Als de naam David Mackenzie u niets zegt, dan doen de films ‘Somersault’, ‘Young Adam’ en het nieuwe, in Berlijn bekroonde ‘Hallam Foe’ misschien wel een belletje rinkelen. De Schotse regisseur over zangeres Nico, Georges Simenon en klotekunst.

* Wat was je recentste download?

In Rainbows, de laatste van Radiohead. Steengoeie plaat, ze klinken weer zoals vroeger. Ik heb het album legaal afgehaald van hun site, maar ik heb geen geld gedoneerd. Voorlopig toch niet. Want ik ga me straks wel schuldig voelen telkens als Radiohead op mijn iPod speelt (lacht).

* Zijn jij en je iPod onafscheidelijk?

Ik luister niet meer dan nodig, want die oortjes zijn van prutskwaliteit. Het is de perfecte tijdsdoder, meer niet. Wel handig, omdat mijn favoriete plaat aller tijden erop staat: Desertshore van Nico, de muze van The Velvet Underground. Ze was een rock-‘n-rollicoon en een prachtvrouw in haar jonge jaren. Maar met het ouder worden trok ze zich van haar uiterlijk niks meer aan. Toch bleef ze performen tot ze erbij neerviel.

* Heb je haar ooit live gezien?

Ja, een mythische ervaring was dat. Met haar duistere stem coverde ze solo The End van The Doors. Het einde wás ook in zicht voor haar. Op dat moment was ze compleet verwaarloosd en zat ze onder de drugs. Er bestaat een boek over de laatste jaren van haar leven: Songs They Never Play on the Radio, geschreven door James Young, haar toetsenist in de jaren 80. Ik ben het momenteel aan het verfilmen.

* Kan jij nog een boek lezen zonder in filmtermen te denken?

Dat lukt me niet meer. Bij The Zanzibar Chest van Aidan Hartley, een poëtisch boek over een journalist in Afrika, was het weer zover: het kriebelt om een hoofdstuk eruit te verfilmen. En ik ben momenteel bezig met de verfilming van La neige était sale van jullie landgenoot Georges Simenon.

* Zijn duisterste epos!

Een pikzwart verhaal, inderdaad, dat vraagt om een regelrechte film-noiraanpak. Het boek heeft een vreemd religieus sfeertje. Vraag me niet waarom, maar ik moet altijd spontaan denken aan een geofferd lam uit de films van Pasolini.

* Je verfilming wordt dus geen platte whodunit?

Het wordt compleet oncommercieel. Cinema is anno 2007 veel te vaak hapklaar voor het grote publiek: personages passen perfect in een plaatje, de plot zit in een keurslijf, mensen krijgen wat ze willen. Als ik alleen thuis ben, schreeuw ik wel eens tegen mijn televisietoestel: wat een brolfilms durven ze op mijn tv tonen!

* Wat heeft je onlangs wél nog geraakt?

Ik zag een ongelooflijke Franse film, A nos amours van Maurice Pialat. De chemie tussen de regisseur-acteur en Sandrine Bonnaire – toen amper 15! – is waanzinnig. Pialat hoort wel tot de nouvelle-vaguecineas-ten, maar hij werkt veel subtieler dan bijvoorbeeld Godard. Vengance Is Mine van Imamuro Shohei was ook raak. Het is een existentiële film over een seriemoordenaar. Niet gewelddadig, wel beklijvend hoe je in het hoofd van de killer geraakt.

* Welke films hebben de cineast in jou wakker gemaakt?

Toen ik 18 was, zag ik op één week tijd vier fantastische films: 2001: A Space Odyssey van Kubrick, Stranger Than Paradise van Jim Jarmusch, Alphaville van Godard en Caravaggio van Derek Jarman. Vooral van 2001: A Space Odyssey was ik compleet ondersteboven. Ik was net uit de zaal en wat was het eerste dat ik op straat zag? Een krankzinnige kat die in haar staart bijt. Freaky.

* Terug naar Caravaggio. Ben je een grote kunstliefhebber?

Ik ben de conceptuele onelinerkunst van tegenwoordig beu. Damien Hirst die een schedel bezet met diamanten: wie heeft daar nu nog boodschap aan? Hiphoppers met een obsessie voor bling bling misschien, maar ik alleszins niet.

Hallam Foe’, een film van David Mackenzie starring Jamie Bell, loopt vanaf 14 november in de bioscoop. www.thefilmfactory.co.uk/hallamfoe.

Thijs Demeulemeester

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content