EEN LACH EN EEN TRAAN – Hoe die nieuwe van Depeche Mode klinkt, wil iedereen van ons weten. ‘Gewoon, als Depeche Mode’, antwoorden we dan, en daarmee is het meeste wel gezegd.

Sounds Of The Universe

pop

MuteDe jongste twaalf jaar leken Dave Gahan, Martin Gore en Andy Fletcher al lang tevreden dat ze hun status van arenaband konden consolideren zonder dat één van hen daarbij het hoekje omging. Veel goede muziek van hen gehoord, daar niet van. Maar het spectaculairste nieuws dat er in die periode te rapen viel, was wel dat Gahan óók songs bleek te kunnen schrijven, en dat hij daar ook nog een vrij succesvolle solocarrière aan overhield.

De platen van Depeche Mode zelf bleven al die tijd vertrouwd én eigentijds aandoen, al vond je het af en toe spijtig dat je niet in een dure, zielloze designersloft woonde, gewoon om er nog meer van te kunnen genieten. Nu ja: iemand moet nu eenmaal zo’n muziek maken, en als wij mogen kiezen, horen we daar nog altijd het liefst Gahans bekraste bariton overheen. Of anders wel – zij het met mate – de van lust, spiritualiteit en boete doordrongen teksten van Gore.

De pientere lezer had inmiddels al door dat Sounds Of The Universe, de twaalfde studioplaat van Depeche Mode en de eerste in vier jaar, geen forse koerswijziging inluidt. Ook dat mag geen bezwaar heten, want de laatste keer dat het trio eens iets anders wilde proberen – anno 2001 met de futloze triphop van Exciter – waren alleen therapeuten in slaapklinieken daarmee opgetogen. Ons punt: een mens mag al eens overdrijven, en misschien is het jammer dat Depeche Mode dat dezer dagen niet meer geneigd is te doen. En toch – we vrezen dat u zich stilaan een verkeerd beeld begint te vormen -is Sounds of The Universe best oké.

Opener In Chains trekt zich bijvoorbeeld zuigend en smachtend op gang, en demonstreert eens temeer dat Gahan over een sterk miskende gospelstrot beschikt. Nochtans: sinds hij begin jaren 90 met de entourage van Jane’s Addiction L.A. onveilig maakte en door grungebands als Soundgarden aan de grond genageld werd, heeft Dave Durver er altijd naar gehunkerd een rockmonster te zijn. Dat beest laat zijn ketting hier af en toe rinkelen – luister maar naar Hole To Feed of het zompige Come Back, twee zelfgeschreven songs waarmee Gahan niet voor vaste songleverancier Gore moet onderdoen.

Verder kunnen we alleen nog zeggen wat we al over de meeste andere Depeche Modeplaten (het magistale Violator uitgezonderd) hebben gezegd: hoe vreemd het toch is dat lachen en huilen zulke innige bedgenoten kunnen zijn. Ook hier, terwijl je tenen zich na enkele veel te bedachte elektropopvulsels nog krullen, voel je op de momenten waarop song en melodie dan toch de bovenhand krijgen alweer goedkeurend gegrom opkomen.

Tot slot nog even wijzen op iets wat ons – ‘scuse me while I kiss this guy-gewijs – maar blijft bezighouden: zijn wij werkelijk de enigen die Gahan in de vooruitgeschoven single Wrong al wekenlang ‘ I was born with the wrong sign in the wrong ass‘ horen zingen? Een lach én een traan, we zeiden het al.

DOWNLOAD

In Chains

Fragile Tension

Miles Away/The Truth Is

KURT BLONDEEL