Fotografe Lieve Blancquaert gaat door met haar verovering van tv-land. Na passages in ‘De Laatste Show’ en Jan Leyers’ zomerse variant presenteert ze nu ‘De film van mijn leven’ (di, 20.50 – Canvas). Hoe dankbaar is zij voor wat het leven haar schenkt?

Vind je dat je leven op rolletjes loopt?

Eigenlijk wel, ik voel me een zondagskind. Dat komt deels omdat ik kies voor dingen die mij liggen en waar ik mij goed bij voel. Zeker bij tv is dat belangrijk, want daar kan je heel vlug een foute keuze maken. Ooit heeft men mij gevraagd een datingprogramma te presenteren. Echt niets voor mij. Ik beeldde mij meteen in hoe ik die rol van presentatrice op mij zou nemen en ik zag mezelf de kandidaten vooral afraden om mee te doen. (lacht)

Hangt je geluk af van je familieleden?

Absoluut, als mijn man of kinderen ongelukkig zijn, dan ben ik ongelukkig. Ik ben echt een spons. Ik vind het bangelijk dat die afhankelijkheid je zo kwetsbaar maakt. Ik wil er ook liever niet aan denken.

Zit je, wat je tv-werk betreft, nu op de plaats die je een paar jaar terug voor ogen had?

Maar nee, het is eerlijk nooit mijn ambitie geweest om op tv te komen. Dat is allemaal per toeval begonnen. Ik voel me ook niet gelukkiger doordat ik op tv kom, eerder meer gestresseerd. Niet dat ik wil klagen, want je weet dat op voorhand, maar door op tv te komen geef je je als het ware over aan het publiek. Ook al kennen ze je helemaal niet, iedereen heeft plots een oordeel over je. Ik zie dat bij mijn vriendinnen, en ik had dat zelf ook voor ik op tv kwam. Van veel tv-mensen vond ik meteen dat ze onuitstaanbaar waren, tot ik ze in het echt tegenkwam en het aangename mensen bleken te zijn. Nee, ik noem geen namen. Ik wil niemand kwetsen.

Heb je tijdens het draaien van de reportages het gevoel dat je deel uitmaakt van een vriendengroep?

Dat gevoel heb ik zeker bij De film van mijn leven, want dat maak ik met Filip Lenaerts, Joeri Vlekken en Bart Van Wanzele, drie fantastisch getalenteerde jonge regisseurs. Zij hebben veel macht, omdat ze bepalen hoe je gezien wordt. Voor deze reportages komen we soms in contact met mensen die een heel zwaar leven hebben. Bij zulke ontmoetingen klamp je je als ploeg toch aan elkaar vast. Allez, ik vooral aan hen. Maar achteraf moet je echt nog wel samen een pint pakken. Sommige verhalen zitten weken later nog in mijn lijf.

Ben je blij met wat je hebt, of richt je je eerder op wat je nog wil?

Ik wil eigenlijk niet zo verschrikkelijk veel. Journalisten vragen mij de laatste tijd vaak welke doelen ik voor ogen heb, alsof ik in de toekomst nog een quiz wil presenteren. Maar ik heb echt geen antwoord op die vraag. Ik doe gewoon ongelooflijk leuke dingen waarmee ik ook nog eens mijn boterham kan verdienen. En ik kan nog altijd kiezen voor projecten waar ik mij echt goed bij voel.

Een politieke partij heeft me zelfs gevraagd voor hen op te komen bij de verkiezingen. Nee, ik ga weer niet zeggen wie, want het zou sowieso niets voor mij zijn. Ik pas niet in een hiërarchisch systeem en het zou me allemaal te traag gaan.

Volgens onze berekeningen ben je heel dankbaar: je scoort 75 procent. De computer zegt dat zelfs tegenslagen geen vat op jou hebben.

Da’s toch wat overdreven. Ik huil even graag als ik lach. Ik heb wel een gevoel voor dramatiek waardoor ik ook tot het uiterste durf gaan in iets negatiefs. Ik ben ook dankbaar omdat ik door mijn reizen weet dat we het hier heel goed hebben. Maar het is niet zo dat ik daar constant bij stilsta en af en toe kniel voor een gebedje. Ach, eigenlijk ga ik altijd gewoon door met wat ik doe.

Hoe (on)dankbaar bent u? Ga het na op www.blogthings.com/howthankfulareyouquiz

Door Hans Van Goethem

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content