Goedele Liekens maakt haar grote comeback met ‘Slimmer dan een kind van 10’ (do 20.30 – VT4). Daarin test ze hoeveel er bij de modale Vlaming is blijven hangen van de lagere school. Was Goedele zelf een voorbeeldige leerlinge?

Heb je vroeger veel gebrost?

Toch wel behoorlijk. Wat wil je? Ik was een meisje uit Begijnendijk en ineens ging ik op kot in de grote stad, Brussel. In mijn geboortedorp had je bij wijze van spreken enkel de Chiro en de vrouwenvereniging. Dan wil je in Brussel al die nieuwe dingen natuurlijk leren kennen. Vaak legde ik met mijn vriendinnen samen om met de tram naar het centrum af te zakken. Dan trokken we naar cafés als A La Mort Subite en de Falstaff. We gingen ook uit in Leuven. Erheen met de laatste trein en terug met de eerste. Voor de pendelaars moet dat niet plezant geweest zijn, geconfronteerd worden met uitgelaten wichten als wij.

Stelde je het blokken uit tot het laatste moment?

Oh ja, ongelooflijk. Daardoor had ik in mijn eerste jaar tweede zit. En de jaren erna bleef het nog altijd gokken – je weet natuurlijk nooit welk papiertje met vragen je gaat trekken. Ik heb nog altijd last met het respecteren van deadlines. Als ik aan mijn uitgever vraag wanneer hij mijn tekst moet hebben, zeg ik er altijd bij ‘en lieg maar dat het een week vroeger is, je kent me’. Waarna hij een datum opgeeft die wellicht twee weken voor de echte deadline is (lacht).

Nam je vaak zelf notities?

Goh, ik heb toch vooral gekopieerd, moet ik eerlijk toegeven. Of ik het meest notities wist lost te peuteren bij mannen of vrouwen? Ik vroeg die van vrouwen: die houden hun notities veel beter bij en schrijven ook duidelijker… Het was al moeilijk genoeg om alles bij elkaar te zoeken, ik kon me niet veroorloven om die notities ook nog eens te moeten ontcijferen.

Je hebt je papers toch zelf geschreven?

Daar heb ik wel altijd mijn werk van gemaakt. Ik herinner mij een van mijn eerste papers, waarvoor ik een klein onderzoek had gedaan: van een vriendin maakte ik een reeks foto’s waarop ze op verschillende manieren gekleed was, en die liet ik aan mensen zien. De meeste vooroordelen werden toch bevestigd. Voor mondelinge examens heb ik altijd op mijn kleding gelet. Ik heb zelfs mijn hele studentenperiode met één bepaald examenpakje gedaan, met een mooie plooirok van Olivier Strelli die tot net onder de knieën kwam. Niet te braaf, maar ook weer niet te uitdagend. Dat laatste moest je zeker niet doen als studente seksuologie.

Hoe hoog lag de lat als het op punten aankwam?

Erdoor was voldoende, da’s toch logisch. Behalve in het laatste jaar dan. Dan heb ik er werk van gemaakt om onderscheiding te halen en dat is me ook gelukt. Uit eergevoel? Nee, iedere student weet dat het er vooral in het laatste jaar toe doet om zo’n goed mogelijk cijfer te halen. Onderscheiding, dat staat toch goed op een diploma. Al zou ik mijn ma wel moeten vragen waar dat van mij ligt.

Je bent blijkbaar geen goede leerling. ‘Zou je niet iets anders gaan studeren’, stelt onze computer zelfs voor.

(lacht) Slechte computer, of toch geen goede psycholoog. Ik vind dat hij mij fout inschat. In de lagere school was ik een héél goede leerlinge. Alles moest perfect zijn. Een ezelsoor, hoe klein ook, zelfs een piepklein vlekje was een reden om opnieuw aan mijn huiswerk te beginnen. Natuurlijk kreeg ik later minder oog voor dergelijke details. Studeren is toch ook het leven leren kennen, en dat heb ik in mijn studententijd absoluut gedaan.

Bent u een modelstudent? Doe de test op www.blogthings.com/areyouagoodstudentquiz

Door Hans Van Goethem

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content