Creatief Vlaanderen maakt de balans op van de voorbije maanden: Woke up this morning with the industrial blues: op de nieuwe plaat Ghost geeft journalist-zanger Sander Van den Broecke de Ruhrgebiedrock van de Gentse groep Falling Man letterlijk en figuurlijk een nieuwe smoel.
Moest hij die de schoenen van Sam Louwyck kwam vullen niet een beetje kunnen dansen?
Sander Van den Broecke: Gaan we zó beginnen? (lacht) Neen, niets moest. Zelfs kunnen zingen was geen vereiste. Polie Van De Velde, een van de twee gitaristen van de groep, is een van mijn beste vrienden. Hij heeft me gevraagd of ik weer wilde zingen, wat ik achtentwintig jaar niet meer had gedaan. Ik heb het mij nog geen seconde beklaagd, en de rest van de groep beweert ook van niet. O ja, voor ik het vergeet: op vrijdag 8 december treden we op in de Charlatan in Gent. Ik verga al van de goesting.
Je hebt een aparte manier om via Facebook je muzikale favorieten uit te dragen: via in memoriams.
Van den Broecke: Als er in de muziek iemand sterft die ik goed vind, dan schrijf ik daarover. Dat is mijn manier om radio te spelen, mensen muziek te leren kennen zonder dat ik hen zomaar lastigval, want ik heb het excuus van een specifieke aanleiding. Wie ik hier kan aanraden? Wel, Swamp Dogg leeft nog, maar als hij ooit gaat, dan zal ik alleszins meer dan één nummer van hem posten. Hij is een Amerikaanse zanger, muzikant, songschrijver en producer die altijd al te soul is geweest voor het rockpubliek, en te raar voor het soulpubliek. In de jaren zeventig heeft hij de ene na de andere geweldige plaat gemaakt. Fenomenaal goed.
Ervaar je het hedendaagse culturele aanbod soms als een ongewenste druk: dit is pas uit, dit speelt nu, ga kijken of je kans is verkeken?’
Van den Broecke: Dat heb ik al lang niet meer. Ik verdwaal veel vaker in het verleden, waar ik evengoed allerlei dingen ontdek die nieuw voor mij zijn. Ik was onlangs bijvoorbeeld onder de indruk van de twee jaar oude debuutplaat van rapper Vince Staples. Zelfs naar Mark Lanegan ben ik pas dit jaar echt beginnen te luisteren. Nu, toevallig is mij wel de nieuwe van Baxter Dury ter ore gekomen, en die vind ik echt wel goed. Droge Gainsbourg-basjes, leuke synthesizers en meezingrefreintjes, en toch een beetje ‘kust allemaal mijn kloten’.
Ik zeg het niet vaak, maar vooruit: genoeg muziek.
Van den Broecke: De jongste tijd heb ik op tv heel wat goeie Italiaanse dingen gezien. Jaren aan een stuk bestond Italië voor mij niet meer, behalve als vakantieland. Maar op Netfix heb ik net de reeks Suburra uitgekeken. Dat was na Gomorra, Romanzo criminale en 1992 plus het vervolg 1993 al de vierde met min of meer hetzelfde thema: wat Italië ziek heeft gemaakt de voorbije decennia, namelijk corruptie, misdaad, de verwevenheid van politiek en maffia. Niet alleen geweldig geacteerd en geregisseerd, maar vooral tv die ertoe doet. De Italianen proberen dat verleden ook emotioneel te vatten, door de feiten die we intussen kennen een menselijk gezicht te geven. Razend interessant.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
