Internationale fans heeft Belgiës rocktrots genoeg. Onder meer Thom Yorke, PJ Harvey, John Parish, Scott McCloud en Michael Stipe hebben zich al openlijk tot dEUS bekeerd. In de making of op de deluxe edition van Worst Case Scenario steken zelfs contemporaine groot-heden als Brian Molko, Gary Lightbody en Guy Garvey de loftrompet over Tom Barman en co. Maar ook onder onze vaderlandse artiesten is het respect voor dEUS bijzonder groot.

Phil Bosschaerts (MINTZKOV)

Hij heeft met Mintzkov net een Franse tournee afgewerkt én een nieuwe plaat opgenomen – hun derde verschijnt in februari en werd geproducet door Jagz Kooner, bekend van Infadels en Primal Scream – maar nóg zijn er journalisten met een slecht karakter die Phil Bosschaerts lastigvallen over de gelijkenis tussen zijn stem en die van Tom Barman.

Phil Bosschaerts: Het begon allemaal tijdens Humo’s Rock Rally in het jaar 2000. Tom zat mee in de jury en heeft ons dus ook mee tot winnaar verkozen. Rond diezelfde periode zijn de eerste vergelijkingen opgedoken. We zijn nu negen jaar verder en ik word er dus nog altijd op aangesproken. (Lacht)

Bij wijze van statement is hij vorig jaar in Het Depot wel een nummer met jullie komen meezingen.

Bosschaerts: Ja, dat was een geestige manier om die eeuwige vergelijking eens te relativeren. Alleen jammer dat hij zowat de helft van de tekst vergeten was. (Lacht)

Maar was dEUS ook écht een voorbeeld voor jullie als beginnende groep?

Bosschaerts: Natuurlijk. Ik weet nog dat ik in de kranten las dat ze met Worst Case Scenario allerlei buitenlanden aan het veroveren waren en dat ik plaatsvervangende trots voelde. Tot dan toe dacht ik dat je als Belgische groep al blij mocht zijn als je op het lokale festivalletje kon spelen. Zij hebben die mentaliteit veranderd. Waarvoor hulde.

Bert Ostyn (ABSYNTHE MINDED)

‘Dat moet nu toch wel lukken!’ Bert Ostyn schrikt zich een hoedje als we hem opbellen in de Delhaize. ‘ Little Arithmetics staat hier net op.’ Yep, dEUS is overal. Al moet Absynthe Minded tegenwoordig niet onderdoen: Envoi is met geen vlammenwerper van de radio te krijgen en binnenkort wordt hun vierde langspeler verspreid in zowat heel West-Europa.

Bert Ostyn: Het eerste wat ik me van dEUS herinner, was dat ik op cd’s van De Afrekening altijd bleef hangen bij nummers als Suds & Soda, Via en Hotellounge. Ik heb dus maar de plaat gekocht. En ik was meteen fan.

Tom Barman ook van jou. Vijf jaar geleden schreef hij Absynthe Minded in een column zowat de hemel in.

Ostyn: Dat was heel leuk. Net zoals ik het leuk vond om hem persoonlijk te leren kennen: een heel aimabele gast. Twee jaar later heeft hij ons met dEUS meegenomen op tournee. Aan onze optredens in Portugal bewaar ik heel mooie herinneringen. Mijn respect voor Tom is alleen maar gegroeid.

Ondertussen heb je hem toch maar mooi afgetroefd in StuBru’s Bel2000. Zeer tegen de verwachtingen bleek niet dEUS, maar wel Absynthe Minded verantwoordelijk voor het beste Belgische nummer van het afgelopen decennium.

Ostyn: Zo’n poll is geen exacte wetenschap. En we hadden het geluk aan onze kant met het succes van Envoi en zo. Maar het was wel tof om met My Heroics, Part One eerste te eindigen. En neen, ik heb nog geen kwaaie telefoon van Tom gekregen. (Lacht)

Floris De Decker (TEAM WILLIAM)

‘I wish I was in Antwerp / I wish I had a fan club.’ Hoezo, puberale rijmelarij? Floris De Decker van Team William meent er elke lettergreep van: hij koestert al een half leven warme gevoelens voor Antwerp’s finest.

Hoe oud was je toen ‘Worst Case Scenario’ verscheen?

Floris De Decker: Ik moet ongeveer negen geweest zijn: de release zelf heb ik alleszins niet bewust meegemaakt. Ik heb de plaat leren kennen via een van de vele cassetjes die mijn moeder meebracht van het jeugdcafé waar ze toen werkte. Ik was nog verslingerd aan Samson, maar Worst Case Scenario heeft me in één klap tot de betere rock-‘n-roll bekeerd. Tom Barman en Stef Kamil Carlens waren op slag mijn grootste helden. In de groepjes waar ik op mijn vijftiende in meespeelde, trachtten we hen voortdurend te imiteren.

Heb je het gevoel dat Belgische bands anno 2009 nog steeds profiteren van het pionierswerk van dEUS?

De Decker: Dat denk ik wel. Ze hebben ons getoond dat het kán, als Belgische groep internationaal meetellen. Al had ik van dat buitenlandse succes misschien een iets té romantisch beeld. Ik herinner me dat ik clips van hen zag passeren op MTV en dat ik dacht dat ze even grote wereldsterren waren als de Michael Jacksons van deze aarde. Zoveel indruk maakte dat toen op mij. (Lacht)

(V.B.)