Misschien toch twee keer nadenken voor u de nieuwe plaat van U2 in huis haalt, en niet alleen omdat onze (V.B.) ze vorige week een magere twee sterren heeft gegeven. No Line On The Horizon is namelijk ook het eerste album waarvoor het nieuwe, voordelige belastingregime dat de Ierse groep enkele jaren geleden voor zichzelf heeft uitgedokterd ten volle zal werken. Dat zit zo: in de zomer van 2006 besloot U2 om U2 Ltd., het bedrijf dat de rechten van de songs beheert, naar een bureautje aan de Amsterdamse grachten te verhuizen. Dat gebeurde niet toevallig, want de Ierse regering had net voordien beslist om artiesten zwaarder te belasten: voordien moesten muzikanten in Ierland geen belastingen betalen op de inkomsten die ze uit royalty’s haalden, maar vanaf 2006 gold dat alleen nog voor de eerste 250.000 euro. Door naar Nederland uit te wijken kon U2 een flinke stuiver besparen. ‘Efficiënt beheer van je inkomsten’, omschreef The Edge het toen in een interview.

Bono heeft in het verleden vaak de hypocrisie van de westerse leiders aangeklaagd. En meestal ook terecht: dat ze de voordelen van de vrije markt bezingen, maar ondertussen wel volop hun eigen landbouw subsidiëren en zo de Afrikaanse boeren kansen ontzeggen om hun producten bij ons te slijten, mag gezegd worden. Maar dan mag je het toch ook een beetje hypocriet vinden dat iemand die aan de Ierse regering vraagt om het budget voor ontwikkelings-samenwerking te verhogen een deel van de belastingen die hij zou moeten betalen – en die dienen om zulke dingen te financieren – ontloopt?

Bono zelf ziet dat natuurlijk anders. Toen er met de release van No Line On The Horizon weer kritiek op de constructie klonk, liet de zanger weten dat hij zich gekrenkt voelde omdat mensen aan zijn goede bedoelingen twijfelden. Volgens hem heeft het feit dat ze nu minder belastingen hoeven te betalen niets te maken met zijn strijd tegen de armoede in de wereld. De reden: U2 hoest sowieso ‘vele miljoenen’ voor de fiscus op. Nu zal dat absoluut wel waar zijn – het zou er nog aan mankeren – maar dat is niet de kern van de zaak. Ten eerste is het niet de belastingbetaler zelf die mag bepalen wanneer trop te veel is en te veel trop is, want in dat geval zouden weinigen zich nog geroepen voelen om iets af te staan. Ten tweede is het een kwestie van solidariteit dat de sterkste schouders de zwaarste lasten dragen en dat mensen die veel verdienen procentueel meer afdragen. Want als zij dat niet doen, moet de regering haar inkomsten halen bij diegenen die niet de luxe hebben om naar het buitenland te trekken als hen dat uitkomt.

Stefaan Werbrouck

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content