De Tussenstand: de tien beste series van het voorjaar

De Knack Focus-redactie maakt een week lang de voorlopige balans op van 2017. Vandaag gidsen we u door het beste van het internationale tv-voorjaar.

10. Silicon Valley (seizoen 4)

Dat deze comedyreeks na vier seizoenen nog even scherp uit de hoek komt, is an sich al een prestatie. Alles draait nog steeds om de start-uptrubbels van whizzkid Richard en zijn sullige programmeurvrienden. In dit seizoen raken ze van elkaar vervreemd en doet Richard een gooi naar zijn grootste project ooit: een nieuw internet bedenken. Aangezien het een en ander uit de koker van Mike Judge komt, de man achter Beavis and Butt-Head, worden de excessen en rare kantjes van de computerwereld te kakken gezet met veel snedige oneliners én penismoppen.

En aangezien Judge zich liet adviseren door toonaangevende figuren uit de techwereld durven we er grof geld op te verwedden dat veel van de vindingen in de reeks plausibel zijn. Sommige bestaan al. De Not Hotdog-app, die detecteert of uw voedsel een hotdog is of niet, is alvast al te downloaden.

9. Girls (seizoen 6)

In de schitterende derde aflevering van dit laatste seizoen wordt Hannah Horvath (Lena Dunham) naar het appartement van een beroemde schrijver geroepen om eens te praten over haar populaire blogpost over aantijgingen van seksuele intimidatie aan het adres van diezelfde schrijver. Het gesprek begint vijandig, maar verloopt steeds beter en wordt filosofisch, op het saaie af. Tot de man ineens vraagt om naast haar te gaan liggen, zijn penis uit zijn broek haalt en op haar been legt. Waarop Hannah – ‘oh my god, I touched your dick’– stamelend besluit om te vertrekken.

Wat aanvankelijk een atypische en relatief rustige aflevering leek, krijgt zo toch weer dat typische Lena Dunham-stempel mee. Zulke onverwachte gebeurtenissen zijn, samen met de provocerende humor en een flinke dosis onflatterend naakt, wat de reeks zes seizoenen lang fris en vernieuwend heeft gehouden. De groeipijnen van vier irritante twintigers in New York krijgen een mooi afgerond einde.

8. Twin Peaks [seizoen 3]

In aflevering twee van dit derde seizoen kijkt Agent Cooper toe hoe een eenarmige man rond een knisperende, elektrisch geladen boom met een vlezig gezwel schuifelt. ‘Something’s wrong’, zegt de eenarmige man – achterstevoren. ‘My doppelganger’, antwoordt de boom.

Zelfs voor David Lynch is dat heel erg David Lynch.

Twin Peaks 3 is een seizoen dat de komende maanden nog moeiteloos kan stijgen of dalen in deze top 10. Na vier afleveringen is het nog volstrekt onduidelijk waar Twin Peaks naartoe wil en hoe de reeks ooit zo veel personages en verhaallijnen aan elkaar gaat knopen.

Is wel al zeker: Lynch schept er een sardonisch genoegen in om de trouwe Dale Cooper-fans de kast op te jagen. De kijker die met een behaaglijk gevoel klaarzat voor meer koffie, taart, bossen en de occasionele dwerg kreeg in de pilot meteen twee uur digitaal beeldexperiment, narratieve willekeur en metacommentaar op deze reboot gereserveerd.

Zelf beweert Lynch dat hij het seizoen als één lange film ziet – en dat je Twin Peaks 3 ook zo moet beoordelen. Het soort klassieke promopraat waar we u normaal niet mee lastigvallen, alleen: David Lynch heeft op dat vlak net iets meer krediet. De vraag gaat zijn met wat voor film hij straks eindigt: met 18 uur Mulholland Drive, een sferische filmpuzzel die de kijker uitdaagt? Of met 18 uur Inland Empire, een plotloze kunstfilm met pratende konijnen? In het eerste geval stijgt Twin Peaks nog een plek of drie in dit lijstje. In het tweede houden wij het nog maximaal twee afleveringen vol.

Niemand heeft nood aan 18 uur Inland Empire.

7. 13 Reasons Why

Zelfs Vlaams minister Jo Vandeurzen (CD&V) kon er niet over zwijgen. 13 Reasons Why zorgde wereldwijd voor discussie over hoe je met zelfdoding bij tieners moet omgaan. Volgens sommigen werkt de serie sensibiliserend. Pedagogen en preventie-experts menen dat vooral de expliciete beelden waarin de serie de zelfmoord van de zestienjarige Hannah Baker uit de doeken doet ongeschikt zijn voor jongeren en alleen maar tot meer wanhoopsdaden onder tieners leiden. De reeks schetst in elk geval een behoorlijk onverbloemd portret van het even tragische als levenslustige Amerikaanse highschoolleven, compleet met bruisende eightiessoundtrack.

