'De politie, mijn vriend!'

Vincent Byloo Radiopresentator en voormalig medewerker Knack Focus

Radiopresentator en voormalig medewerker Knack Focus 11-08-2009, 22:00 Bijgewerkt op: 08-12-2020, 07:17

Het is crisis voor iedereen. Heeft de economische recessie ook zijn weerslag op de artiestengages?

Daan:Goh, dat valt wel mee. Eigenlijk heb je als artiest twee keuzes. Ofwel speel je aan de helft van je normale prijs en doe je evenveel festivals als andere zomers. Ofwel speel je aan je gewone tarief en doe je maar half zoveel festivals. Zelf schipper ik een beetje. Op bepaalde plaatsen reken ik de volle pot, maar er zijn ook sympathieke, kleinere festivals waarvan ik weet dat ze het financieel moeilijk hebben en waar ik bij wijze van spreken voor een onkostenvergoeding ga spelen. Ik vind het maar normaal dat festivals en artiesten elkaar een beetje steunen in deze moeilijke tijden.

Houd jij er voor elk optreden een ritueel op na?

Daan: Sinds ik weet dat Madonna steevast tot de Heer bidt voor ze het podium opgaat, vind ik rituelen belachelijk. Maar omdat ik wél geloof in het nut van zo’n rustmoment, heb ik een leuk alternatief bedacht. Vlak voor het optreden springen we met de hele groep zestien keer op en neer terwijl we heel luid ‘Ritueel!’ roepen. (Lacht) Thuis hebben we ook een niet-religieus alternatief voor het avondgebed: voor het eten zeggen we een analfabetje op.

Ik heb je tijdens optredens al vaak in de geluids-toren zien klauteren. Is dat boxklimmen nooit fout afgelopen?

Daan: Vreemd genoeg niet, neen. De kunst is om daadwerkelijk te geloven dat je niets kan overkomen. De dag dat je rekening houdt met een misstap, vál je ook. Gelukkig leggen de mensen van mijn crew me op voorhand goed uit op welke box ik zeker níét mag gaan staan en rekenen ze netjes uit hoeveel centimeter de afstand tussen het podium en de begane grond bedraagt. Wat ik in het heetst van het optreden natuurlijk tóch weer vergeet. (Lacht)

Weinig festivalgangers staan erbij stil dat onze vaderlandse popsterren na hun optreden vaak zélf naar huis moeten rijden. Hoe zit dat bij jou?

Daan: Dat doe ik niet meer. Tegenwoordig ben ik zo slim om tijdens festivals heel veel vrienden uit te nodigen die me achteraf een lift kunnen geven. Ik verzamel de laatste tijd zelfs sleutels van huizen in de buurt van het festivalterrein.

Er móést gewoon iets veranderen. De keren dat ik naar huis ben gereden door op het geluid van claxons af te gaan: dat wil je niet weten! Als ze links van mij toeterden, week ik uit naar rechts. Een claxon in mijn rechteroor? Tijd om naar links te zwenken! Neen serieus, ik mag van geluk spreken dat ik die talloze dronkemansritten overleefd heb. En dat de meeste flikken die je ’s nachts tegenkomt begrip kunnen opbrengen voor het helse leven van een rockmuzikant. (Lacht). De politie, mijn vriend!

Verder nog toekomstplannen die je langs deze weg wereldkundig wil maken?

Daan: Nu je het zegt: ik ben in opdracht van uitgeverij Ludion een boek aan het samenstellen dat met wat geluk in november verschijnt. Het moet een beeldend boek worden dat mijn visuele wereld samenvat. Er zal heel wat grafisch werk van mijn hand in staan, maar ook foto’s en beelden die mij als grafisch ontwerper visueel prikkelen.