DAS POP? DA’S TOP! – Na twee platen vol hoogstaande studiotechnologie keert Das Pop op zijn derde terug naar de fun-‘n-roll van weleer.

Das Pop

Pop

N.E.W.S.

Los zand. De comeback van Michael Jackson. Chinese Democracy. Die keer dat onze date naar de badkamer verdween om ‘iets comfortabels’ aan te trekken en tien minuten later in trainingspak verscheen voor haar avondjogging. Soms kunnen verwachtingen simpelweg te hoog gespannen zijn.

Ook in de aanloop naar de nieuwe Das Pop hebben de verwachtingen zich met het verstrijken der jaren torenhoog opgestapeld. Was er nog iets meer tijd over gegaan en hadden de verwachtingen zich nog iets hoger opgestapeld, er had zich ongetwijfeld eeuwige sneeuw op ontwikkeld. Liefst vijf jaar lang hebben Bent Van Looy en co ons laten sudderen in koortsig voorgenot. Vijf jaar lang werd hun derde langspeler even vaak aangekondigd als weer afgeblazen. En vijf jaar lang stelden vooruitgestuurde singles als Underground en Fool For Love ons een ronduit verpletterende plaat in het vooruitzicht.

Zo reikhalzend werd er door de fans naar uitgekeken dat sommigen maar halsringen zijn beginnen te dragen louter om hun kop enigszins op hun schouders te houden. En zo nagelbijtend hebben dan weer andere fans de plaat afgewacht dat ze er tegenwoordig node met belachelijke gelnagels bijlopen. Kortom: wie dergelijke offers brengt op het altaar van de popmuziek, durft al eens onredelijk hoge eisen te stellen.

Maar moge Pieter De Crem ons vol op de mond kussen als het niet waar is: Das Pop komt aan al die eisen tegemoet. En meer! Wég is de hypergesofisticeerde studiosound van I Love. En verschwunden zijn de spectoriaanse arrangementen die de songs op The Human Thing nog tot de laatste porie dichtplamuurden. Das Pop is een hecht musicerende en recht op zijn doel afstormende groep geworden die complexloze fun-‘n-roll verkiest boven wollige geluidscollages. Een groep die zijn songs ademruimte geeft om te hijgen en te kreunen. Een groep, kortom, die aanstekelijker swingt dan het scrotum van een brons-tige rammelaar. Het resultaat: een half dozijn sprankelende garagepopsongs en een half dozijn bovenste beste ballads die zoveel joie de vivre uitstralen dat zelfs de immer kwispelende Gene Bervoets er een beetje bij verbleekt.

De voorbije vijf jaar moeten voor Bent Van Looy en de zijnen een onophoudelijke cyclus van frustrerende tantraseks zijn geweest, maar ze hebben hun postcoïtale sigaret nu meer dan verdiend.

DOWNLOAD : You Don’t Wanna Know

Fool For Love

Let Me In

Vincent Byloo