Wolf Alice maakte de beste Britse plaat van het jaar. Tijd om de groep te leren kennen

© .

Ze stonden al in het voorprogramma van Foo Fighters in het Sportpaleis. Het wordt tijd dat u ook eens naar Wolf Alice luistert.

Tenzij u deze zomer op klaarlichte dag aan de Slope-stage stond op Rock Werchter of in het Sportpaleis het voorprogramma van de Foo Fighters meepikte, is de kans klein dat u al iets van Wolf Alice gehoord hebt. Dat mag best vreemd heten: muziekblad NME noemt hen onomwonden ’the best band in Britain’ en recent werd hun Visions of a Life beloond met de Mercury Prize voor beste Britse album. Beter dan Arctic Monkeys en Noel Gallagher. Die konden daar nog mee lachen, Lily Allen niet.

Een bekroning voor hun talent om zowel euforische festivalanthems als momenten van subtiele schoonheid te vervatten in één album, zo prees de jury Visions of a Life bij de uitreiking van die prestigieuze muziekprijs. ‘Someone call 999, I’ve been robbed’, twitterde Lily Allen, genomineerd met haar album No Shame, meteen.

Ik ben het levende bewijs dat je geen gitaarwonder hoeft te zijn om het in een rockband te redden.

Ellie Rowsell

Ellie Rowsell, de 26-jarige frontvrouw van Wolf Alice, moet lachen als we vragen of ze recent nog op de thee is gegaan bij haar concullega: ‘Ah, de media, ze houden er toch zó van om artiesten tegen elkaar op te zetten. Lily Allen heeft tien seconden haar ontgoocheling laten blijken, daarna heeft ze ons proficiat gewenst, en het werd een leuke avond. Die prijzen zijn bovendien een bonus en niet dé maatstaf voor je succes. De impact ervan is ook vrij beperkt: het is niet dat de ochtend na die Mercury ineens alles voor ons veranderde.’

Waarvan akte. Op de Belgische radio wordt Wolf Alice nog steeds amper of niet gedraaid, ook al gooit de groep al langer hoge ogen. Debuutalbum My Love Is Cool uit 2015 kreeg al nominaties voor zowel de Mercury, de Brit Awards, de NME Awards als de Grammy’s. Rowsell werd prompt in het rijtje van Courtney Love (Hole) en Shirley Manson (Garbage) gezet, spitante frontvrouwen die aantonen dat een rockband leiden niet per se een testosteronmonopolie hoeft te zijn. Zelf verwijst ze naar The Moldy Peaches als een grote invloed, wat allicht iets dichter bij haar karakter en aspiraties aanleunt: meer pop dan grunge.

‘Ik voel wel dat we extra aandacht krijgen omdat er nu eenmaal niet zo heel veel vrouwen rondlopen in de rock’, vertelt Rowsell. ‘Ik hoop dat ik inspirerend kan zijn voor meisjes. Ik ben het levende bewijs dat je geen gitaarwonder hoeft te zijn om het in een rockband te redden. Mannen zijn soms te veel gefocust op die technische uitmuntendheid. The Moldy Peaches hebben mijn ogen geopend. Hun songs waren heel basic, maar toch konden ze mij pakken. Ik luisterde als puber ook veel naar punk, en je kunt bezwaarlijk zeggen dat technische virtuositeit daarin vooropstaat.’

Ondanks de hen opgedrongen status van redders van de Britse rock – het was van Alt-J in 2012 geleden dat een gitaarband de Mercury won – excelleert Wolf Alice met name in de zachtere, meer nostalgische nummers. Zoals Heavenly Creatures of hun bekendste singles Don’t Delete the Kisses en Blush. Vooral die laatste zorgt steevast voor kippenvel tijdens optredens en groeide uit tot een anthem voor genderfluïditeit. ‘Figured out I’m good / Turn me down like I knew I should / Punch drunk, dumb struck, pot luck happy, happy / But don’t chicken out, it’s all good / You’re allowed to be what you could’, fluisteren Ellie en medeoprichter/gitarist Joff Oddie in het refrein, alsof je naar The xx staat te luisteren.

Wolf Alice

Londense rockband bestaande uit Ellie Rowsell (zang/gitaar), Joff Oddie (zang/gitaar), Joel Amey (drums) en Theo Ellis (bass).

In 2010 gevormd als folkduo, sinds 2012 een rockkwartet.

Debuutalbum My Love Is Cool prijkte in vele Britse eindejaarslijstjes en werd in 2015 genomineerd voor de Mercury Prize en een NME Award.

Wonnen met opvolger Visions of a Life de Mercury Prize 2018.

De bandnaam is geïnspireerd op een kortverhaal van Angela Carter, over een wolfskind dat gaandeweg haar eigen identiteit vindt.

‘Ja, het valt op dat voornamelijk de songs waarin eenzaamheid en tristesse doorschemeren hevige reacties losweken’, knikt Rowsell. ‘Ik probeer daar niet bewust naar te schrijven. Ik ben gewoon heel erg geïnteresseerd in de verschillende aspecten van de liefde. Ik lees daar veel over. Zo ben ik nu bezig in Normal People van de Ierse schrijfster Sally Rooney, een zeer interessante beschrijving van de wisselwerkingen in een relatie.’

De frontvrouw van Wolf Alice trekt niet louter de sentimentele kaart. Ze deinst er niet voor terug zich politiek uit te spreken. Zo nam ze vorig jaar in aanloop naar de Britse verkiezingen een promofilmpje op voor de gecontesteerde Labour-leider Jeremy Corbyn. ‘Hij werd in de media onterecht afgeschilderd als de baarlijke duivel, waarbij men steeds verwees naar zijn verleden, maar ik vond dat dat afleidde van zijn politieke ideeën, die zeer deugdelijk zijn, bijvoorbeeld omtrent het zorgsysteem’, legt ze uit. Samen met de overige bandleden besliste ze ook om voorlopig niet op te treden in Israël, uit sympathie voor de Palestijnse zaak.

Michael Winterbottom, de regisseur van films als Welcome to Sarajevo en 24 Hour Party People, kan op minder sympathie rekenen. Hij draaide in 2016 de docufilm On the Road, waarvoor hij Wolf Alice volgde tijdens een tournee. ‘Winterbottom wilde een fictief verhaal vertellen, wij zorgden enkel voor de context. Het heeft weinig met Wolf Alice te maken. Ik probeerde zo weinig mogelijk betrokken te zijn bij die film en ik zou er ook nooit naar gaan kijken’, stelt Rowsell onomwonden. Dan toch een tikje Courtney?

Wolf Alice

Op dinsdag 4/12 in de Trix, Antwerpen. Alle info: trixonline.be

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content