Het eerste wat we dachten toen we zagen dat je bij het nieuwe nummer van Goedele drie nephosties kreeg, was eerlijk gezegd: Waarom drie? Nu heeft dat cijfer natuurlijk een speciale betekenis in het katholieke geloof, maar in al die keren dat wij naar de eucharistie zijn geweest, hebben wij toch nooit meer dan één hostie mogen ontvangen. Toegegeven, het is alweer een tijdje geleden dat we een misviering hebben bijgewoond, maar we zijn er toch redelijk zeker van dat de gebruiken in de kerk op dat vlak niet veranderd zijn.

Het tweede wat we dachten, was dat ze er bij het tijdschrift toch erg goed in zijn om de aandacht op zichzelf te vestigen. Zodra je de cover zag, wist je natuurlijk dat er over gesproken zou worden. Al ontkent men bij Goedele wel dat de hosties een marketingstunt zijn, maar noemt men het een manier om de inhoud van het nummer te benadrukken – iets wat blijkbaar niet alleen lukte door de hoofdredactrice als non te verkleden. Vreemd genoeg gebeurt dat vanuit de redenering dat je voor de drie koekjes niet bij hoeft te betalen, wat eigenlijk hetzelfde is als zeggen dat de cover zelf ook nooit deel uitmaakt van de marketing rond je blad.’Als het een marketingactie zou zijn, zouden we iets waardevols bij ons blad steken, iets wat mensen echt willen hebben’, aldus Goedele zelf in De Standaard, die alles ‘een onschuldig grapje’ noemt.

Bij de kerk kon men er zoals verwacht niet om lachen. Dat het tijdschrift een non op de cover plaatst, daar kan men à la limite nog mee leven. Dat er hosties meegegeven worden, is echter een brug te ver. ‘Net zoals je ook de profeet Mohammed niet in cartoons afbeeldt, omdat je dan raakt aan de kern van de islam’, klinkt het bij Hans Geybels, woordvoerder van kardinaal Danneels.De verwijzing naar de Deense Mohammedcartoons is wel interessant, want op zich ligt de hele hostierel natuurlijk in de lijn van de vele controverses – zie ook de discussie over Het Gesproken Dagblad in Man bijt Hond – die we de afgelopen maanden en jaren al gehad hebben over hoe ver je mag gaan in lachen metreligies.

Al is er toch ook een verschil. Als men bij de katholieke kerk problemen heeft met de hosties, dan is er niemand die ervan uitgaat dat alle gewone katholieken er ook over vallen. Net zoals wanneer de kerk stennis maakt over de verfilming van The Da Vinci Code of nu Angels & Demons, we er ook gerust in zijn dat de modale gelovige wel voor zichzelf zaluitmaken of hij al dan niet aanstoot neemt aan dergelijke films. Maar als Joods Actueel tegen een filmpje in Man bijt Hond protesteert of als een imam niet met enkele cartoons kan lachen, is men veel sneller geneigd om aan te nemen dat die voor ‘dejoden’ of ‘de moslims’ in het algemeen spreken.

Stefaan Werbrouck