Een volwassen film van een twijfelende twintiger: zowel personages als verhaal zijn in Felix van Groeningens tweede langspeler meegegroeid met de maker.

Felix van Groeningen met Wine Dierickx, Jeroen Perceval, Pieter Genard, An Miller, Koen de Graeve

Vijf bevriende twentysomethings die beseffen dat hun wonderjaren voorbij zijn en dat het volwassen leven compromissen en loodzware verantwoordelijkheden met zich brengt: Felix van Groeningen haalde de mosterd voor zijn tweede langspeler duidelijk opnieuw in zijn directe omgeving. Toch schakelde de jonge Gentenaar na zijn goed onthaalde debuut, het liefdessprookje Steve + Sky (2004) niet gemakzuchtig de automatische piloot in. Zowel toon, setting als look van Dagen Zonder Lief zijn grondig anders, en ook vorm en inhoud sluiten nauwer bij elkaar aan. Wat resulteert in een veel meer volwassen en complete film.

Waar Steve + Sky nog vooruitgeholpen werd door enkele visuele trouvailles en opvallende shots kiest Van Groeningen dit keer voor sober, vanuit de losse pols geschoten camerawerk dat prima bij het zoekende sfeertje blijkt te passen. Bovendien is deze film ook geen aaneenschakeling van toneeltjes met Gentse tongval meer waarbij de plotgaten worden dichtgeplamuurd met hippe, door 2ManyDJs geselecteerde popdeuntjes. Dit keer leverde jazzpianist Jef Neve een mooie en ingetogen klassieke filmscore, terwijl het scenario – neergepend samen met theatermaker Arne Sierens – een rechtlijnige, solide stroom van gebeurtenissen is die gedragen wordt door strak geprofileerde personages.

Het verhaal begint wanneer Zwarte Kelly (Wine Dierickx), die al enkele jaartjes in New York resideert waar ze iets doet in de fashionwereld, voor enkele dagen terugkeert naar haar heimat Sint-Niklaas. Ze loopt er haar vroegere kameraad Frederic (Jeroen Perceval) tegen het lijf, wiens lief tijdelijk in het buitenland zit. Het geknipte moment, menen de twee, om hun vriendenclubje terug samen te roepen en nog eens de bloemetjes buiten te zetten, ook al is er in die paar jaar meer veranderd dan ze aanvankelijk willen toegeven. Kurt (Pieter Genard) en Blonde Kelly (An Miller) hebben inmiddels een gezinnetje gesticht. De rebelse Frederic is een braaf burgermannetje geworden en hun buddy Patrick heeft een tijd geleden zelfmoord gepleegd. Alleen bon-vivant Nick (Koen de Graeve) baat nog steeds hetzelfde café uit als vroeger – meteen een van de kleinsteedse, door beton, aluminium en drukkende leegtes gedomineerde pleisterplaatsen waar deze bescheiden maar raak geobserveerde zedenkroniek zich afspeelt.

Over de structuur en het emogehalte van de slotact valt te twisten en sommige shots ogen een tikje onzeker, maar voor het overige niets dan lof. Dit is een aandoenlijke en originele ensemblefilm, waarin Van Groeningen als regisseur weer een stap voorwaarts zet en zijn Pampergeneratie goed weet te vatten: in de seventies geboren midtwintigers die wel eens loos gaan op eurobeat, maar te lang en te dicht bij moeders rok zijn blijven hangen.

Dave Mestdach