Op zaterdag 18 oktober zendt Studio Brussel The Greatest Switch uit,het resultaat van de zoektocht onderde luisteraars naar de honderd beste dancetracks aller tijden. Onze pronostiek is opgemaakt – en neen: 2 Fabiola staat er níét in!

door Jonas Boel

Hoeveel keer superstar deejay/producer Tiga – auteur van clubklassiekers als Sunglasses At Night, Pleasure From The Bass en You Gonna Want Me – in de lijst zal schitteren, is nog een raadsel. Terwijl de Canadese wonderboy met Soulwax in een Gentse studio aan de opvolger van zijn album Sexor zit te schaven,schoven we hem alvast een shortlist met twintig titels onder de neus met de vraag naar zijn tienfavorieten. ‘Ik bid tot God met de vraag waaromik Pump Up The Jam niet bedacht heb.’

DONNA SUMMER I FEEL LOVE (1977, Casablanca Records)

De blauwdruk van moderne disco en het hoogtepunt van de samenwerking tussen de Italiaanse producer Giorgio Moroder en discodiva Donna Summer – eerder hadden ze het orgasme-opus Love To Love You, Baby ingeblikt. Moroder werkte nog met Blondie, Sparks en one hit wonders Sigue Sigue Sputnik.

Tiga: Niet minder dan een onsterfelijk meesterwerk, een volle tien op tien! Ik kreeg de single van mijn pa toen ik nog klein was, en het leek alsof het geluid van de toekomst uit de boxen knalde. Wat in zekere zin ook klopt: iedere latere discoplaat is eigenlijk een kopie van I Feel Love. Naar het schijnt waren zelfs Brian Eno en David Bowie, toen samen in Berlijn, zwaar onder de indruk. Met dank aan de legendarische producer Gior-gio ’the moustache’ Moroder en zijn batterij synthesizers. Begin jaren tachtig verscheen de ultieme remix van Patrick Crowley, een vijftien minuten lange psychedelische trip.

NEW ORDER BLUE MONDAY (1983, Factory)

Het pièce de résistance van New Order, of: Joy Division zonder Ian Curtis. De originele hoes in de vorm van een floppy disk werd vormgegeven door graphic genius Peter Saville – de productiekost was zo hoog dat de platenfirma aan ieder verkocht exemplaar geld toestopte. Pech gehad: Blue Monday is tot vandaag de best verkochte maxisingle ooit.

Tiga: Waarschijnlijk de beste dansplaat ooit en de ultieme symbiose van een volwaardige song en een dance track. Naar mijn mening zal dit nooit nog worden overtroffen. Elk detail, elke seconde, elke noot getuigt van pure genialiteit, zelfs de hoes is van een tijdloze schoonheid. Dit is waarschijnlijk de enige plaat ter wereld waarmee je op elk feestje iedereen aan het dansen krijgt – Italiaanse macho’s met satijnen sjaaltjes of Nederlandse volleybalbabes, iedereen gaat loos op Blue Monday.

JAYDEE – PLASTIC DREAMS (1992, R&S)

Jaydee – niet te verwarren met de overleden hiphopproducer Jay Dee – is het alias van de Nederlandse dj Robin Alber. Zijn eerste poging als producer was meteen de goeie: Plastic Dreams schopte het tot nummer één in de Amerikaanse dance charts en werd wereldwijd een hit.

Tiga: Een Belgische klassieker, niet? Althans toch verschenen op R&S, het legendarische Gentse label. Plastic Dreams is een amazing piece of work. Ik houd vooral van de ongrijpbare, magische kwaliteit ervan – het is moeilijk te doorgronden waarom dit juist zo goed is én blijft. Er zijn ontelbare remixes en versies van, maar de originele sound is niet kapot te krijgen. Er zit iets onbeschrijfelijks in dat orgel-patroontje dat tegen de eeuwigheid bestand is.

DAFT PUNK DA FUNK (1995, Soma)

Het sleutelmoment in de carrière van het gemaskerde robotduo, dat met het album Homework twee jaar later het fundament legde voor de French Touch. Da Funk was ook de doorbraak voor regisseur Spike Jonze, die de opvallende clip inblikte.

Tiga: Net voor de officiële release was ik de enige dj in het Canadese territorium die een white label -kopie van Da Funk in zijn bezit had – gedurende drie weken was ik een érg graag geziene gast op feestjes, I was a total hero. (Lacht) Deze track bewijst dat je kan rocken zonder het tempo te forceren. Het is traag, ruig én dansbaar. Ik zou Around The World zeker ook in deze lijst opnemen. Daft Punk is het hedendaagse Kraftwerk.

THE KLF WHAT TIME IS LOVE? (1988, KLF Communications)

De twee zelfverklaarde ‘ anarcho-pranksters‘, Bill Drummond en Jimmy Cauty, domineerden in 1991 de Britse hitlijsten met hun acid-house-op-stadiummaat. Het duo was berucht voor zijn performances, zoals het leegschieten van een machinepistool tijdens de BRIT Awards en het verbranden van een miljoen pond cash in een veld bij Stonehenge.