6. Atlanta

Op basis van de korte inhoud vermoed je een sitcom over twee neefjes die het proberen te maken in de lokale muziekscene. Maar bedenker en hoofdrolspeler Donald Glover – u kent hem van zijn muzikale alter ego Childish Gambino – gooide na die korte inhoud lekker alle regels overboord en deed heel hard zijn eigen goesting. Het resultaat is een erg persoonlijke, bedrieglijk simpele en even donkere als optimistische reeks over de alledaagse strubbelingen van jonge zwarten in de Amerikaanse grootstad uit de titel.

Glover lijkt daarbij het voorbeeld van Louis C.K.’s Louiete volgen, door de reeks een surreëel, droomachtig cachet te geven. Maar of Glover nu een zwarte Justin Bieber (ja, echt) opvoert of een hele aflevering commercials parodieert, het plezier waarmee hij met tv-conventies en popcultuur jongleert, is aanstekelijk. Goed voor twee Golden Globes, én een zesde plek inKnack Focus.

5. Master of None [seizoen 2]

Een ode van een half uur aan het stadsleven in New York, met dove mensen, een portier en een taxichauffeur in glansrollen. Een Thanksgiving-aflevering die uitmondt in een meditatie over langdurige vriendschap. Eentje die zich afspeelt in Modena, volledig in zwart-wit en vol knipogen naar Italiaanse filmklassiekers. Een soundtrack met r&b, Italiaanse smartlappen en We Like to Partyvan Vengaboys. Comedian Aziz Ansari en zijn partner in crime Alan Yang (het duo ook achter de sitcom Parks & Recreation) maakten in het tweede seizoen van hun Netflixserie heel wat gedurfde keuzes. Ansari’s alter ego Dev Shah zoekt nog steeds zijn weg in de New Yorkse media- en datingwereld, en dat levert tien even grappige als betoverende afleveringen op. Molto bene!

4. Better Call Saul (seizoen 3)

In het derde seizoen moet Better Call Saul nauwelijks nog onderdoen voor Breaking Bad, de klassieker waar het een spin-off van is. Dat is an sich al geen kleine verdienste. U hoeft zelfs niet te weten wie Walter White is om ervan te genieten, maar wie Breaking Bad gezien heeft, merkt wel dat dezelfde makers hier aan de slag zijn. Zoals Breaking Bad een hele aflevering aan de jacht op een vlieg durfde te wijden, zo mag ex-flik Mike Ehrmantraut hier minutenlang aan een zendertje zitten prutsen, zonder ook maar één woord te zeggen. En je verveelt je geen seconde. Het obsessieve oog voor detail, de kleurrijke personages, de speciale humor en de vele visuele vondsten: alles klopt.

En voor wie wel Breaking Bad heeft gezien: Gus Fring, minzame fastfoodrestaurateur en meedogenloze druglord, is terug, net als zijn aartsrivaal Hector Salamanca.

Lees ook:Bob Odenkirk, de komiek achter de tragiek in ‘Better Call Saul’: ‘Ik ga niet vissen of bowlen’

3. Big Little Lies

Big Little Lies had alles om een HBO-versie van Desperate Housewives te worden. Nog duurdere huizen. Nog bekendere huismoeders. Nog banalere problemen. De zesdelige minireeks begint met vier mama’s (Reese Witherspoon, Nicole Kidman, Laura Dern en Shailene Woodley) die hun kinderen gaan afzetten aan een prestigieuze kleuterschool in het residentiële Monterey. Aan het einde van de dag blijkt één kindje een ander kindje pijn te hebben gedaan. De moeders moeien zich. Er wordt een verjaardagsfeestje gesaboteerd. De dingen escaleren.

En dan neemt de reeks plots een andere wending. Zo rond de derde aflevering wordt duidelijk dat Big Little Lies niet om de façades in Monterey draait, maar wel om wat zich daarachter schuilhoudt. En dat is behoorlijk donker. Onderwerpen als partnergeweld en seksuele agressie worden met verrassend veel nuance gebracht; de reeks onderzoekt grote thema’s als traumaverwerking, ouderschap, mannelijkheid en – vooral – vrouwelijkheid. Niet meteen de luchtigste onderwerpen, maar Big Little Lies weet er uitstekende televisie uit te puren. Geen idee hoe regisseur Jean-Marc Vallée (Dallas Buyers Club) erin slaagt, maar de scènes waarin Kidman bij haar psychologe langsgaat, krijgen je op het puntje van je stoel.

