U beseft het nog niet goed, maar The Handmaid’s Tale is uw nieuwe favoriete tv-reeks. Al is ze dan geproduceerd door Hulu, een Netflixconcurrent die in ons land nog niet actief is, en is ze hier bijgevolg niet op legale wijze te bekijken. Desalniettemin is de serie talk of the town. Deels door de sobere, strakke beeldvoering en de puike vertolking van Peggy van Mad Men, die hier de hoofdrol speelt, maar vooral door het onderwerp. The Handmaid’s Tale speelt zich namelijk af in een nabije, dystopische toekomst, waarin een streng religieus, reactionair regime de macht heeft gegrepen in de VS. Een misogyn regime, overigens: de dienstmaagden van wie sprake is in de titel mogen niet lezen, geen eigendom bezitten en dienen als fokvee voor notabelen wier vrouwen hun geen kinderen kunnen schenken. De nabije toekomst zuigt als je een vrouw bent.
Mocht u bij de woorden ‘reactionair’, ‘misogyn’ en ‘nabije dystopische toekomst’ denken: ‘Wacht eens, is hier geen parallel te trekken met het huidige maatschappelijke klimaat?’: u bent niet de eerste. U bent niet de tweede. Hel, u bent zelfs niet de tachtigste. Zowat in elke aankondiging, recensie of interview wordt The Handmaid’s Tale ’televisie voor Trumptijden’ genoemd. Hillary Clinton citeerde uit de reeks. Feministische betogers daagden op in dienstmaagdenkostuums. Zelfs auteur Margaret Atwood, de auteur van het gelijknamige boek waarop de serie gebaseerd is, noemde het al ‘een documentaire over Trumps Amerika’. Nochtans dateert haar schrijfsel van 1985 en heette het toen ‘een commentaar op de Reaganjaren’. Ruim dertig jaar later lijkt de allegorie overeind te blijven. Er bestaat dus weinig twijfel over: er zal straks ook in ons land duchtig naar The Handmaid’s Tale verwezen worden door linkse intellectuelen. Je kunt nu eenmaal niet blíjven refereren aan de jaren dertig.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
