een furieuze Bush Sr. tegen zijn zoon. Die brult terug: ‘ Let’s go mano a mano! Right here! Right now!‘ ‘Beste jongen,’ zegt Bush Sr., ‘een stukje advies: ga naar een bijeenkomst voor Anonieme Alcoholisten.’ ‘Dank u!!’, schreeuwt W. ‘Dank u, Mr. Perfect! Meneer de Oorlogsheld! Mr. F***ing God Almighty!‘

Dat hij Jacques Chirac, de Franse president in de periode van de oorlog in Irak, niet kon luchten, is algemeen bekend. Als duidelijk wordt dat Chirac de invasie afkeurt, barst Dubya los: ‘ I’d like to stuff a plate of freedom fries down that slick piece of shit’s throat!‘ En Tony Blair weet niet waar hij het heeft wanneer W zijn plannen om Saddam Hoessein uit te schakelen ontvouwt: ‘We kunnen bijvoorbeeld een vliegtuig van de VN in Amerikaanse kleuren schilderen en over Bagdad laten vliegen. Als Hoessein hem neerschiet, hebben we meteen een reden om ten oorlog te trekken. Plan B is to assassinate the sonofabitch.’

Andere scènes tonen dan weer Bush’ grappige kant. In het Oval Office geeft hij iedereen een bijnaam. Karl Rove, zijn politiek adviseur, noemt hij Turdblossom (‘strontbloesem’), Tony Blair is Tones, Condoleezza Rice is Guru en Colin Powell Balloon Foot. Tijdens een planning voor de Iraakse invasie sluit hij speels de deur van zijn kantoor. Hij bescheurt het wanneer hij minister van Buitenlandse Zaken Colin Powell, die als enige nog buiten stond, aan de klink hoort morrelen. Even later krijgt Paul Wolfowitz te horen dat hij zijn oorharen dringend moet trimmen. Experts hekelen de lichte toon van enkele scènes, maar dat kan Stone niet schelen. ‘Ik ben het beu om de juistheid van mijn films te verdedigen. Nixon was een portret van een complexe en donkere kerel. Maar Bush is niet complex of donker. Deze film is lichter van toon omdat Bush graag dolt en voortdurend gezichten trekt. He’s not your average president. So we might just as well have some fun with it. Wat gaan ze doen? Mij nóg eens zwart maken?’