Acteur, zanger en sekssymbool Stan Van Samang is een van de bekende mannen die alles uitspelen voor ‘Kom op tegen Kanker’, dat nu vrijdag van start gaat (20.40 – Eén). Omdat kankeren ook niet gezond heet te zijn, gingen we na hoe optimistisch Van Samang is. Door Hans Van Goethem

Als je ruzie hebt met een dierbare, vrees je dan die persoon uit je adresboekje te moeten schrappen?

Ik ben van het principe: als er geen probleem is, moet je er ook geen maken. Het moet al ver komen voor je het met mij aan de stok krijgt. En als het toch gebeurt, ben ik de eerste om het bij te leggen of de toestand te relativeren. Liever geen ruzie dus, maar als het echt nodig is, ga ik het ook niet uit de weg. Als je bijvoorbeeld met iemand moet samenwerken en er zit iets verkeerd, dan is het soms wel nodig om eens goed ambras te maken. (lacht)

Zal je leven er over vijf jaar beter uitzien, of behoud je liever wat je nu hebt?

Ik mag hopen dat mijn leven er toch niet identiek uitziet als vandaag. Begrijp me niet verkeerd: momenteel heb ik over niks te klagen, maar ik hoop dat ik over een aantal jaar een pak meer levenswijsheid zal hebben. Als ik naar oudere mensen kijk, bewonder ik hun mensenkennis. Dat ze iemand kunnen doorgronden en aanvoelen wat voor vlees ze in de kuip hebben. Momenteel ontmoet ik heel wat nieuwe mensen, en om al dan niet met ze scheep te gaan, ga ik af op mijn buikgevoel. Dat heeft me nog niet in de steek gelaten, maar laat ik toch maar hout vasthouden.

Geloof je dat je relatie sterk genoeg is om mee te gaan tot in de eeuwigheid?

Hier ga ik een Bond Zonder Naamspreuk voor gebruiken: liefde is een werkwoord. (lacht) Ik weet het, een huizenhoog cliché, maar het klopt wel. Je moet bezig zijn met elkaar. Het gevoel dat je voor elkaar geboren bent vind ik wel heel mooi, en voor sommige mensen zal het zo wel zijn, maar zelf geloof ik er niet echt in.

Er zijn verkiezingen op til. Ben je daarmee bezig?

Niet heel erg, maar ik sta ook niet onverschillig tegenover politiek. Nu de verkiezingen eraan komen, blader ik in de krant wat vaker naar de politieke pagina’s. Je moet toch weten wat er in ons landje gaande is. Ik vind wel dat je dingen die goed gaan niet hoeft te veranderen. Ik hou niet van drastische veranderingen, en bij kiescampagnes krijg ik wel eens het gevoel dat alles ineens per se anders moet.

Als iemand een nieuwe film bejubelt, ga je dan kijken?

Ik moet toegeven dat enthousiasmeren bij mij werkt. Al beklaag ik het mij achteraf wel eens omdat ik dan veel te veel van zo’n film verwacht. Al ben ik mensen ook wel dankbaar als ze mij warm maken voor iets goeds dat ik niet kende. Zo heeft iemand mij gezegd dat Alas Smith & Jones echt iets voor mij was. In het verleden vond ik er niet zo veel aan, maar toen ik die best of-serie onlangs op Canvas zag, heb ik ongelooflijk hard moeten lachen. Heerlijk vind ik dat, zo in je eentje ongeremd kunnen zitten lachen voor je tv.

Je bent optimist noch pessimist, maar een realist, zegt de computer. Omdat je alles met een nietsontziende eerlijkheid benadert. Is dat zo?

Wat mezelf betreft, ben ik daar behoorlijk consequent in. Als ik iets niet goed doe, ben ik echt heel streng voor mezelf. Tegenover een ander kan ik dat minder goed. Zo vind ik een leugentje om bestwil absoluut kunnen. Ik ben regisseurs altijd erg dankbaar als zij niet zo zijn. Ik heb iemand nodig die objectief kan zeggen: ‘Dit is echt zeer slecht’, maar zelf krijg ik het wellicht niet over mijn hart.