Een modelgezinnetje stevent door drankverslaving op de zelfvernietiging af. Blake Edwards op de tragische toer.

1962

Film ****

Extra’s **

(Living Colour)

Hoewel hij zijn faam vooral aan zijn luxueuze komedies dankt, en dan vooral aan de lucratieve Pink Panther-serie, waagde Blake Edwards zich aan de meest diverse genres, van thriller ( Experiment in Terror) tot musical ( Darling Lili) en western ( Wild Rovers). Hoe verschillend zijn films ogenschijnlijk ook lijken, ze draaien steevast rond eenzelfde dramatisch conflict: de protagonist belandt in een situatie waarbij zijn gezapige en geordende leventje door chaos, waanzin en zelfvernietiging bedreigd wordt. In zijn komedies leidt dit tot destructieve slapstick, in een tragisch/dramatisch perspectief is het resultaat er zeker niet minder memorabel om.

Zo ook in Days of Wine and Roses waarin Edwards sluw gebruikmaakt van de grappige uitstraling van hoofdrolspeler Jack Lemmon om de toeschouwer een tijdlang op het verkeerde been te zetten. Lemmon speelt een jonge, beloftevolle pr-jongen die verliefd wordt op secretaresse Lee Remick. Aanvankelijk doen zijn onhandige hofmakerij en haar brutale onverschilligheid een sophisticated romantische komedie vermoeden. Al zijn er meteen schaduwkanten: de hardnekkigheid waarmee sociale drinker Lemmon naar de fles grijpt, is toch een beetje onrustwekkend, zijn motief om te drinken is pijnlijk (hij voelt zich een pooier die voor zijn rijke klanten gewillige meiden moet versieren) en de sombere zwart-witfotografie van Philip Lathrop kondigt film noir-achtig onheil aan. En inderdaad, het duurt niet lang of de halfgrappige premisse verandert in een pure nachtmerrie. Lemmon kan de stress van zijn baan niet meer aan en verliest alle controle over zijn drankgebruik. Omdat hij de nuchterheid van zijn vrouw slecht verdraagt, stort ook zij zich op de gin. Voor ze het beseffen, zijn ze volbloed alcoholisten. Steeds dieper zakken ze weg in hun sociaal isolement, waarbij zij hun dochtertje verwaarloost en hij tussen delirium tremens en huiveringwekkende ontwenningskuren zwalpt.

De hellevaart van dit middle-class-modelpaar wordt door Edwards in zijn gebruikelijke meesterlijk klassieke mise-en-scène fors en dwingend in beeld gezet. Wat opvalt is de totale afwezigheid van moraallesjes en kleffe sentimentaliteit – het ondraaglijke monsterverbond van de courante Hollywoodproductie. Nuchter, afstandelijk en met ingetogen tederheid voor zijn personages observeert Edwards de neerwaartse spiraal, met alleen de melancholische score van vaste kompaan Henry Mancini die een dimensie van romantische hunkering suggereert. Wat meteen door de harde beelden wordt afgestraft.

Patrick Duynslaegher