Ondertussen gaat Big Little Lies ook met de kijker aan de haal. Het duurt even voor je het doorhebt, maar cruciaal voor de personages van Reese Witherspoon en Nicole Kidman zijn uw vooroordelen over die actrices: Witherspoon gaat met haar verleden als kindvrouwtje uit Legally Blonde aan de haal, Kidman rekent af met haar reputatie van immer elegante, immer koude botoxactrice in de celebritypers. Veel subtieler kun je een statement niet maken over hoe er naar vrouwen gekeken wordt in een mannenwereld. Nee, als Big Little Lies al een suburbssprookje is, dan toch een bijzonder grim.

2. The Leftovers (seizoen 3)

Veel kijkers – misschien u ook? – haakten al af in de loop van het eerste seizoen. Zonde, want deze HBO-reeks behoort tot de inventiefste, de meest intense en ongrijpbare televisie die de laatste jaren gemaakt is, een reeks die constant de grenzen van het medium aftast en waarin goede ideeën belangrijker zijn dan een coherent afgehaspelde plot.

Dat narratieve samenhang niet de eerste bekommernis is van The Leftovers, is niet zo verwonderlijk als u weet dat Lost-bedenker Damon Lindelof aan de touwtjes trekt. Maar als meditatie over religie en rouw – in The Leftovers verdwijnt twee procent van de wereldbevolking plots, de achterblijvers moeten dat een plaats zien te geven – is de serie een pak diepzinniger dan Lindelofs eindeloze eilandreeks.

Net als in het tweede seizoen verkast The Leftovers naar een nieuwe locatie, deze keer de Australische outback. We zijn ondertussen zeven jaar na de ‘Sudden Departure’ en de roep dat het Einde der Tijden nu echt wel aangebroken is, weerklinkt steeds luider.

The Leftovers is van een desoriënterende somberte, maar u krijgt er wel waanzinnig mooie, bijwijlen poëtische beelden en ijzersterk acteerwerk (van de fantastische Carrie Coon tot voormalige Doctor Who Christopher Eccleston) bij.

1. Fargo (seizoen 3)

Je kent de personages niet. Je kent de setting niet. Je kent de regels van competitieve bridge niet. En toch baadt het derde seizoen van Fargo al vanaf de eerste minuten in een sfeer van herkenbaarheid.

Er is in Fargo altijd – en nu dus ook weer – een competente flik met een goede inborst en een kleurrijke bad guy. Er is altijd een schlemiel die zinsnedes als ‘You betcha!’ en ‘Aw jeez!’ zegt. Er zijn altijd referenties aan de Coen Brothers. Maar het is vooral de structuur van het universum van Fargo die vertrouwd voelt: een wereld die gestuurd wordt door stom toeval, misverstanden, pech of pure stupiditeit.

Als dit straks het laatste seizoen van Fargo blijkt te zijn, zoals hier en daar geopperd wordt, zal showrunner Noah Hawley een nieuwe standaard hebben gezet voor wat een anthologiereeks hoort te zijn.

In de naweeën van de financiële crisis krijgen de broers Emmit en Ray Stussy, allebei gespeeld door Ewan McGregor, ruzie over een postzegel. Een misverstand of drie later valt de eerste dode. Waarna alles escaleert. Ondertussen wordt Emmit, de succesvolste van de broers, belaagd door V.M. Varga, een kredietverstrekker die zijn bedrijf wil overnemen.

Seizoen 2 was visueel en narratief zo ambitieus dat het geen schande is dat de opvolger net onder dat niveau strandt. Het verhindert Fargo 3 dan ook niet om de concurrentie dit voorjaar moeiteloos achter zich te laten.

Dat heeft veel met showrunner Hawley te maken, die in de Amerikaanse pers de ‘Kubrick van de televisie’ genoemd wordt. Op die hoogte staat hij nog niet, maar er is wel enige verwantschap. De twee lijken een obsessieve voorliefde voor details te delen – van de afbeelding op die postzegel tot de casting van Thewlis, die eerder al in The Big Lebowski speelde. Visueel blijft Hawley het medium verkennen. In de eerste aflevering zit een scène waarin Carrie Coon met een zaklamp een huis doorzoekt op de Siberische keelklanktonen van Radik Tyulush’ Oskus Urug die we nu al tot het televisionele hoogtepunt van 2017 durven uit te roepen.