Helemaal uit Eau Claire komt nu eens niet Bon Iver, maar iets actueels van Geppetto and the Whales. Juist, zanger en gitarist Sander Sterkens?
Sander Sterkens: Ja, onze tweede plaat Passages is onlangs uitgekomen, vijf jaar na onze vorige. Die zijn we in Eau Claire, Wisconsin gaan opnemen op invitatie van de Amerikaanse producer Brian Joseph.
Is het te merken dat Justin Vernon oftewel Bon Iver een beroemde zoon van de stad is geworden?
Sterkens: Eau Claire draagt hem op handen en dat gevoel is wederzijds. Hij heeft er een hotel neergeplant, het cultuurcentrum uitgebouwd, elk jaar organiseert hij er een festival… Zijn eigen studio is daar ook. Ongelofelijk hoe veel muzikanten in dat kleine stadje passeren. Neen, we hebben hem niet ontmoet, maar wel de producer van zijn laatste plaat, BJ Burton. Die verbleef in Vernons huis en daar heeft hij ons op een avond uitgenodigd. Een heel vréémde avond. Om maar één voorbeeld te geven: in de tuin staan tot mammoeten omgebouwde auto’s waarin je naar muziek kunt luisteren. Bijna een tweede Never Land. (lacht)
Naast muzikant ben je uitgever bij een academische uitgeverij gespecialiseerd in geschiedenisboeken. Dat beroep lijkt me verenigbaar met een regelmatige cultuurinname.
Sterkens: Ik reis inderdaad meestal rond met twee, drie boeken in mijn bagage. En als ik naar Londen moet, stap ik geregeld het British Museum binnen om de veenlijken te bezoeken. (lacht) Vanaf de pre- en protohistorie werden mensen geofferd of misdadigers opgehangen, waarna hun lichaam in een veen belandde. Zo’n veen creëert een anaerobe zure omgeving, waardoor die lichamen amper afbreken. Bij de turfwinning in de negentiende en twintigste eeuw stootten ze dan wel eens op een bijna intact lichaam van duizenden jaren oud, waarbij je de baardstoppels kunt zien of de strop nog rond de nek hangt. Dat fascineert mij enorm. Ik heb er zelfs ooit eens een song over geschreven.
Bevat jullie nieuwe plaat historische of culturele verwijzingen?
Sterkens: Verschillende – in mijn geval toch, want de groep heeft drie songschrijvers. Eén songtitel, A Man from Porlock, is een referentie naar Kubla Khan, het gedicht van Coleridge. Faust is gebaseerd of Goethes bewerking van dat volksverhaal, en Ruts is een allusie op het negentiende-eeuwse Walden, een boek van Henry David Thoreau waarin hij zich afzet tegen het materialisme en de massaconsumptie die zich dan al beginnen te ontwikkelen in de VS.
Er is tot slot nog een recent optreden aan je ribben blijven plakken.
Sterkens: Ja, Damien Jurado in de Roma. Derde keer, goede keer: ik had hem al eerder willen zien maar toen had hij telkens afgezegd wegens ziek of depressief. Goed, we zitten in de zaal en het eerste nummer is al meteen mijn favoriet: Saturday, van zijn tweede plaat. Fantastisch. Ik zeg nog tegen mijn vriendin: dit wordt een megagoed optreden. Waarna hij net voor het derde nummer zegt dat hij zich niet zo goed voelt, en midden in het vierde opstapt. (lacht) Maar omdat hij mijn favoriete nummer had gespeeld, kon ik daar vrede mee nemen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