Tiga: Alweer absolute klasse. De mannen van The KLF waren meesters. Ik heb ettelijke pogingen ondernomen om dit te kopiëren, zonder succes. De ondertitel van het origineel luidde ‘Pure Trance 1’, de eerste keer dat het woord ’trance’ in popmuziek gebruikt werd. Zij verstonden als geen ander de kunst om subversieve elemen-ten in pop te infiltreren. Uit ondervinding weet ik echter dat What Time Is Love? het universele effect van Da Funk of I Feel Love mist. Het is een klassieker, maar een die niet overal scoort en nu ietwat gedateerd klinkt.

TECHNOTRONIC PUMP UP THE JAM (1989, ARS Entertainment)

Naast Soeur Sourire het enige Belgische succesverhaal in de Amerikaanse hitlijsten. Producer Jo Bogaert verdiende zijn sporen in de New Beat scene van Aalst voor hij met zangeres Ya Kid K in zee ging. Een kleine rel brak uit toen bleek dat zij en niet het (blauw)lippende model Felly uit de videoclip de tekst had ingezongen. Bogaert is nog steeds werkzaam als producer, ondermeer voor Gabriel Rios.

Tiga: Ik wil mijn Belgische vrienden niet schofferen, dus: dit is dé beste clubtrack! Echt, het is een geweldige schijf. Pump Up The Jam en The Power van Snap maken mij ziekelijk jaloers – ik bid elke dag tot God met de vraag waarom ik die twee tracks niet bedacht heb. Neen, ik speld je niets op de mouw! Waarom werk ik anders samen met die twee Gentse 2manysomethings? (Lacht)

JOSH WINK HIGHER STATE OF CONSCIOUSNESS (1995, Manifesto)

Vreemd genoeg de enige Amerikaanse afvaardiging in dit lijstje, met Detroit en Chicago nochtans de bakermat van techno en house. Geen pionier, maar met zijn mix van tribal house, techno en breakbeats wel erg populair in eigen land. Onder de naam ZZI maakte Tiga vorig jaar samen met Zombie Nation de pastiche Lower State Of Consciousness.

Tiga: Eerlijk : toen Higher State Of Consciousness voor het eerst verscheen, was dit mijn favoriete plaat om mee uit te pakken, the biggest record in the box. Ik vind het nog steeds de ultieme ‘allemaal samen door het dak’-plaat. Josh Wink is dan geen muzikale Einstein,het concept van die funky breakbeat aan het begin om dan met een Roland 303 synthesizer een hardrockachtige opbouw te creëren is uit de kunst.’

M/A/R/R/S PUMP UP THE VOLUME (1987, 4AD)

De eerste van kop tot staart uit samples opgebouwde single die commercieel in Engeland werd uitgebracht. Een gelegenheidsproject op het 4AD label, destijds ook de stal van groepen als Cocteau Twins, The Pixies en Dead Can Dance. Opgebouwd rond meer dan twintig samples van onder meer Eric B. & Rakim, Public Enemy, Kool & The Gang, Run DMC en Fred Wesley.

Tiga: Gemaakt toen samplers en sequencers nog een staart hadden en op vier poten rondliepen, maar zoveel jaar na datum nog steeds even fris en origineel. De meeste mensen beseffen volgens mij niet hoe straf deze track in elkaar zit. Knip- en plakwerk van de hoogste orde, absolute perfectie! En als je mij niet gelooft, vraag dan eens aan Coldcut, The Prodigy of iedere oude house-dj in Engeland hoe belangrijk deze plaat is geweest.

LAURENT GARNIER MAN WITH THE RED FACE (2000, F Communications)

De Franse technopionier begon zijn loopbaan als dj in de legendarische club The Haçienda, de thuisbasis van New Order in Manchester. Als DJ Pedro speelde hij vooral Amerikaanse import, houseen techno, en had hij een grote invloed op groepen als The Stone Roses en Happy Mondays. Later richtte hij het label F Communications op.

Tiga: Deze móét erin omdat Laurent Garnier een van de beste dj’s ter wereld is en al jaren mijn persoonlijke favoriet. Mijn vrienden in Canada vinden dit te gek. Al kan je er een zweem van dezelfde magie als in Plastic Dreams in bespeuren – die saxofoon waarschijnlijk – toch is dit geen echte klassieker. Eigenlijk is hij zelfs een tikje overrated. Wat niets afdoet aan het immense talent van Garnier, natuurlijk!

VITALIC – LA ROCK 01 (2001, Citizen)

De Fransman Pascal Arbez vond ten tijde van La Rock 01 zijn eerste thuis op DJ Hells label International Deejay Gigolos en riskeerde daardoor opgezogen te worden in het vacuüm dat electroclash achteraf bleek te zijn. Hij distantieerde zich op tijd van de Münchense svengali, en leeft en werkt tegenwoordig teruggetrokken op het Franse platteland.

Tiga: Schitterend. Waarschijnlijk het beste wat uit die hele electrorevival rond de millenniumwisseling is voortgekomen: een moderne technobom. Iedereen had het over de kruisbestuiving van rock en techno, maar het resultaat klonk meestal vrij shitty. Behalve Vitalic en die twee gasten uit Gent wier naam me nu even ontsnapt. (Lacht) Nog steeds een van de meest heavy platen die je als deejay kan spelen.