Ladies man Pat Donnez weet maar al te goed dat ook vrouwen een aardig potje kunnen brommen – noem het zagen als u wil. Daarom nodigt hij in ‘Bromberen’ (zo, 13.00 – Radio 1) dit keer enkele ‘brompoezen’ uit, onder wie An Nelissen. Een kritische geest is geen kuddedier. Geldt dat ook voor haar?

Koop je vaak dingen die je eigenlijk niet nodig hebt?

Hoewel ik shoppen ronduit akelig vind, bega ik ook wel eens een miskoop. Onlangs nog een snelkookpan. Maar dan maak ik er een erezaak van om iemand te vinden die ik er toch een plezier mee kan doen. Die consumptiedrang wordt er bij ons toch zo agressief ingeramd. Dat je bijvoorbeeld meer dan één tv moet hebben. Oké, het is een nuttig toestel, maar je moet toch niet elke kamer verpesten met zo’n onding?

Van welk kaliber is je kleerkast?

Die is niet zo heel groot, want ik koop per definitie geen kleren die ik niet nodig heb. En ik geef ook ongelooflijk graag weg. Een jong meisje moet nog maar zeggen dat ze iets van mij mooi vindt of ik zeg al ‘hier, da’s van u’. En momenteel heb ik geen winterjas: ik heb een Poolse vrouw heel gelukkig gemaakt met de mijne.

Puilt je koelkast uit van de vervallen etenswaren?

Ik ben van 1955 – maar tien jaar na de oorlog – en dus nog grootgebracht met het idee dat je eten niet mag weggooien. Ik heb hier ook drie jonge mannen in huis, die goed kunnen eten. Dus zit de koelkast hier propvol, maar op een paar dagen is ze ook leeg zonder iets te moeten weggooien. Weggooien vind ik amoreel, en dat probeer ik mijn zonen ook mee te geven.

Hoe vaak zit je achter de computer?

Ik ben echt een oen wat dat betreft, daarom delegeer ik alles waarvoor ik een computer nodig heb naar mijn vier jongens. Mijn antwoord op jouw mail voor dit interview komt dus van mijn man (lacht). Maar als ik zie hoe content mijn schoonvader van 76 is met de grote wereld die voor hem is opengegaan via het internet, wil ik het ook leren. Ik was het ook stellig van plan, maar onze gloednieuwe computer is onlangs gestolen. Het wordt dus eerst sparen voor een nieuwe.

Vormen jouw paperassen één grote chaos?

Ja, maar een waar ik als enige aan uit kan (lacht). Ik schrijf nog veel op, en één keer heeft de kuisvrouw met goede bedoelingen al mijn notities opgeruimd door ze weg te smijten. We zijn het steeds minder gewoon om te schrijven. Zo’n zonde dat het handschrift verloren gaat. Handgeschreven brieven lezen, bijvoorbeeld van Wannes Van de Velde en Jan Desmet, is nochtans zo’n genot.

Zou je afvallen om in een mooie broek te passen?

Als een broek mij niet past, denk ik: nou ja, niet voor mij. Al dat afvalgedoe. Ik eet gezond maar ontzeg mij niks. Het goede leven en het goede lichaam gaan hand in hand. (Zucht) Zo’n Jeff Hoeyberghs met zijn twee tieten voor de prijs van één, zó gortig. Da’s gewoon een marktstrategie om vrouwen die het eigenlijk niet kunnen betalen, toch tot cosmetische chirurgie te verleiden.

Je gaat zo vaak lijnrecht tegen de stroming in dat onze computer het nauwelijks kan geloven. Verbaast je dat?

Ik voel me steeds vaker een oude socialist; ik kan maar niet begrijpen dat bijna iedereen zo kritiekloos geworden is. Maar uiteindelijk lach ik ermee. Ook met mijn eigen stommiteiten. Ik vind de wereld zo onnozel en als ik zie hoe hij de voorbije twintig jaar geëvolueerd is, voel ik me steeds meer een konijn dat vol ongeloof naar een lichtbak staart. Maar goed, liever voor dan in de lichtbak. Yes baby, mij krijgen ze niet gek.

Bent u een kuddedier of een einzelgänger? Ga het na via www.blogthings.com/areyouapackratquiz

Door Hans Van Goethem