De ommegang

Eerste zin Op de stoffige wegen van Italië, in de vroege lente van het jaar 1415, kwam ik een tweetal reizigers achterop.

Isidoor van Rillington, een vondeling, groeit eind veertiende eeuw op in het klooster Bellalanda in Yorkshire. Hij krijgt er les van Giles, de poortwachter, die hem onder meer inwijdt in de geheugenkunst uit Cicero’s Ad Herennium. Net zoals zijn leermeester blijkt de jongen een geheugenwonder. ‘Ommegang’ is de term die hij gebruikt voor de tocht in zijn immer groeiende geheugenpaleis.

Isidoor zal zich, na studies in onder meer Oxford en Parijs, ontwikkelen tot architect én geneesheer. En tot wereldreiziger, wiens omzwervingen hem in China en aan het hof van Timoer Lenk in Samarkand zullen brengen. Tot hij, samen met de twee reizigers uit de eerste zin (zijn oude Gentse vriend Maelgys en diens dochter Lorea) op weg gaat naar Konstanz aan het Bodenmeer, waar een concilie aan de gang is dat het Westers Schisma uit de wereld moet helpen…

Het is ondoenlijk dit uitstekend opgebouwde multiversum van verhalen hier zelfs maar kort samen te vatten. Het is jongensboekachtig, maar dan zonder de onnozelheid en leeghoofdigheid die dat genre vaak aankleven: uiteindelijk wordt De ommegang een machtige viering van de Wirklichkeit van de middeleeuwse filosoof en theoloog Meister Eckhart – en zijn navrante kern, iets voorbij de helft, komt aan als een stomp in je maag -, die Van Aken naar een borgesiaans slot toeleidt. Gewéldig boek.