The Bony King of Nowhere – Bram Vanparys in de omgang – heeft met Silent Days alweer een beklijvende prachtplaat uit en daarmee ook twee MIA-nominaties binnen. Nuchtere vaststelling: een relatiebreuk baat de kunst.
Ondervind je dat liedjes die zoveel dichter bij je emotionele huishouding liggen neteliger zijn om zingen?
Bram Vanparijs: Net makkelijker, eigenlijk. Ik hoef niet op zoek te gaan naar de emotie, die komt al snel vanzelf. Er is nog nooit zo weinig afstand geweest tussen mezelf en mijn nummers. Wat niet betekent dat het soms niet heftig is. Het is dan ook een heel belangrijke periode geweest in mijn leven. Ik zal me nog heel lang herinneren waaruit de liedjes zijn voortgekomen. Anderzijds zijn ze net universeel genoeg. Ik vond het ook belangrijk om alle aspecten aan bod te laten komen: verdriet, kwaadheid, aanvaarding, hoop.
De plaat is geschreven in een caravan waarin je een tijdlang hebt gewoond. Omringd door allerlei onbewoond-eilandspul als troost?
Vanparijs: Neen, voor mijn vinyl- en poëziecollecties was daar geen plaats. Intussen woon ik wel al meer dan een jaar terug in de stad, hoor. Om verder te gaan over die poëzie: ik herlees vaak Robert Frost, een Amerikaanse dichter van begin twintigste eeuw. Ik bewonder hem eindeloos omdat hij met eenvoudige taal iets heel moois kan creëren. Stopping by Woods on a Snowy Evening is een van mijn favoriete gedichten van hem. Daar grijp ik dikwijls naar terug. Net als naar The Hollow Men en The Waste Land van T.S. Eliot. Ik hou niet van poëzie waarin de woorden in de weg staan van de essentie. Te cryptisch, te veel metaforen: dan verliest ze mij als lezer. Ik heb graag beeldende taal, ik wil iets zíén als ik lees.
Zullen we het over muziek hebben?
Vanparijs: Welja, want ik heb het afgelopen jaar veel Belgische artiesten live gezien. Denk maar aan Trixie Whitley op Gent Jazz. Bij haar heb je hard het gevoel dat ze haar ding heel serieus neemt, heel inspirerend. Ook straf en urgent vond ik het soloproject van Sylvie Kreusch, met Simon Segers op drums. Dat kwam echt binnen bij mij. Over Segers gesproken: MDC III, met Mattias De Craene en Lennert Jacobs, is een heel chic drums-en-saxtrio. Verder was ik onder de indruk van Aldous Harding, een zangeres en liedjesschrijfster uit Nieuw-Zeeland die ik op Feeërieën heb gezien. Ze heeft een plaat gemaakt met John Parish, maar haar concert was een van de mooiste van dit jaar. Haar performance en haar uitstraling grijpen je onmiddellijk. Je kunt je ogen niet van haar afhouden. Ze heeft iets heel bijzonders.
Laatste halte: de boekenwinkel misschien, een plek waar je graag verwijlt?
Vanparijs: Onlangs heb ik de heel mooie debuutroman van Sanne Huysmans gelezen, Rafelen, een persoonlijk tweeluik waarin ik wel wat thema’s en beelden uit mijn eigen werk terugvond. Het gaat namelijk over een relatiebreuk. (lacht) Het boek zit ook vol filosofische referenties. Ik heb heel veel met potlood omcirkeld. Ja, ik schrijf in boeken. Het is zonde om mooie zinnen te laten passeren.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
